Diabetes type 1

“Ik was twaalf jaar oud en zat net een paar weken in de eerste klas van de middelbare school. Die hele zomer daarvoor was een hel voor mij, want ik was heel erg ziek. Ik dronk de hele dag door veel water, soms wel een halve liter per  uur. Op een gegeven moment werd ik ook niet meer ongesteld”, vertelt Roxanne. Dit alles blijken symptomen te zijn van diabetes type 1, ook wel suikerziekte. Hierbij werkt je alvleesklier niet en maakt je lichaam zelf geen insuline meer aan. Insuline zorgt ervoor dat je lichaam glucose (suikers) omzet in energie. Daardoor ben ben je volledig afhankelijk van medicatie.

“Ik viel twintig kilo af in drie maanden. Hiervoor was ik al drie keer naar de huisarts gegaan. Hij zei dan tegen m’n ouders: ‘Misschien heeft ze wel een eetstoornis of een vriendje’. Op een gegeven moment moest ik tijdens de les veel naar de wc, omdat ik zo veel had gedronken. Alleen van de docent mocht ik niet gaan, daarom hield ik het in. Dat was wel zwaar. Het is gek dat zoveel mensen de duidelijke kenmerken hebben gezien, maar niemand er iets aan deed.”

Roxanne Kwant en Sor over gezondheidsproblemen: 'Ik heb 'diabetes' op m'n pols getatoeëerd'Lees meer

Diagnose

“Naar school fietsen was eigenlijk al te zwaar voor me, maar omdat de huisarts zei dat er niks aan de hand was dacht ik: accepteer nou maar gewoon dat je zo bent, het is wat het is.” Maar op een geven moment wordt het Roxanne’s lichaam te veel en stort ze in. Dat is het moment dat ze samen met haar ouders besluit om naar het ziekenhuis te gaan. Al zonder dat de artsen een test afnemen, zien ze wat het is: dit zijn overduidelijk symptomen van diabetes.

“Toen ik dat hoorde was ik zo blij. Ik dacht: het maakt me echt geen reet uit wat ik er allemaal voor moet doen of moet laten, ik heb een diagnose en ga me straks gewoon weer goed voelen.”

Verantwoordelijkheid

Het duurt ongeveer twee weken voordat Roxanne – na zeven maanden – weer helemaal de oude is. “Dat was een lastige periode. Ik was een kind van twaalf dat opeens een volwassen taak kreeg, want ik moest heel goed voor m’n lichaam gaan zorgen. Dat was best eng, want in het ziekenhuis kreeg ik gelijk te horen dat ik dood kon gaan als ik niet goed mijn insuline zou spuiten.”

Inmiddels is Roxanne wel gewend aan haar ziekte en alle aanpassingen die ervoor nodig zijn om haar glucose op peil te houden. “Ik kan gelukkig gewoon alles eten en drinken wat ik wil, en ook nog van alles doen. Maar ik laat wel heel bewust cocktails met veel suiker en alcohol en toetjes staan. Dat is het gewoon niet waard, want dan ben ik de hele tijd bezig met mijn suiker te corrigeren. Maar met de sensor op mijn arm – die precies mijn waardes meet – kan ik het goed onder controle houden.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Chilisaus

Bij een lage bloedsuiker moet Roxanne meer suiker innemen, om haar glucose weer op pijl te brengen. De onwetendheid van mensen om haar heen rondom suiker innemen zorgt altijd voor wat “grappige” situaties: “Ik was een jaar of zestien en op een verjaardag van een vriendin vertelde ik aan haar moeder dat ik diabetes had. Ze reageerde: ‘Ach meid, ik weet helemaal hoe je je voelt. Mijn kat heeft ook diabetes.’ Die vrouw was er volledig van overtuigd dat ze precies wist waar ik elke dag mee moest dealen. Maar dat is niet te vergelijken.”

Roxanne kan nog wel even verder gaan: “Ik kreeg op diezelfde verjaardag een hypo, waarbij een andere vrouw een plankje met kaas naar me toe schoof: ‘Hier, neem maar een paar blokjes kaas. Jij mag er wel meer.’ Maar als ik een hypo heb moet ik gewoon zes Dextro naar binnen werken. Alleen die blokjes kaas waren m’n einde geweest.” Achteraf kan ze er wel om lachen: “Ik zie de humor er nu wel van in.”

Maar ze brengt ook zichzelf soms in bizarre situaties: “Ik had mezelf per ongeluk een keer opgesloten. Ik had dus een lage bloedsuiker en er was nergens suiker, maar wél een fles chilisaus. Ik heb die hele fles opgedronken omdat er zoet op stond. Ik dacht: er zit vast wel suiker in. Dat is de hele reden waarom ik nooit meer chilisaus eet.”

Mentaal

Het blijft een dagelijkse strijd om voor gezonde cijfers van haar bloedsuiker te zorgen. Mentaal geeft dit haar soms ook een klap: “Af en toe kun je gewoon echt niks aan een te hoge of te lage bloedsuiker doen. Ik heb geleerd dat ik mezelf er niet zo voor moet straffen, anders ga je aan die mentale strijd echt kapot. Maar ik heb ook geleerd dat als ik gezond eet en normaal wandel, zo’n 10.000 stappen op een dag, dat m’n bloedsuikers top zijn en ik mooi op gewicht blijf.”

Ondanks dat diabetes Roxanne’s leven beïnvloedt – zowel fysiek als mentaal – is ze heel gelukkig: “Artsen zeiden tegen mij dat ik een baan moest kiezen met veel ritme, zoals een kantoorbaan. Vanbinnen was ik aan het huilen. Nu heb ik een baan met nul ritme en het gaat perfect. Ik ga er goed mee om en ben heel happy.”

Stella heeft al 25 jaar diabetes type 1: 'Echt een onderschatte ziekte'Lees meer