Tessa Jonge Poerink (31) heeft achondroplasie, waardoor ze kleiner is dan de gemiddelde Nederlander. Iets waarvan mensen op straat het helaas vaak nodig vinden om haar om uit te lachen of na te wijzen.
LINDA.meiden belt Tessa over haar viral video – waarin ze vastlegt wat zij meemaakt als ze buiten loopt – en hoe dit haar laat voelen.
“Het ligt er een beetje aan hoe vaak ik in het openbaar kom, maar eigenlijk gebeurt het wekelijks dat ik word nageroepen of uitgelachen op straat. Vaak is dat niet zo extreem als in het filmpje.” De video die ze op Instagram plaatste is inmiddels 1,3 miljoen keer bekeken. Daarin hoor je hoe mensen haar uitlachen als ze langs hen loopt. “Het zijn vooral jongeren of studenten.”
Tekst gaat verder onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
En dat doet veel met Tessa. “Als er gelachen of gewezen wordt, neem je dat wel uren tot dagen met je mee. Het voelt alsof je gepest wordt. Ik snap het ook niet, want je hebt toch wel vaker mensen gezien die afwijken van de norm? Waarom moet je daar zo lacherig mee omgaan?”
Er op zo’n moment iets van zeggen vindt Tessa lastig. “Bij zo’n groep doe ik dat eigenlijk nooit, want dat voelt heel gevaarlijk. Maar als ik zelf met vrienden ben, doen zij het weleens voor mij. Dan roepen ze bijvoorbeeld dat ze normaal moeten doen. Toch zou ik het fijn vinden als vreemdelingen ook wat vaker voor me op zouden komen. Dat ik het niet zelf hoef op te lossen. Af en toe gebeurt het wel dat iemand die ik niet kent me helpt. Dan loop ik snel door, maar voel ik me wel veel minder alleen. Ik vind het fijn dat de schreeuwende mensen weten dat zij fout zitten.”
Wat Tessa schokkend vindt, is de hoeveelheid vrouwen die de situatie herkent. “Opvallend is dat dit niet eens gaat om vrouwen met een fysieke beperking, maar dat alle vrouwen dit weleens mee hebben gemaakt. Dat ze liever omlopen wanneer ze een groepje jongens zien staan, dan dat ze erlangs lopen.”
“Ik denk dat de mensen die dit doen zich niet realiseren dat ik – en dus ook andere vrouwen – hier soms nog dagenlang mee rondloop. Terwijl het voor hen alleen maar even een grappig moment is, waarbij ze indruk willen maken op hun vrienden. Je moet begrijpen dat je daar wel een totaal onbekende voor gebruikt, die je volledig de grond intrapt. Dat doet echt pijn en maakt je onzeker. Je hebt mij niet nodig om jezelf beter te voelen. Maak lekker jezelf belachelijk, maar haal daar niet een vreemde bij.”
Vanaf de basisschool een les inclusie en diversiteit geven, zou volgens Tessa misschien al wel helpen. “Er zijn nou eenmaal mensen die er anders uitzien dan de norm. Maar mensen moeten leren dat je die personen met net zoveel respect moet behandelen, als hoe je zelf behandeld wilt worden. Zodra er meer bekend wordt over hoe verschillend mensen eruit kunnen zien, hoe normaler het wordt.”
Om zelf al meer bewustwording te creëren maakt Tessa samen met Elène Zuidmeer de podcast Alles wordt beter. “Het gaat over het verdriet dat je kunt hebben als je een fysieke beperking hebt. De blijvende rouw bij levend verlies. De rouw die je hele leven blijft en waar je elke dag mee te maken hebt. Dat geldt voor mensen met een handicap, maar bijvoorbeeld ook voor mensen die hun leven lang een droom hebben die niet uitkomt.”
“We zijn in deze maatschappij niet gewend om lang verdrietig te zijn. Maar sommige dingen zijn echt onoplosbaar. In de podcast wil ik meegeven dat het oké is als het verdriet niet opgelost wordt. Niet alles komt goed, en dat is oké. Laten we elkaar vooral troosten en naar elkaar luisteren als dat nodig is.”
Tessa (31) belandde in rouwproces door botgroeistoornis, nu steunt ze anderen met 'onoplosbaar verdriet'
