De kracht van een BN’er ligt (ook) in de stille aandrijving op de achtergrond: een personal assistent zorgt dat alles op rolletjes loopt. Van vreemde taken tot verre reizen, het hoort allemaal bij de job.
Sumi* ging aan de slag voor een bekende Nederlander en vertelt hoe ze de twee jaar als zijn schaduw heeft ervaren.
De kans dat je je eerste baan landt als de personal assistent van een BN’er is niet groot, toch lukte het Sumi. “In eerste instantie had ik contact met hem opgenomen omdat ik een stageplek zocht voor het volgende schooljaar. We hebben toen een aantal maanden contact gehouden. Op het moment dat zijn assistent ermee stopte, vroeg hij mij om de functie over te nemen.” Volgens Sumi was het een gekke tijd om te beginnen met haar nieuwe job. “Hij was met vakantie toen ik mijn eerste dag begon. Ik ben niet ingewerkt en kreeg slechts een telefoon met een paar nummers. De rest moest ik zelf uitvogelen.”
Als we haar vragen naar haar werkzaamheden, lacht Sumi. “Wat doe je niet, hè? Ik deed alles wat op dat moment nodig was. Denk aan financiële administratie, mail- en agendabeheer, het investeringsportfolio bijhouden en een deel van het management doen. Daarnaast was ik de schakel tussen de meeste leveranciers, partners en accountants. Maar er zaten ook dagen tussen dat ik heen en weer reed om sleutels op te halen, neusspray te kopen bij de apotheek en er zijn zelfs dagen geweest dat ik de chauffeur was. Mijn baan was om zijn leven makkelijker te maken.”
De vreemde start van haar nieuwe baan zorgde er ook voor dat Sumi geen band had met haar ‘project’, zoals ze de BN’er zelf noemt. “In het begin was het heel ongemakkelijk, we hadden van nature geen klik. Maar je zit toch 24/7 op elkaars lip, dus als je geen band met elkaar hebt heeft het geen zin om zo intensief met elkaar samen te werken. Gelukkig kwam het bij ons wel goed en zijn we uiteindelijk beste vrienden geworden.”
Of het moeilijk is om de scheidingslijn tussen werk en privé aan te geven, kan Sumi beamen. “Ik pakte ook zijn privézaken op en wist waar hij zich mee bezighield en mee struggelde. Op een gegeven moment trokken we naar elkaar toe en werd ik zijn steun en toeverlaat. Ook leer je elkaars vrienden kennen en kom je elkaar ook buiten werktijd tegen.
Ik heb altijd tot op zekere hoogte dingen met hem gedeeld, maar had daarbuiten altijd een grote sociale kring. Hierdoor voelde ik niet de behoefte om alles met hem te delen. De persoonlijke band zorgde er wel voor dat ik me soms afvroeg of ik de psycholoog speelde die er niet naar betaald kreeg. Dit hoorde niet bij mijn werk, maar ook weer wel.”
Als assistent mocht Sumi ook mee naar het buitenland. “Hij reisde ook veel voor werk en nam me mee als het kon. Het eerste reisje was heel bijzonder. We vlogen naar Japan voor een evenement. Ik zat toen aan het einde van mijn studie en had zelf niet de middelen om zo’n reis te maken, dus dat was heel leuk. Verder zat ik naast hem in het vliegtuig naar Los Angeles en heb ik ook een groot deel van Europa gezien terwijl ik aan het werk was. En dat is wel belangrijk om te weten: ik was wel écht aan het werk. De eerste keer is een reis maken heel bijzonder, maar hoe langer je er werkt, hoe normaler het wordt.”
Het was niet allemaal ‘verre reisjes en gratis spullen’. “Ik moest soms dingen doen waarvan ik niet wist of die bij mij baan hoorden”, vertelt Sumi. “Hij investeerde in vastgoedprojecten; er zijn dagen geweest dat ik naar de woningen toe ging met een emmer en sop om daar nog even te poetsen. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik niet de wc’s wilde schrobben van de huizen die hij kocht. Het was niet dat er geen geld was voor een schoonmaker. Maar het duurde even voor ik dit heb aangekaart.”
In de twee jaar dat Sumi voor de BN’er werkte, is het op meerdere momenten voorgekomen dat ze knallende ruzie hadden. “Het kwam weleens voor, ja. Je zit zo op elkaars lip dat je niet ontkomt aan een ruzie hier en daar.”
Inmiddels werkt ze al een paar jaar niet meer als assistent. “Er is het een en ander voorgevallen en we zijn niet op de beste voet uit elkaar gegaan”, vertelt ze, maar wil hier verder niet over uitweiden. “Wat ik wel kan vertellen is dat nadat ik stopte, de vriendschap ook is beëindigd. We hebben nog een paar keer contact gehad, voornamelijk voor werkgerelateerde zaken, maar hebben elkaar nooit meer gezien. We zijn ook geen vrienden meer.
Ik vind dat niet erg en hij ook niet. Je gaat van de hele dag contact met een persoon naar afkicken van de stress en het leiden van andermans leven. Dat zorgde ervoor dat ik vervreemd raakte van mijn omgeving en een geïsoleerd bestaan leefde. Als ik eerlijk ben, zat ik tegen een burn-out aan. Mijn herstel heeft maanden geduurd. Als ik terugkijk op die periode in mijn leven, heb ik er geen spijt van. Maar met de informatie van nu, zou ik er niet zo snel nog een keer voor kiezen. Maar zegt nooit, nooit.”
Sumi’s* naam is gefingeerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.
Paula sliep met een 'BN'er': 'Er zat allemaal eten tussen zijn tanden'
