Niet zo lang geleden zat ik nog een maand in Tulum met m’n beste vriend. Nu zit ik met een miniversie van mezelf in mijn eigen restaurant in Amsterdam. Mijn leven is in no time 180 graden gedraaid. En ik vind het geweldig.

Want er is nogal wat veranderd sinds de komst van Nala, vooral als je kijkt naar hoe mijn weekenden er nu uitzien. Van mijn veertiende tot mijn 27ste was ik op elk feestje te vinden. Nu spendeer ik mijn vrijdagavonden het liefst met haar. Zo zag ik het overigens niet per se voor me voordat ik papa werd. Vóór haar komst romantiseerde ik het idee van hoe ik mijn leven als vader en de vrijheid als individu feilloos zou combineren met elkaar. In de realiteit blijkt dat alleen niet zo organisch te gaan als ik had verwacht.

Ik merk namelijk dat als ik met mijn vrienden ver uit de buurt van de baby ben, ik de drang krijg om zo snel mogelijk weer naar huis te gaan. Waar ik eerst door een gezonde hoeveelheid fomo zo vaak mogelijk in de stad te vinden was, heb ik nu fomo naar die kleine wanneer ik te lang buiten een straal van tien kilometer van haar vandaan ben om een biertje met m’n maten te doen. En hoe graag ik ook wil dat die twee dingen zonder enige moeite naast elkaar kunnen bestaan: zo werkt het in de werkelijkheid niet – voor mij in elk geval nu nog niet.

Niets ten nadele van mijn vrienden natuurlijk, want de fomo naar wat zij uitspoken als ik niet met ze mee ga, is er ook af en toe. Maar ik voel heel sterk dat de tijd met Nala schaars is. Alles gaat zo snel: ze groeit met de dag en ik krijg steeds meer interactie met haar; daar wil ik gewoon niks van missen. Klinkt niet echt spannend hè, maar het is zó ongelooflijk waardevol om dat proces in real time mee te kunnen maken.

Ik zie gelukkig genoeg andere vaders die al verder zijn in het vinden van die balans, dus ik weet dat het kan. Het chille is dat ik aan mezelf ook zie dat ik steeds meer leer over wat voor mij werkt en wat niet. Een avond met vrienden na een drukke werkweek waarin ik weinig thuis heb kunnen zijn? Dat werkt voor mij nu niet altijd, merk ik. Nu zit ik in een fase waarin het leven even niet om mij draait, maar om die kleine. Al zie ik gelukkig ook steeds vaker dat er ruimte is voor mijn eigen vrije tijd wanneer ik die nodig heb, om te sporten of wél die qualitytime met m’n vrienden te hebben.

Mijn weekenden zijn nu – op een heel andere manier – nóg leuker. Met het mooiste wezentje op aarde op m’n schoot dat met de meest pure vorm van een ziel naar je kijkt, zo heerlijk ongepolijst: dat is op dit moment de beste manier om mijn vrije tijd te besteden. Blijkbaar ben ik er dus nog niet aan toe om mijn vrijdagavonden te spenderen aan iets anders dan Nala. En dat is helemaal oké, want dat komt ook wel weer. Maar nu nog even lekker niet. •