“En, wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen?” Als ik een tientje zou krijgen voor elke keer dat deze vraag aan mij wordt gesteld, kon ik volledig op kosten van mijn omgeving op de babymoon van mijn nog ongeboren kind. Ben je halverwege de twintig of al langere tijd serieus met je liefde, dan gebeurt er iets merkwaardigs: je bent de mensen om je heen ineens antwoorden verschuldigd. Dat vinden ze zelf, in elk geval. Mensen van wie je het niet verwacht grijpen elke gelegenheid aan voor het gevreesde ‘wanneer komen er kinderen dan?’-kruisverhoor.

Ik dacht zelf altijd dat deze vraag not done was. Toch wordt-ie over de schutting gegooid alsof men benieuwd is naar iets onbenulligs. Je zou denken dat vrouwen goed aanvoelen dat dit een gevoelige kwestie kan zijn. Toch staan veelal zíj vooraan om hun neus in jouw zaken te duwen. Soms zou ik willen reageren: dat we het wel proberen, maar niet zeker weten of we het goed doen. En dat ze er binnenkort maar even naast moeten komen zitten, zodat ze ons misschien wat tips kunnen geven. Ik begrijp het ergens ook hoor: het is natuurlijk ónwijs spannend om zonder enige antwoorden opgezadeld te moeten zitten met het mysterie rondom andermans onbevruchte eicel.

Ook al heeft ‘Nieuwsgierige Nancy’ vast geen verkeerde bedoelingen, ik snap wel dat de vraag als zout in een open wond kan zijn. Het voelt alsof je je moet verantwoorden omdat je nog niet hebt gedaan ‘wat de maatschappij van je verwacht’. Misschien twijfel je wel of het moederschap iets voor jou is, of zie jezelf meer als suikertante die de wereld over reist en cadeautjes meeneemt. Misschien wil je het wel heel graag, maar lukt het (nog) niet. Of heb je de juiste partner nog niet. Wat natuurlijk ook kan is dat je er helemaal niet mee bezig bent en veel liever een gesprek voert over welke dj’s je niet wil missen op je favoriete festivals dit jaar.

Wanneer bij mij ‘de kinderen komen’ weet ik nog niet. Er klaar voor ben ik wel, maar ik weet ook dat de natuurlijke weg voor mij lastiger zal zijn. Dit komt doordat ik PCOS heb. Zonder er een al te biologisch verhaal van te maken: PCOS staat voor Polycysteus Ovarium Syndroom en houdt in dat ik minder vaak en onregelmatig een eisprong heb. Dan kun je flink oefenen met baby’s maken, maar zonder ovulatie wordt het toch best lastig.

Wat je ook voor jezelf besluit: alles is oké en helemaal privé. Dat ík hier besluit om mijn eierstoksituatie aan de grote klok te hangen, betekent niet dat jij je overbuurvrouw ervan op de hoogte moet stellen als ze bij jou beginnen te rammelen. Mocht het ooit zover zijn, dan ziet ze het vanzelf.•