Ze kreeg de baan waar ze voor had gesolliciteerd en kon meteen aan de slag. Dat bleek uiteindelijk niet zo leuk te zijn als ze had gehoopt. “Ik merkte in de eerste week al dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Er werd niet duidelijk met mij gecommuniceerd en tegen mijn collega’s werd verteld dat ik heel ander werk zou doen dan ik dacht te gaan doen.”

Dat zorgde voor vervelende situaties.”Ik kreeg een keer een hele stapel papier op mijn tafel gesmeten en moest toen op elke pagina de datum van de dag stempelen. Ik vroeg toen waarom ik dit moest doen en kreeg de reactie ‘jij bent toch aangenomen voor deze klusjes?’.”

Ziek

De nare sfeer op de werkvloer zorgde ervoor dat ze met buikpijn naar haar werk ging. “De eerste week ging ik echt huilend naar mijn werk. Ik heb toen contact opgenomen met iemand van mijn vorige baan met de vraag of ik nog terug kon komen. Dat kon helaas niet.” 

Sara werkte een half jaar lang bij het bedrijf en merkte dat ze steeds vaker vermoeid was. Ze besloot naar de huisarts te gaan om bloed te prikken. Daar kwam niets uit, waardoor ze met haar klachten bleef lopen. “Het idee van een burn-out kwam helemaal niet bij mij op. Dat was echt zoiets waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen.”

Toch had ze ongemerkt wel de symptomen van een burn-out. Ze had last van paniek, was constant op haar hoede en kon om de kleinste dingen huilen. Ook had ze opeens concentratieproblemen. Een simpel mailtje opstellen kon wel twee uur duren. “Ik kon heel weinig hebben en huilde zelfs op kantoor. Uiteindelijk ging ik naar de huisarts, maar hij kon niets voor me doen. Ik hield namelijk vol dat er niets aan de hand was.”

Dieptepunt

Vorig jaar kerst werd het haar teveel. Ze voelde zich ongelukkig en kon niet meer stoppen met huilen. “Ik belde mijn moeder dat ik voor kerst zou komen, maar dat ik niet kon stoppen met huilen. Mijn moeder heeft er toen voor gezorgd dat ik contact met de huisarts heb opgenomen.”

Pas toen kwam ze erachter dat ze een burn-out had. De huisarts vertelde haar dat ze te ziek was om te werken. “Toen ik dit hoorde zei ik tegen mijn dokter dat ik helemaal geen tijd had om ziek te zijn. ‘Ik moet nog zoveel regelen’, hield ik vol.”

Uiteindelijk kwam ze samen met haar huisarts tot de conclusie dat ze zich ziek moest melden. “Ik heb toen een mail gestuurd naar mijn werkgever om dat te doen. De mensen om me heen vertelden me dat het heel krachtig was dat ik dat had gedaan. Voor mij voelde dat helemaal niet krachtig. Ik kon alleen maar huilen. Het voelde alsof ik gefaald had.”

Te veel

Nadat Sara de diagnose burn-out kreeg, wilde ze nog steeds te veel ondernemen. Iets wat ze eigenlijk helemaal niet aankon. “Ik ging allemaal cursussen doen, omdat ik ervoor wilde zorgen dat ik er sterker uitkwam. Je hoort namelijk altijd dat mensen er na zo’n periode beter zijn uitgekomen. Ik maakte het heel moeilijk voor mezelf. Toen ik na een lange wachtperiode een psycholoog kreeg toegewezen, kon ik eindelijk rust nemen. Ik ging me vanaf toen namelijk veel meer focussen op mijn eigen gevoel en leerde ook dat mijn burn-out eigenlijk een opeenstapeling was van verschillende dingen.”

Haar nieuwe baan was de druppel die de emmer deed overlopen, maar er was meer aan de hand waardoor het haar teveel werd. “Tijdens de pandemie veranderde mijn hele leven. Ik was opeens elk moment van de dag alleen en voelde me heel eenzaam. Daarvoor was ik altijd met collega’s en vriendinnen, maar toen kon dat niet. Ik denk dat dat ook heel veel heeft meegespeeld in mijn burn-out.”

Hard werken

Ze denkt dat haar opvoeding ook heeft bijgedragen aan haar burn-out, dat komt omdat ze van huis uit heeft meegekregen dat ze hard moet werken om iets te bereiken.  Hierdoor zag ze de symptomen van haar burn-out niet meteen. “Ik vond het belangrijk om bij een groot bedrijf te werken, dus daar had ik alles voor over. Toen het me teveel werd op werk, had ik eigenlijk niemand om dit mee te bespreken. Daardoor had ik alleen mijn eigen visie. Ik denk dat het ooit zo ver was gekomen als ik meer mensen had verteld hoe ik me voelde. Ik durfde het alleen niet te doen. Er ligt nog steeds een taboe op niet werken of een burn-out krijgen. Dat zorgt ervoor dat je moeilijk uit die negatieve spiraal komt. ”

Nu gaat het erg goed met haar. Ze is op dit moment niet bezig met een nieuwe baan, maar focust zich juist op zichzelf en haar gezondheid. “Het gaat veel beter en ik kan nu veel beter aanvoelen als het wat minder met me gaat. Ik heb uit deze periode ook geleerd dat ik het belangrijker vind dat ik een leuke baan heb met leuke collega’s, dan hoe goed de status van een bedrijf is.”

Britt (18) sneed zichzelf drie jaar lang: 'Ik ben trots wanneer ik nu naar mijn armen kijk'Lees meer