Zo’n pandemie is voor iedereen vervelend. Steeds meer studenten lopen compleet vast. In LINDA.201 spreekt journalist Joan Makenbach zes jongeren die hier last van hebben.
Ezgi Genç (24), tweedejaars rechtenstudent, is een van hen.
Tentamen
Als Ezgi terugdenkt aan het leven voor corona, weet ze nog amper hoe dat was. Ze vertelt: “Ik voel me geen student meer. Ja, ik volg lessen, online, maar dat is niet hetzelfde. Je hebt ook medestudenten nodig om te sparren met elkaar. Fysiek. Na al die maanden in meets ben ik dat zat. Ik wil nieuwe mensen ontmoeten, de kroeg in, sociale interactie.”
In december knalde Ezgi’s internetverbinding eruit, midden in een tentamen. Toen sloeg bij haar de coronaklap toe. “Jankend probeerde ik teverÂgeefs opnieuw in te loggen. Zakken voor een toets, niet omdat je de kennis mist maar omdat het bewuste tentamenÂprogramma faalt, is verschrikkelijk.”
Mentale druk
“Begrijp me goed: ik onderschat het virus niet”, vervolgt ze. “Zowel mijn zus als zwager is chirurg, mijn beste vriendin is verpleegÂkundige. Ik houd me strikt aan de regels. Maar ik ben wel gefrustreerd en boos, omdat dit niet is hoe het studeren zou moeten. Er is ook geen eind in zicht. Al die mutaties, het lijkt wel een spaaractie.”
Ezgi is van mening dat er veel te weinig aandacht voor studenten is. “Ik wil niet het slachtoffer uitÂhangen, maar ik vind dat we onze bek moeten opentrekken. Het is oprecht kut nu student te zijn. Ik voel dagelijks de mentale druk om te blijven presteren, ondanks de tegenstand van alle beperkingen.â