“Vroeger gingen we niet naar de psycholoog en gingen we gewoon door.” Je herkent die uitspraak misschien wel van je (groot)ouders. Hoe kan het dat (sommige) oudere generaties mentale hulp niet lijken te kunnen accepteren?
LINDA.meiden belt met psycholoog Sabine Klaver, die hier meer over kan vertellen.
Hoewel millennials en Gen-Z’ers steeds vaker een psycholoog bezoeken, zijn er babyboomers die dit als ‘zwak’ bestempelen. En dat terwijl ook zij in hun jongere jaren – of misschien nog steeds – last hebben van mentale problemen of klachten. Het taboe op psychische problemen was vroeger groot, waardoor mensen die naar de psycholoog gingen sneller als ‘gek’ bestempeld werden.
Omdat mentale klachten toen niet echt topic of conversation waren, is dit voor sommige ouderen niet veranderd. Klaver: “Als iets anders gaat dan vroeger, worden mensen vaak verdedigend. Dan noemen ze het gedrag van een ander fout, omdat ze het vergelijken met hun eigen gedrag. Daarom vinden ze het raar als andere mensen massaal iets gaan doen wat toen niet normaal was.”
Toch merkt de psycholoog in haar eigen praktijk dat niet alleen ouderen het lastig vinden om psychische hulp te accepteren. Jongeren staan hier namelijk ook lang niet altijd voor open en zien het als een taboe. Toch ziet ze dat er een verandering gaande is. “Omdat psychische hulp vaker in de media wordt behandeld en mensen opener zijn. In mijn eigen vriendengroep bespreken we dit soort dingen ook met elkaar. Maar ik ken ook cliënten die dit nooit met vrienden zouden delen. Op die manier blijft het toch een beetje een taboe.”
Eline (17) werkt met dementerende ouderen: 'Ik schilder en speel spelletjes met ze'
Daarom is het ook moeilijk om bij een (groot)ouder aan te geven dat psychische hulp (ook) hen kan helpen, in het geval dat ze zelf met mentale problemen rondlopen. Volgens Klaver moet je dit voorzichtig brengen, omdat ze zich verdedigend kunnen opstellen. “Voor hen is het echt een taboe, waardoor ze kunnen denken dat je vindt dat er iets mis met ze is. Daarnaast moet je ze niet het gevoel geven dat het moet. Een therapietraject werkt namelijk alleen maar als iemand vrijwillig besluit om mee te doen.”
Het delen van een eigen ervaring kan hier al de sleutel voor zijn. Hier moet je je wel kwetsbaar voor opstellen en dat kan heel spannend zijn. “Het kan weerstand bij de ander oproepen. Daarom is het belangrijk dat je je er wel comfortabel bij voelt. Uiteindelijk ben je namelijk niet verantwoordelijk voor een ander.”
Zelf vergelijkt Klaver psychische hulp met het bezoeken van een fysiotherapeut. “Ik geef vaak aan dat mensen ook naar de fysio gaan als ze hun enkelband hebben gescheurd en moeten revalideren. De hersenen zijn ook een deel van je lichaam en zijn ook een orgaan; dan is het heel normaal om die te helpen als je het moeilijk hebt.”
Uiteindelijk is het belangrijk dat de persoon in kwestie er zelf voor kiest om aan een therapietraject te beginnen. “Ik hoop dat het taboe rondom psychische hulp nog meer doorbroken gaat worden. Dan zien andere generaties misschien ook dat het hen of hun kleinkinderen echt kan helpen”, aldus Klaver.
Zo bescherm je jezelf en je (groot)ouders tegen fraudeurs
