Het gaat er op televisie gevoelsmatig al zeventig jaar over in werkelijk íeder programma wat je maar kunt bedenken. Maar het moment is nu toch écht hier: de Nederlandse tv mag zeventig kaarsjes uitblazen. Maar het zal me overigens benieuwen of we er nóg zeventig aan vast kunnen plakken.
Want wát een bagger kotst die beeldbuis anno 2021 toch soms uit.
Laat me duidelijk zijn: troep op televisie is van alle tijden. En ik ben ook niet per definitie tegen troep. Sterker nog: na vierendertig seizoenen is The Bold and the Beautiful het enige programma waar ik vrijwillig op dagelijkse basis voor ga zitten. Maar als je de balans op probeert te maken kan ik toch niet anders concluderen dan dat de gemiddelde tv-maker in een creatieve burn-out terechtgekomen is. Netflix hoeft die marketingmiljoenen niet eens in te zetten, de lineaire televisie jaagt de kijker zonder pardon de armen van de streaminggigant in.
De grote sterren van de publieke omroep bijvoorbeeld:. Jarenlang het domein van koningin Mies Bouwman en talloze opvolgers zoals Linda de Mol, Yvon Jaspers en Anita Witzier. Dat ik afgelopen week dan zo’n beetje iedere avond Dionne Stax krijg voorgeschoteld als golden girl van NPO 1 doet dan fysiek pijn. Alsof je iedere dag vanillevla eet. Op zich prima, maar echt bijzonder zal het nooit worden. Ik kan me dan ook niet anders dan voorstellen dat Mies Bouwman zich in haar graf om moet draaien als ze zou weten dat Dionne Stax het halve programma-aanbod van de NPO voor haar rekening mag nemen.
Metamorfoseprogramma’s zijn al bijna net zo oud als het instituut televisie zelf. Als onderdeel van Koffietijd goed te doen, met Mari van de Ven als wandelende karikatuur van zichzelf. Maar Chantals Beauty Camper, een avondvullende belevenis met Leco van Zadelhoff en Fred van Leer die onder leiding van Chantal Janzen door het hele land make-overs geven, is een uur te lang. Of eigenlijk anderhalf uur.
Net zoals een dubbele dosis Expeditie Robinson per week trouwens. Ik vraag me bijna af of sommige kandidaten niet gewoon nog stééds op dat eiland zitten. In een soort Big Brother-achtige constructie. Er valt nauwelijks iemand af, er gebeurt veel te weinig voor die talloze minuten televisie per week en ik heb enorm het gevoel dat deze reeks tachtig procent van het budget heeft moeten inleveren. En daarmee ook, daar is ie weer, de creativiteit.
Alles lijkt op elkaar, heeft een element van het ene of moet het doen met de gezichten die we al meer dan genoeg zien. Het satirische BNNVARA-mormel Spaanders is een mislukte kopie van Kopspijkers. Tour de Frans een slap aftreksel van Beste Zangers. Ook de zoektocht naar een nieuw K’tje in K2 Zoekt K3 is kansloos om zeep geholpen door er een gigantisch The voice of Holland-laagje overheen te knallen.
Noem me ouderwets, maar het lijkt me geen enorm ingewikkelde uitdaging om voor de verandering eens met iets kakelvers op de proppen te komen. Hoewel, de grootse aankondiging van de wederopstanding van het ooit zo iconische spelletje Waku Waku afgelopen week geeft me vrij weinig hoop.
Het enige lichtpuntje de komende tijd is wat mij betreft -naast het nog immer heerlijke CHANSONS!– dan nog The Masked Singer. Een niet-Nederlands format en ook dít programma ziet z’n aanhoudende populariteit terug in een langere reeks uitzendingen, zodat we ook daar binnen mum van tijd op uitgekeken raken. Maar toch: het is een programma dat lééft, waar we het de volgende ochtend over hebben en waar nog enige mate van originaliteit in te herkennen valt.
Het medium televisie. Ik gun de mensheid nog minstens zeventig jaar plezier, vermaak en verbazing. Maar als we dat willen bereiken moeten de programmamakers er misschien ietsje meer aandacht en enorme bak extra liefde aan geven. Zodat dit jubileum óók voor de tv-kijker een feestje kan zijn.
'Dat televisie echt nog niet dood is, bewijst het enkeltje Parijs met Rob en Matthijs'
