Afgelopen jaar schreven we over Danielle Schreurs (27) die door een ernstig auto-ongeluk een dwarslaesie opliep. Voor kerst blikken we samen met haar terug op de afgelopen maanden.
Inmiddels heeft ze iets meer zelfstandigheid teruggekregen, maar ze kan nog steeds moeilijk wennen aan haar nieuwe leven.
“De vraag ‘hoe gaat het met je?’ vind ik een lastige, omdat het op het ene moment beter gaat dan op het andere moment. Ik vergelijk het eigenlijk een beetje met een rouwproces. Als je iemand verliest kan het gemis in de tijd daarna soms ineens heel heftig zijn. Dan overvalt het verdriet je. Dat heb ik ook, maar dan rouw ik over het verlies van mijn oude leven. Zo kan ik ook niet meer echt in de buurt van mijn oude woning komen, omdat dat me teveel herinnert aan mijn oude leven.”
Kleine dingen kunnen al een trigger zijn om verdrietig door te worden. “Zoals wanneer ik moe ben en televisie wil kijken. Dan kijk ik naar mijn bank en denk: ‘Ik zou daar zo graag op willen neerploffen’. Maar dat kan gewoon niet meer zo makkelijk. ”
“Het zelfde geldt voor slapen. Iets simpels als omdraaien kan ik niet zomaar doen. Het duurt ongeveer tien minuten voordat ik van mijn rug op mijn zij gedraaid ben en goed lig. Daarom moet ik van tevoren nadenken of ik op mijn rug of zij wil slapen. De spontaniteit is uit mijn leven geslagen. Voor het ongeluk reisde ik vaak, ik zou graag op vakantie willen. Zelfs een hotelovernachting in Nederland zou bijvoorbeeld al fijn zijn, maar het kan gewoon niet.”
Danielle (27) heeft een dwarslaesie: 'Niemand rijdt expres drie meiden aan'
Toch voelt Daniëlle zich sterker dan de vorige keer dat we haar spraken. “Ik woon nu een jaar in mijn eigen huis en ik merk dat ik wat meer gesetteld ben. Door die gewenning kan ik klappen beter verwerken en ben ik mentaal een stuk sterker dan een jaar geleden.”
Ze heeft inmiddels ook geen thuishulp meer in de avonden. Ze zorgt zelf dat ze naar bed gaat en kan daarmee ook eindelijk zelf bepalen hoe laat ze dat doet. “Met mijn transferplank kan ik zelf vanuit mijn rolstoel mijn bed in. Wel moet ik van tevoren over heel veel dingen nadenken.”
“Zo zet ik flesjes water klaar op mijn nachtkastje voor het geval ik dorst krijg, moet er een rietje klaarliggen omdat ik me anders verslik, mijn medicatie en huissleutels – anders komt de volgende dag de thuiszorg niet binnen – mag ik niet vergeten, mijn ontbijt voor de volgende dag zet ik ook vast neer, ik moet nadenken over de kleding die ik de volgende dag wil dragen zodat de thuiszorg me kan aankleden, mijn katheter moet ik op een bepaalde manier aansluiten aan de nachtzak en vervolgens moet ik net zoals iedereen mijn tanden poetsen en mijn make-up eraf halen. Maar ik moet alles plannen. Ik kan niet zomaar besluiten als ik bij vrienden ben om daar te blijven slapen.”
“Als ik iets van die dingen ben vergeten heb ik een probleem, want ik kan niet zomaar meer mijn bed uit. De thuiszorg had heel lang geen vaste tijd waarop ze langskwamen, waardoor ik soms tot half twaalf in bed moest blijven liggen tot ze me eruit konden halen. Dat is nu gelukkig anders. Toch kan ik nu nog steeds niet zelf bepalen hoe laat ik wakker word. Ik kan niet kiezen of ik een dag wil uitslapen, want zij moeten zich aan hun route houden.”
Op dit moment werkt Daniëlle nog niet, maar ze gaat in de nabije toekomst wel vrijwilligerswerk doen. “Ik ga helpen bij Stichting Jarige Job, die pakketten verstuurt aan basisschoolkinderen wier ouders weinig geld hebben voor een kinderfeestje. Het is simpel werk, maar het is voor mij een fijn gevoel om zo weer een beetje terug te komen in de maatschappij. Ook omdat ik hier weer wat sociale contacten opdoe.”
Ook heeft ze een stuk meer vrijheid nu ze een handbike heeft. “Ik cross daarmee de hele stad door als het mooi weer is. Zoiets supersimpels zorgt ervoor dat ik in de zomer zelfstandig naar de stad kan en met mijn vriendinnen kan afspreken.”
Op de korte termijn houdt Daniëlle haar leven zoals het nu is vol, maar als ze aan de lange termijn denkt krijgt ze paniek. “Omdat alles zo confronterend is. Zoals ik net al zei: ik word soms overvallen van verdriet als ik terugdenk aan mijn oude leven en hoe vanzelfsprekend dingen waren. Ik probeer me zo goed mogelijk aan te passen, maar dat betekent niet dat het niet heel zwaar is. Mensen vragen mij weleens of ik het al heb verwerkt. Dit is iets waar ik de rest van mijn leven mee moet gaan dealen en om die reden ook niet zomaar kan verwerken.”
Daniëlle heeft dwarslaesie na zwaar ongeluk: 'Je neemt afscheid van je oude leven'
