Tot voor kort had hij geen idee dat het kon, maar PSV-fan Kay (28) – die nog maar minder dan 5 procent kan zien – kon de KNVB-bekerfinale op een wel heel bijzondere manier bijwonen.
Vanaf de blindentribune beleefde hij daardoor alsnog hoe zijn club de KNVB-beker won.
Kay is niet zijn hele leven slechtziend geweest. Een genetische oogaandoening, retinitis pigmentosa, zorgt ervoor dat de lichtgevoelige cellen in het netvlies langzaamaan afsterven. “Pas rond mijn veertiende begon ik slechter te zien, maar toen is het nog een hele tijd 60 tot 80 procent geweest. Op mijn achttiende kreeg ik uiteindelijk de diagnose, maar zag ik nog steeds relatief veel. Goed genoeg om m’n rijbewijs te halen en te voetballen.”
Rond zijn 21e gaat zijn zicht echter ineens heel snel achteruit. “Binnen korte tijd is mijn zicht van 60 procent naar minder dan 5 procent gegaan. Dat zorgt ervoor dat ik in mijn centrale zicht al niet eens meer een handbeweging kan zien. Ik zie wel dat er iets is, maar niet of het een hand of een aantal vingers is. Wel kan ik met de mutatie die ik heb vanuit mijn ooghoeken nog iets zien. Daardoor kan ik nog zonder stok lopen, want ik zie door veel met m’n hoofd en ogen te draaien een klein beetje waar ik loop en kan ik objecten of mensen waarnemen. Maar ook dat zal in de toekomst uiteindelijk verdwijnen.”
Ontzettend heftig om als jonge jongen ineens aan een compleet andere manier van leven te moeten wennen. “Het kwam binnen als een bom, maar het is nu nog steeds wel lastig omdat je weet dat in de toekomst dat lichtje op een gegeven moment uit zal gaan.” Toch blijft Kay positief. “Ik kan er niets aan doen, dus ik kan wel boos of verdrietig zijn, maar daar schiet je niks mee op. Daarom besloot ik juist te blijven kijken naar wat er nog wél mogelijk is.”
Björn loopt mét blinddoek om 163 kilometer hard voor blinde dochter: 'Door Maja stel én haal ik hoge doelen'
“Voordat ik slechtziend werd had ik een paar jaar een seizoenkaart voor PSV, maar toen mijn zicht achteruit ging kon ik niet meer gaan. Op een gegeven moment zat ik in het publiek en werd de bal naar rechts getrapt, maar zat ik nog links te kijken. Toen ging ik meer voor de sfeer en de liederen die gezongen werden.”
Naar wedstrijden gaat Kay na een tijdje niet meer, tot hij via zijn oom en tante getipt wordt dat er een blindentribune is in de Kuip, waar hij de finale van de KNVB-beker kan bijwonen. Daar speelt zijn club tegen Ajax om de cup. “Ik had geen idee dat dit mogelijk was, maar het was een heel bijzondere ervaring.”
“Eenmaal op de tribune aangekomen kreeg ik oortjes. Daarin hoorden we commentatoren die in detail beschreven wat er in het stadion gebeurde. Een beetje zoals je het op de radio hoort, maar dan nóg gedetailleerder. Bijvoorbeeld over de spandoeken in het publiek, aan welke kant van het veld de bal is en als we gejuich hoorden dat dat bijvoorbeeld het Ajax-publiek was.”
En aangezien de wedstrijd na negentig minuten en verlenging in 1-1 eindigde, werd het nog spannender toen er penalty’s genomen moesten worden. “Je hoort hoe ze genomen worden, maar je ziet het natuurlijk eerder als er gescoord wordt dan dat de commentatoren het kunnen zeggen. Dat was heel apart om mee te maken, want ik hoorde het publiek al juichen en dan pas hoorde ik dat-ie erin zat. Toen ontplofte eigenlijk alles. Dat was prachtig om mee te maken op een heel andere manier. Die ontlading op het laatste moment was geweldig.”
Voor fanatieke voetbalfans is het hartstikke fijn dat er een blindentribune bestaat waardoor ook blinde en slechtziende mensen kunnen genieten van de sfeer in een stadion tijdens een wedstrijd. “Het is fijn dat die aandacht er is voor blinden en slechtzienden. Zo heb je toch het gevoel dat je niet alleen maar thuis kunt zitten en naar de radio hoeft te luisteren. Het is zo anders om het vanaf zo’n plek mee te maken, met zoveel mensen om je heen die zingen, juichen en emotioneel zijn.”
Toch is het feit dat er zoiets bestaat nog niet heel bekend. “Ik had geen idee, maar ook de man die naast me stond tijdens de finale wist er niet eerder vanaf. Het schijnt dus dat het in veel meer stadions mogelijk is.”
Bij minstens negen clubs is er een blindentribune waar mensen die visueel beperkt zijn terechtkunnen om tóch te genieten van een wedstrijd. “Ik denk dat ik zeker vaker zal gaan als ik daar de gelegenheid voor heb. Het was heel uniek en mooi om dit mee te maken.”
Sophie (24) wordt langzaam doof en blind: 'Ik voel dat de tijd tikt'
