Op 22-jarige leeftijd krijgt Suzan te horen dat ze leukemie heeft. En alsof dat nog niet genoeg is, vertellen de artsen haar vier dagen later dat ze door de behandelingen geen kinderen meer zal kunnen krijgen.
Inmiddels is het twaalf jaar later en zit Suzan goed in haar vel. Ze deelt haar verhaal met LINDA.meiden.
Het normale leven van Suzan, dat uit studeren en uitgaan bestaat, wordt in 2011 volledig op zijn kop gezet door verschrikkelijk nieuws. Na een aantal onderzoeken in het ziekenhuis blijkt ze acute leukemie te hebben. Dit komt hard binnen bij het jonge meisje. “Ik vroeg aan de artsen of ik dood zou gaan. Zij bleven heel positief en zeiden dat ze er alles aan zouden doen om mij te laten leven. Daardoor had ik er vertrouwen in.”
Maar wanneer ze net van de schrik bekomen is, krijgt ze nog meer slecht nieuws. Vier dagen later krijgt ze namelijk te horen dat ze door de chemo’s en bestralingen onvruchtbaar zal worden. “Mijn ouders waren bij dit gesprek aanwezig. Ik vond het vreselijk dat ik hen geen kleinkinderen kon geven.”
Een zware periode breekt aan voor Suzan en haar familie. Zo wordt ze 21 weken lang in quarantaine gehouden door de artsen en krijgt ze drie keer op rij, tien dagen achter elkaar, chemo. “Uiteindelijk ben ik genezen omdat ik een stamceltransplantatie heb gehad met de stamcellen van mijn broer.”
Naast alle aangrijpende chemo’s moet Suzan aan het idee wennen dat ze geen kinderen zal kunnen krijgen. Hoewel ze op dat moment een kinderwens heeft, is ze vooral bezig met genezen. “Ik voelde me wel schuldig tegenover mijn ouders, maar zij waren heel lief en gaven aan dat ik me niet druk hoefde te maken. Mijn vader vertelde me dat we zelfs naar Australië zouden vliegen als ik een kind zou willen.”
Birgit (24) deed poging tot zelfdoding: 'Ik verloor mensen die hun depressie níét overleefden'
Na een zware tijd geneest Suzan van haar ziekte en lukt het haar om het normale leven weer op te pakken. Uiteindelijk ontmoet ze zelfs haar ware liefde en hoewel ze het heel gezellig met hem heeft, hangt er een donkere wolk boven haar. Gelukkig wordt deze donkere wolk snel weggenomen door haar vriend. “Ik heb al heel vroeg aangegeven dat ik onvruchtbaar ben, want ik wilde niet dat hij mijn hart zou breken. Hij reageerde heel positief, ook al waren we toen nog een stuk jonger. Zelf had hij op dat moment geen kinderwens en dat maakte het allemaal een stuk gemakkelijker.”
Toch lijkt het hen wel leuk om voor iemand te kunnen zorgen. Daarom adopteren ze samen twee hondjes om hun liefde mee te delen. “Ze voelen echt als mijn kinderen.”
Toch begint het na vijf jaar te kriebelen bij het dan net getrouwde stel. Stiekem beginnen ze steeds vaker na te denken over een eigen kindje en welke opties er mogelijk zijn. Om hier extra informatie over te krijgen, brengen ze een bezoekje aan het ziekenhuis. “Daar bleek al snel dat er twee opties waren; adoptie of een (anonieme) eiceldonatie.”
Gelukkig zijn de twee het direct met elkaar eens; ze willen gebruik maken van een eiceldonatie. Suzans man wil alleen geen eicel van een anoniem persoon. “Hij wilde dat het kindje op mij zou lijken. Daarom kwamen we op het idee om het aan mijn zus te vragen. Eigenlijk was ze daar gelijk enthousiast over en dat voelde echt als een cadeau.”
Dolgelukkig beginnen de twee zich voor te stellen hoe het zou zijn om papa en mama genoemd te worden, terwijl Suzans zus eenmalig zes eicellen doneert. Hier komen drie gezonde embryo’s uit voort, maar langer dan dat blijft het geluk niet aan hun zijde staan. Bij twee van de drie embryo’s krijgt Suzan een miskraam, waardoor ze het geen derde keer durft te proberen. “Het is niet duidelijk waarom mijn lichaam de eicellen afstoot. De dingen gaan zoals ze gaan, maar we hebben er toen veel verdriet van gehad.”
Ondanks alle klappen die Suzan heeft moeten opvangen, blijft ze positief. Zonder moeite kijkt ze terug op de zware periodes die achter haar liggen. “Ik ben door mijn omstandigheden sterker dan ik ooit ben geweest. Ik heb volledig geaccepteerd dat ik onvruchtbaar ben. Soms kan het best moeilijk zijn om moeders met baby’s te zien, maar dan denk ik maar dat ook die baby’s ooit vervelende pubers zullen worden. Daar hoef ik gelukkig niet mee te dealen.”
Verder geniet Suzan van haar man, haar hondjes, haar gezondheid en haar vrijheid. Omdat ze nu geen kinderen heeft, krijgt ze de mogelijkheid om veel te reizen. Inmiddels woont het stel zelfs in het buitenland. “Ik kan werken, heb energie en zit lekker in mijn vel. Van mij hoeft het niet anders te zijn.”
Laura (20) had botkanker: 'Na operatie werd ik wakker zonder linkerbeen'
