Na in de afgelopen maanden al een stuk of vijf keer ‘gestopt’ te zijn, is het nu echt zover: de vape van LINDA.meiden redacteur Gaby ligt in de prullenbak (nee, bij een inleverpunt) en ze is écht gestopt.
Hoe verslaafd ze ook was; ze is er heel blij mee dat het eindelijk gelukt is.
Het klinkt bizar en vooral heel dom, maar ik begon pas op m’n 26e met roken. Toen mijn opa overleed, ‘erfde’ ik zijn laatste pakjes sigaretten en besloot ik op bijzondere momenten een peuk in nagedachtenis van hem te roken met m’n beste vriendin. Helaas bleef het daar niet bij. Voor ik het wist kocht ik zelf om de zoveel dagen een pakje peuken: ik was verslaafd.
Een jaar later probeerde ik voor het eerst een vape. Dat stukje electronica leek toen nog ‘gezonder’ dan roken te zijn, dus ik was binnen de kortste keren verkocht. Voor de oplettende lezer: ja, ik ben ontzettend verslavingsgevoelig. Binnen no-time zat ik naast het roken ook nog te vapen. En omdat het binnen kon, resulteerde dat in een constante wolk van rook uit mijn mond. Ik rookte op dat moment ongeveer een vape én een pakje sigaretten per twee dagen. Absurd als ik er nu over nadenk.
Een paar maanden later besloot ik toch weer te stoppen met vapen, toen steeds meer bekend werd over de schadelijkheid ervan. Ik nam mijn laatste hijs en bleef met veel pijn en moeite maanden ‘clean’, hoewel ik dus nog wel rookte. Toen ik op 1 januari ook cold turkey stopte met het roken van sigaretten, werd het alleen maar moeilijker om in het weekend in een dronken bui niet weer een vape aan te schaffen. Onder het mom van ‘ik doe het alleen in het weekend’ kocht ik er toch weer een. En zat ik niet alleen op het terras, maar ook in de auto onderweg naar het werk weer te paffen.
Ik was wederom verslaafd en baalde enorm van mezelf. Want naast dat het ontzettend duur is, merkte ik dat mijn gezondheid weer achteruit ging. Tijdens de eerste vape-verslaving had ik langere tijd last van maagzuur, maar nu leek ik met elke hijs minder energie te krijgen. Daarnaast had ik constant hoofdpijn, wat bij elk trekje intenser leek te worden. Maar toegeven dat dat aan m’n vape lag deed ik natuurlijk niet. Ik was namelijk de laatste die zou stoppen.
Wat meehielp met minderen was het feit dat mijn vriend niet langer wilde dat ik binnen vapete, dus vapen in bed en op de bank was in ieder geval al verleden tijd. Mezelf proberen te overtuigen om het ook tijdens de rit naar werk (ongeveer een uur en een kwartier) niet meer te doen, mislukte compleet: ik ademde de hele reis zowat door dat ding heen.
M’n energie bleef minder worden en de hoofdpijn meer, dus ik kon er op een gegeven moment niet meer omheen dat de vape mijn gezondheid serieus aan het beïnvloeden was. Bij elke vape die ik kocht, voelde ik me schuldiger. Maar ook nerveuzer, omdat ik wist dat stoppen de enige optie zou zijn. En daar had ik echt nog helemaal geen zin in.
Pas toen we voor LINDA.meiden een stuk maakten over een jong meisje dat in het ziekenhuis belandde door haar verslaving en een expert vroegen naar de gevolgen voor mensen die vapen, wist ik dat het tijd was om serieuze maatregelen te nemen. Vooral vanaf het moment dat ik bij elke hijs een steek in de zijkant van m’n hoofd begon te voelen, zette ik mentaal in één keer de knop om: zodra m’n laatste vape leeg was, zou ik stoppen. Ik was helaas nog niet mentaal zó om dat ik een halflege vape kon weggooien.
Dit doet vapen met je gebit: 'Reeks gezondheidsrisico’s, waaronder tandvleesaandoeningen'
Het was fijn om te merken dat elke hijs die ik nam me minder begon te smaken en ik steeds vuriger hoopte dat-ie zo snel mogelijk leeg zou gaan. Ik weet niet hoe, maar deze vape hield het uiteindelijk vier dagen vol. Op maandagochtend, onderweg naar werk, nam ik de laatste teug uit mijn cola-vape. En dat was het. Nu ging het echt beginnen.
Ik keek er best tegenop. Van de vorige vijf keer dat ik stopte, herinnerde ik me dat ik ontzettend gestresst werd van het niet binnenkrijgen van gigantische hoeveelheden nicotine op elk gewenst moment van de dag. Gelukkig bleef dat deze keer grotendeels achterwege.
De vape-beweging verving ik door het eten van talloze suikervrije staafijsjes en in de auto dronk ik elke rit een liter water met een rietje. Allebei minder satisfying, maar toch een stuk gezonder dan zuigen aan een batterij. Dat – maar vooral de walging die ik had opgebouwd tegen het vapen – maakte het stoppen een stuk gemakkelijker.
Daarnaast merkte ik al na een paar dagen een significant verschil in hoe ik me voelde. M’n energielevels schoten de lucht in, waardoor ook de constante pijn in m’n nek verminderde. De stekende hoofdpijn verdween al na twee dagen als sneeuw voor de zon en de afwezigheid van de stress om het kopen van een nieuwe vape (die kon echt extreem zijn) heeft ervoor gezorgd dat ik nu veel meer rust heb.
Gisteren was ik een maand gestopt. En ik moet heel eerlijk zeggen: ik had nooit verwacht dat het stoppen met iets wat ik zo lekker vond, me zo goed zou bevallen. Het is af en toe nog steeds lastig, vooral tijdens het uitgaan, maar ik wil echt niet meer terug. Als ik nu mensen zie vapen wil ik ze er zelfs vanaf praten, maar ik weet dat dat bij mij ook niet hielp. Ik moest er echt zelf achterkomen hoe slecht het voor me was en voor mezelf stoppen. Anders was het nooit zo lang goed gegaan.
Wil je stoppen en heb je daar nog een extra duwtje in de rug voor nodig? Lees dan even dit interview over de gevaren van vapen. Dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts.
Amerikaanse vechter (20) verliest deel van long door vapen: 'Pijnlijkste ervaring ooit'
