Actrice, schrijver én theatermaker: Nhung Dam (36) is een creatieve duizendpoot. Vanaf 22 september schrijft ze wekelijks een column voor LINDA.nl. ‘Ik schrik er soms zelf van hoe persoonlijk het wordt.’
Nhung vertelt wat we van haar kunnen verwachten.
Je kent haar waarschijnlijk al van televisieseries als Dertigers en Klem, of uit de jaren dat je nog met natte haartjes – of je kinderen – naar Villa Achterwerk zat te kijken. Maar Nhung doet (veel) meer dan acteren alleen. Haar eerste roman Duizend Vaders kwam uit in 2017, en momenteel werkt ze aan haar tweede boek. Uiteraard doet ze dat in gestolen uren, zoals het een echte schrijver betaamt. “Het schema van mijn leven raast ondertussen gewoon door.”
En daarnaast is Nhung dus óók nog theatermaker. Ze schreef al meerdere toneelstukken, en in coronatijd maakte ze de solovoorstelling 3 miljoen voetstappen naar Sicilië. “Ik maakte obsessieve wandelingen in die eerste lockdown-periode, twintig kilometer per dag. Ik beeldde me in dat ik naar Sicilië wandelde, al bleef ik al die tijd gewoon in Amsterdam.”
Nhung ziet overeenkomsten tussen dat vele wandelen en het schrijven van een wekelijkse column. “De wijze waarop je dan meanderend door het landschap kan gaan, zo gaat het ook met columns. Je gaat meanderend door de week heen, en denkt: hé, hier loop ik tegenaan. Of, dit is opvallend. En die verschillende opties dwarrelen dan door je hoofd.”
Dat klinkt simpeler dan het is, vindt Nhung. “Van huis uit schrijf ik fictie, en een column dwingt echt een andere levensstijl af. Je bent er de hele week mee bezig, houdt de actualiteit in de gaten en luistert naar wat er om je heen gebeurt. Altijd is er even die fase van paniek. Want je móet een onderwerp hebben. Ziek, kerst of oud en nieuw: maakt niet uit, het gaat altijd door.”
Tijdens de lockdowns waren de bronnen beperkt, en moest alles uit haar eigen “kleine leventje” komen. In die “stilgevallen wereld” vond ze haar eigen stijl. “Ik probeer aan de hand van persoonlijke anekdotes of observaties iets universeels te zeggen wat tot ontroering of herkenning leidt.” Een heel boze toon hoeven we dan ook niet te verwachten. “Je kunt ook via de verbeelding iets aankaarten, en dan de vraag terugstellen aan lezers: ‘Wat vind jij hier nu van?'”
Waar we wel over gaan lezen, is Nhungs liefde voor de kunsten. Vanwege de coronamaatregelen heeft ze 3 miljoen voetstappen naar Sicilië – ondanks het grote succes – maar een kleine periode kunnen laten zien. Vervolgens werden de optredens telkens gecanceld. Gelukkig is de voorstelling vanaf oktober wel in theaters door het hele land te zien. “Kunst is niet eens een beroep, het is wie ik ben. En dat het dan zo onderaan alle prioriteitenlijstjes van de overheid bungelde, deed echt pijn.”
Haar achtergrond is daarnaast haar referentiekader, vertelt ze. “Ik wil me hard maken voor Aziatisch racisme. Dat is nog heel onzichtbaar in de maatschappij.” Haar ouders zijn vanuit Vietnam als bootvluchtelingen naar Nederland gekomen. “Ze hebben hun leven hier hervat en tegelijkertijd iets van zichzelf verloren. En dat is ook van invloed op wie ik nu ben. De vraag wat voor mens je bent, en wie je wilt worden, ik merk dat ik daar steeds op terug grijp.”
Af en toe schrikt ze er zelf van hoe persoonlijk ze wordt in haar schrijven. “Soms neem ik me voor om ergens een grens te trekken, maar dan is het klaar en vind ik het niet sterk genoeg. Je moet er dan dieper in.” Columns schrijven blijft daarom spannend, zegt Nhung. “Je voelt je heel kwetsbaar, want je hebt er geen kunstvorm tussen zitten, zoals bij theater of een roman. De muur valt helemaal weg. En hoe ver ga je dan?”
Haroon Ali over de 'onverwoestbare drang om elkaar in de nachtelijke uren op te zoeken'
