Als Raphaella tien jaar geleden met erge oorklachten naar de huisarts gaat, krijgt ze te horen dat ze waarschijnlijk ‘gewoon’ een oorontsteking heeft. De dokter geeft haar antibiotica mee in de hoop dat dat werkt. Als het na drie weken nog steeds niet over is, wordt ze doorgestuurd naar een KNO-arts. Wat blijkt? Raphaella is slechthorend én heeft tinnitus.
“Als jong meisje vond ik dat echt niet leuk, maar er zijn ergere dingen in de wereld, dacht ik altijd”, vertelt Raphaella. Toch maakt het haar onzeker en besluit ze er niets mee te doen. “Ik wilde er graag bij horen en niet gepest worden.”
Ja knikken
Hoewel ze er niet veel voor heeft hoeven laten in haar dagelijks leven, past ze zichzelf wél aan. Dit deed ze alleen meer voor anderen dan voor zichzelf. “Als ik gesprekken niet goed hoorde, wilde ik niet steeds vragen of ze harder konden praten. Ik wilde niet irritant zijn.” Dus besluit ze ‘ja’ te knikken als ze het niet kan verstaan.
Gehoorapparaat
Nu staat Raphaella veel meer stil bij haar gehoor. Ze besluit een maand geleden een gehoorapparaat aan te schaffen. “Het is mijn gehoor en ik moet ermee leven, dus wat boeit het eigenlijk wat anderen ervan vinden?”, zegt ze. Nu hoort ze alles veel beter. “Ik word er wel heel moe van, want het is heel erg wennen.”
Ze moet vooral wennen in bijvoorbeeld een restaurant, met vele gesprekken en ruis om zich heen. “Soms doe ik ‘m dan even uit”, zegt ze. “Maar het is vooral heel erg fijn en leuk om alles goed te horen. Daarnaast maakt het me uniek.”
De piep van tinnitus is door haar gehoorapparaatje niet minder aanwezig. Gelukkig houdt dat haar niet heel erg bezig. “Maar dat heeft ook te maken met gewenning.”