Het ene moment koop je een huis met je vriend, is werken in de horeca je lust en je leven en krijg je bijna de sleutel van je eigen restaurant. Het volgende moment hoor je dat je nooit meer zal kunnen lopen.
Het overkwam de 24-jarige Sanne van Schaik uit Asperen (Gelderland).
Op donderdag 21 februari 2019 staat het leven van Sanne ineens stil. Ze krijgt een ernstig auto-ongeluk en loopt daarbij een dwarslaesie op. “Ik was onderweg naar mijn werk toen mijn auto uit het niets begon te slippen en mijn auto op z’n kop in een ondiepe sloot terechtkwam. Zelfstandig uit de auto komen lukte niet, want ik voelde mijn benen niet meer en zat klem.”
Toen de traumahelikopter en de brandweer arriveerden, hebben de reddingswerkers haar met veel moeite uit de auto kunnen halen. “Toen ik in de ambulance lag, dacht ik nog: ‘Als ik in de handen van de ambulancebroeders ben, dan komt het goed’. Ik had op dat moment geen pijn en was bezig met heel andere dingen. Ik zei nog dat ze mijn dure tas uit de auto moesten meenemen en heb het telefoonnummer van mijn vader genoemd, zodat ze hem konden bellen.”
In het UMC Utrecht aangekomen blijkt alles een stuk erger dan Sanne op dat moment denkt. Ze heeft een gebroken nek, ingeklapte long, gebroken borstbeen, gebroken ribben en een gekneusd hart. Maar dat weet ze op dat moment nog niet. “Ik vertelde mijn ouders dat ze niet hoefden te huilen en zich niet druk moesten maken. Ik zei zelfs nog: ‘Ik voel mijn benen niet, maar ze gaan me opereren, dus het komt goed.'”
Uiteindelijk ligt Sanne acht uur lang op de operatietafel. “De eerste paar dagen op de Intensive Care ging het goed, maar op maandag kreeg ik last van mijn longen en hebben de artsen me moeten beademen in buikligging. Mijn ouders kregen de sleutel van een kamer bij mij in de buurt, zodat ze snel bij me konden zijn als het niet goed zou gaan. Er was namelijk een kans dat ik niet meer wakker zou worden.”
Als Sanne wakker is, moeten de artsen haar het verschrikkelijke nieuws vertellen dat ze aan het ongeluk een dwarslaesie heeft overgehouden en dat ze daardoor nooit meer zal kunnen lopen. “Omdat ik niet kon praten door een canule in mijn keel, heeft mijn moeder de artsen gevraagd om nog even te wachten met het nieuws. Ze wilde dat ik hen vragen zou kunnen stellen als ze me het zouden vertellen.”
“Toen ik een beetje kon praten hebben ze het me verteld, maar het drong nog niet tot me door. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Nooit meer, hoe lang is dat dan?’ Ik had nog steeds het idee dat het allemaal wel goed zou komen. En nog steeds zijn er momenten dat ik dat denk.”
Gelukkig gaat het steeds beter met Sanne en mag ze na zes weken op de IC gaan revalideren bij De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht. Inmiddels is ze druk bezig met het verbouwen van haar huis dat bij haar ouders in de tuin staat, want met haar vriend woont ze niet meer samen.
“Hij is de enige die ik ben kwijtgeraakt. Toen ik mijn chirurg vertelde dat het uit was, zei hij dat ik pech had dat ik een meisje ben. ‘Jongens kunnen dit niet aan, die verlaten de meiden’, zei hij. Ik zie in het revalidatiecentrum veel jongens bij wie de vriendin blijft, andersom zie je dat bijna niet. Het was voor mijn ex ook super zwaar, maar toen hij weg was had ik zoveel rust. Ik kon me toen echt volledig op mezelf focussen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Na alle tegenslagen zou je denken dat Sanne een stuk negatiever in het leven staat, maar niets is minder waar. “Ik ben blij met hoe positief ik ben gebleven, want ik zie in het revalidatiecentrum dat het ook echt anders kan. In plaats van op vaste tijdstippen met begeleiders te praten, heb ik elke avond een moment voor mezelf genomen om na te denken over wat er is gebeurd. De woorden die op zo’n moment in me opkwamen, typte ik in op Pinterest of Google en de quote die het beste bij mijn dag paste, plaatste ik in mijn Instagramstory.”
“Het werd een vast ritueel om er iedere avond op die manier over na te denken en met mijn volgers te delen. Op een gegeven moment was ik het een avond vergeten en kreeg ik een berichtje dat iemand zat te wachten op mijn post. Toen heb ik het Instagram-account @san.the.story aangemaakt en daar deel ik nog steeds elke avond quotes.
https://www.instagram.com/p/B_N96ubAkcn/?igshid=112efr8ejyu2g
“Natuurlijk heb ik nog dagen waarop ik denk: ‘hoe ga ik dit mijn hele leven doen, ik ben pas 24 en ik moet nog zo lang op deze manier door’. Maar ik kan gewoon niet stoppen. Als ik zie dat de mensen om me heen zich goed voelen als ik me goed voel, dan doe je het daar gewoon voor. Het is heel rot wat er allemaal is gebeurd, maar het heeft me ook zoveel mooie dingen gegeven. Ik zou niet weten wat ik zonder de mensen zou moeten die ik hierdoor heb leren kennen.”
Ondanks alles blijft het openen van een eigen restaurant Sannes grootste droom. “Ik wil niet dat die dwarslaesie mijn hele leven in de weg staat. Als het even kan, zou ik dat eigen restaurant nog heel graag willen. Het heeft geen haast. Ik ben pas 24 . Ik heb nog even.”
