Sandra Prikker (32) is in 2009 nog maar negentien als ze haar gezicht verbrandt door een pan met hete olie. Als je haar nu zou tegenkomen, lijkt het net alsof het nooit gebeurd is.
Ze herstelde, door de goede zorg van de artsen én positief denken, wonderbaarlijk goed van haar verwondingen.
Waarschuwing: de beelden in dit artikel kunnen als schokkend worden ervaren.
“Een vriendin had eten gefrituurd in een pan met olie. Die stond op een elektrische kookplaat en zolang je de pan er niet vanaf haalt, blijft-ie opwarmen. Ik rook ineens iets in de keuken en zag toen ik ging kijken dat er rook uit de pan kwam.”
“Ik wist op dat moment niet dat hete olie kan ontvlammen bij een bepaalde temperatuur, dus ik pakte de pan om ‘m op een koude ondergrond te zetten. De keuken stond vol, dus ik draaide me om, er kwam een zuchtje wind en er schoot een vlam in de pan. Mijn eerste reactie was om de pan van me af te duwen, maar door die snelle beweging gutste de olie zo in mijn gezicht.”
“Gelukkig heb ik er op dat moment wel over nagedacht dat ik de pan moest neerzetten, maar ik zette ‘m precies zo neer dat ik niet meer uit de keuken kon. Ik ben over een barretje gesprongen en rende naar mijn broer en een vriend. Ik heb gezegd dat ze een ambulance moesten bellen en dat ze met spoed moesten komen.”
“Mijn buurvrouw heeft me vervolgens mee naar boven genomen en is samen met mij onder de douche gaan staan. Daar keek ik voor het eerst in de spiegel. Ik zag alles in een waas omdat mijn wimpers aan elkaar verbrand waren. Ik leek wel Frankenstein. Toen de ambulance aankwam, hebben ze natte handdoeken over mijn gezicht gelegd en zijn we naar het Medisch Centrum in Alkmaar gereden.”
“Toen ik daar eenmaal lag, hoorde ik allerlei artsen om me heen tegen elkaar zeggen dat het zo erg was dat ik in Alkmaar niet behandeld kon worden en dat ik naar het brandwondencentrum in Beverwijk moest. Daar moest ik twee dagen in quarantaine en lag ik daarna nog twee en een halve week in het ziekenhuis.”
Sandra op de dag van het ongeluk. Tekst gaat verder onder de foto.
“Ik wilde niet denken aan hoe ik er nu uitzag of hoe ik er later uit zou komen te zien. Het eerste wat ik daarom vroeg toen ik uiteindelijk op mijn kamer mocht rondlopen, was of de artsen alle spiegels wilden afplakken. Ik wilde me focussen op hoe ik er voor het ongeluk uitzag en daar naartoe werken.”
“Na anderhalve week kreeg ik te horen dat de huid op mijn gezicht niet voldoende genas en dat ik een huidtransplantatie moest ondergaan. Dat was het enige moment dat ik gehuild heb, want ik had dat gesprek niet zien aankomen. De artsen verzekerden me dat het er beter uit zou gaan zien met de transplantaties dan zonder, dus daar had ik vertrouwen in. Uiteindelijk kreeg ik zes huidtransplantaties: vijf in mijn gezicht en één op mijn schouder.”
Sandra drie dagen na het ongeluk
“Pas de dag voor ik ontslagen werd uit het ziekenhuis heb ik voor het eerst naar mezelf gekeken. Toen ik mezelf zag, was ik blij verrast dat de huid om mijn ogen niet was gaan trekken, wat je normaal bij brandwondenslachtoffers vaak wel ziet. Dat was opmerkelijk, want ik had één transplantatie boven en twee onder mijn ogen gehad.”
“Uiteindelijk zie je bijna niets meer van mijn ongeluk. Ik genas in het begin zelfs zo goed dat toen ik na twee weken terug ging naar het ziekenhuis voor controle, de arts die mij geopereerd had me niet herkende. Het enige wat je nog ziet is een donker vlekje boven mijn oog en ik mis de bovenste rand van mijn bovenlip. Daar is één van de huidtransplantaten overheen gezet. Met make-up op is het net alsof er nooit iets gebeurd is.”
Sandra nu. Tekst gaat verder onder de foto.
“Wat me enorm heeft geholpen is mijn positiviteit. Ik weigerde negatief te denken en ik denk dat ik mede daardoor ook zo goed hersteld ben. Ik heb het gevoel dat het helpt als je er in gelooft dat het goed gaat komen. Als je alleen maar negatief bent, zet dat door in je hele lichaam. Als je alleen maar positief bent, dan roep je ook positiviteit over jezelf af.”
“Wat in die tijd ook hielp, was de confrontatie met alles wat met een mooie huid te maken had uit de weg gaan. De verpleegsters noemden me in het ziekenhuis het ‘Animal Planet’-meisje, omdat ik dat de hele dag keek. Als je naar dieren kijkt, kijk je niet de hele dag tegen mensen met een gave huid aan én ontwijk je reclames over gezichtsverzorging.”
“Het gaat op dit moment heel goed met me. Ik ben zo gelukkig als ik maar kan zijn.” Inmiddels verwachten Sandra en haar verloofde hun tweede kindje. “Beter kan het niet.”
Dit bericht bekijken op Instagram
We spraken Sandra voor dit interview begin 2020, maar willen haar bijzondere verhaal nog een keer delen.
