In het kader van ons dossier over seksueel geweld, deel ik, LINDA.meiden redacteur Gaby, nogmaals het moment dat ik mijn aanrander confronteerde met jullie. Omdat ik weet dat het mij heel erg heeft geholpen.
Dodelijk zenuwachtig berichtte ik hem, na maanden radiostilte. Ik wilde hem vragen hoe hij die ene verschrikkelijke avond – tenminste voor mij – heeft ervaren en hoe hij er nu op terugkijkt.
Dit artikel is onderdeel van het LINDA.meiden-dossier over seksueel geweld. Meer weten?
In één van mijn columns schreef ik over een deel van mijn ervaringen met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ook dit verhaal met een jongen, die ik als goede vriend beschouwde, stond daarin. In mijn beleving ging het als volgt:
Hij wilde al langere tijd langskomen om seks te hebben. Ergens wilde ik het wel, maar vond het toch spannend om meteen all the way met hem te gaan. Ik gaf hem toestemming om langs te komen, maar zei dat ik alleen wilde zoenen. Meer niet. Hij beloofde dat dat het enige was wat hij kwam doen.
Bij binnenkomst gooide hij de deur achter zich dicht en haalde in de gang zijn geslachtsdeel al uit zijn broek, greep m’n hand en legde die erop. Ik zei dat we dit niet hadden afgesproken. Hij negeerde dat. Hij gooide me voorover op de trap, sloeg mijn billen rood en greep me bij mijn keel. Ik kreeg meerdere keren, langere tijd, bijna geen lucht meer. In de tien minuten dat hij binnen was heb ik meer dan eens gezegd dat ik wilde dat hij wegging. Toen hij merkte dat ik écht geen seks met hem ging hebben, liep hij zonder iets te zeggen de deur uit.
De dag daarna stuurde ik hem het volgende bericht op WhatsApp: ‘Even over gister. Ik vond het echt niet chill dat je zo ver over m’n grenzen heen ging. Ik had je voor één ding uitgenodigd en zelfs toen ik ‘nee’ bleef zeggen ging je door. Ik had het gevoel dat je totaal geen rekening hield met mij en dat ik bepaalde dingen niet wilde.’ Zijn reactie kwam via Snapchat, omdat hij niet wilde dat er bewijs was. Hij zei meteen dat hij niets fout had gedaan en dat ik het moest laten gaan. Ik verbrak al het contact.
Maanden later kwam er tóch een berichtje van zijn kant. Hij had spijt en wilde me dat laten weten. Een enorme opluchting – dit zullen veel slachtoffers van aanranding of verkrachting kunnen beamen – maar contact hoefde ik niet meer.
Tot in detail kan ik terughalen hoe angstig ik me voelde, die tien minuten die hij binnen was. Al die tijd heb ik me afgevraagd hoe hij die avond heeft beleefd en waarom hij maanden later toch op zijn eerste reactie terug kwam.
Hoewel ik het doodeng vond, besloot ik te vragen of hij het er nog een laatste keer met me over wilde hebben. Hij stemde toe, want het gevoel van spijt was na al die tijd nog steeds niet minder. Hij wilde dit graag voor mij doen.
Na jaren vriendschap is dit een gek gesprek om te hebben. We voeren het gesprek wederom via Snapchat, omdat hij heel bang is dat iemand erachter komt wie hij is. Voor ik begin met het stellen van mijn vragen zeg ik dat ik zenuwachtig ben. Hij is het ook.
Hoe heb jij die avond ervaren? Wat kun je je nog herinneren?
‘Ik had met je gepraat en we spraken af. We zouden alleen zoenen was de afspraak. Ik kon het alleen niet laten om meer te proberen.’
En de rest van de avond? Weet je nog wat er daarna gebeurde?
‘Tijdens het zoenen voelde ik aan je lichaam. Ik weet nog dat ik je op me trok, maar voor de rest weet ik het niet meer zo goed.’
Ik weet alles nog wel heel goed, maar dat komt doordat het voor mij erg traumatiserend was.
‘Dat snap ik, stom van me.’
Weet je nog waarom je niet luisterde toen ik vroeg of je weg wilde gaan?
‘Ik hoorde dat denk ik niet zo goed. Ik wilde op dat moment meer. Misschien dat ik daarom niet luisterde.’
Heb je geen moment gedacht dat je fout bezig was?
‘Nee, op dat moment helemaal niet. Later kwam het besef pas heel erg toen ik thuis kwam. Had er gelijk spijt van, maar wist dat ik de tijd niet terug kon draaien.’
En de volgende dag toen ik je appte over hoe ik me voelde? Toen zei je dat je niets fout had gedaan.
‘Ik had andere dingen aan mijn hoofd. Had meer en beter naar je moeten luisteren. Ik wilde het zo ver mogelijk wegstoppen en wist niet wat of hoe ik moest reageren toen je me ermee confronteerde.’
Ondertussen laat hij me weten dat hij het gesprek pittiger vindt dan hij had verwacht. Ik laat hem weten dat het oké is.
Weet je nog dat je op de trap m’n keel meerdere keren, lange tijd hebt dichtgeknepen? Wist je dat ik op dat moment bijna geen adem kreeg?
‘Ik dacht dat je me een keer vertelde dat je daarvan hield, anders had ik het nooit gedaan. Bedoelde het nooit zo aanvallend. Ik heb nooit gehoord dat je toen geen adem kreeg. Ik heb echt diepe spijt. Ik begrijp dat het enorm eng en bedreigend is geweest.’
Na dat berichtje laat ik hem weten dat ik dit ontzettend heftig vind. Hij vertelt me dat hij het snapt en zich benauwd voelt. Hij zegt dat hij hoopt dat ik het met dit gesprek toch een plek kan geven. Daarna vraagt hij me of ik vind dat het interview goed gaat en of hij goede antwoorden geeft. Ik zeg ja.
Je hebt ondanks dat je spijt had in eerste instantie toch gezegd dat je niets fout had gedaan. Hoe komt het dat je daar maanden later toch op terug kwam?
‘In eerste instantie wilde ik er niet mee geconfronteerd worden. Als je er later op een rustig moment goed over na gaat denken kom je tot een andere conclusie. Ik kreeg een enorm spijt-gevoel en moest het uitgesproken hebben tegen je.’
Vond je dat eng om te doen?
‘Ja, tuurlijk. Maar dat was het minste wat ik voor je kon doen.’
Was het een opluchting?
‘Zeker. Had het ook nodig voor mijn eigen verwerking. Het was heel eng, maar er viel tegelijkertijd een last van m’n schouders. Ik hoopte ook dat jij er iets aan zou hebben.’
Heb je vaker in zo’n situatie gezeten waarbij je achteraf spijt had van wat je had gedaan?
‘Nee, dit was de eerste en laatste keer. Weet nu wel beter.’
Heb je dit ooit aan iemand verteld?
‘Nee, nooit. Ik schaam me hiervoor.’
Is er iets wat je zou willen zeggen tegen mensen die zich hier schuldig aan hebben gemaakt/maken?
‘Hou jezelf in en doe zoiets vooral niet. Je maakt mensen echt kapot voor je eigen behoeftes. Ik heb hiervan geleerd, dus wil graag meegeven aan anderen: doe het niet.’
Dat was het. Mijn gesprek met de man die mij heeft aangerand. En ik zeg je eerlijk: dit was, naast doodeng, ook heel fijn. Dus voor iedereen die weet dat hij of zij zichzelf ooit schuldig heeft gemaakt aan seksueel grensoverschrijdend gedrag: praat erover met het slachtoffer als diegene daarvoor open staat. Alsjeblieft. Ook voor jezelf.
Dit artikel verscheen eerder op de site.
Hoe date ik het: 'Ik vroeg hem weg te gaan, maar hij negeerde mijn 'nee' keer op keer'
