Twee jaar geleden vroeg Puck Weerts (21) omstanders om het noodnummer te bellen. Ze was ervan overtuigd dat ze een herseninfarct kreeg. In werkelijkheid waren het symptomen van haar burn-out die zich lichamelijk manifesteerde. Een burn-out waar ze op dit moment nog steeds van aan het herstellen is.
“Door de lockdowns voelde ik me teruggeroepen, dus wilde vol gas gaan toen het weer mocht”, vertelt ze in een telefonisch interview met LINDA.meiden.
In 2020 neemt Puck Weerts een tussenjaar. Het plan is om te gaan reizen, maar de coronapandemie gooit roet in het eten. “Ik kon helemaal niks doen. Omdat ik toch iets wilde doen, besloot ik op mezelf te gaan wonen. Het feit dat ik niet lekker in mijn vel zat, zorgde ervoor dat ik me ongelukkig en eenzaam voelde. Ik besloot me in te schrijven voor een opleiding in Amsterdam en verhuisde naar de stad. Na een kut jaar wilde ik het helemaal anders aanpakken. Vol gas. Door de corona voelde ik me teruggeroepen, dus nu wilde ik ervoor gaan.”
Twee dagen school, drie à vier dagen werken, vijf dagen sporten en feesten in het weekend. Puck heeft het er maar druk mee. “Ik had nul rust. Het lukte me niet om alle ballen hoog te houden. Ik ondervond lichamelijke klachten van stress, maar knokte door tot ik op een avond aan het werk was in een restaurant en het misging. Ik voelde iets van mijn rug naar mijn nek schieten en dacht dat ik een herseninfarct kreeg. ‘Bel een ambulance’, riep ik naar omstanders. Het duurde even voordat het weer ging. Daarna ben ik naar de eerste hulp gereden en na drie uur wachten, zonder geholpen te zijn, besloot ik naar huis te gaan. De artsen dachten dat ik een paniekaanval had gehad, dus ze wilden mij niet helpen.”
In de daaropvolgende dagen pakt Puck de draad weer op, maar haar burn-outsymptomen verdwijnen niet. Ze heeft last van duizelingen, brain zaps (elektrische schoksensaties in het hoofd, red.), hartkloppingen, een opgejaagd gevoel en ook is ze erg emotioneel. “Ik bleef doorwerken, want ik dacht dat als ik zou stoppen dat ik terug naar huis, terug naar mijn moeder, moest. Ik wilde daar niet heen, omdat het me deed denken aan alles wat er mis was gegaan.”
In de tussentijd gaat het op school slecht en kampt Puck met slapeloosheid. “Ik heb een keer twee tot drie dagen niet geslapen. Toen ik voor een ochtenddienst op mijn werk verscheen, zei een collega – niet mijn leidinggevende – dat ik naar huis moest gaan. Ik zag er verschrikkelijk slecht uit, met bloeddoorlopen ogen en de tekenen van vermoeidheid op mijn gezicht. Uiteindelijk heb ik mijn moeder gebeld, die mij meteen is komen halen. Ze schrok toen ze me zag. Dit was een maand na mijn eerste aanval.”
Hebben vrouwen écht meer slaap nodig dan mannen? Slaapexpert legt uit hoe het zit
Nadat de twintiger bij haar moeder heeft uitgerust, kriebelt het om weer aan de slag te gaan. “Ik wilde terug naar Amsterdam. En dat is precies wat ik heb gedaan. Het plan was om op vakantie te gaan met mijn vaders gezin, daarvoor moest ik geld sparen en dus werken. Achteraf gezien had ik beter naar mijn lichaam moeten luisteren. Ik kreeg het geld bij elkaar, maar tijdens de vakantie lag ik om zeven uur al op bed. Natuurlijk heb ik wel dingen gezien en gedaan, maar ik moest ook echt slapen. Doodzonde, natuurlijk.”
Dat het Puck allemaal boven het hoofd groeit, weet ze inmiddels zelf ook. “Ik besloot een jaar later met mijn opleiding te stoppen en terug naar huis te gaan. Doordat ik plots allemaal geld overhad – geen studie- of huurkosten – boekte ik een zesweekse reis naar Curaçao.”
“Een reis was niet wat ik nodig had”, erkent ze. “Het was weer een excuus om te vergeten wat er allemaal was misgegaan in Amsterdam. De eerste drie weken was het lang leven de lol, maar op een gegeven moment kon ik er niet meer omheen: ik moest uitrusten. De tweede helft van de reis ben ik gaan schrijven en heb ik boeken gelezen om mijn gedachten te ordenen. Hulp vragen deed ik niet, dit moest ik zelf doen, dacht ik.”
Terug in Nederland negeert Puck opnieuw haar symptomen, die door haar huisarts worden toegeschreven aan een burn-out. “Ik dacht dat mijn klachten voorkwamen uit het feit dat mijn lichaam niet sterk genoeg was. In plaats van uitrusten ging ik keihard sporten. Hoewel sporten goed voor je kan zijn, ook tijdens het herstel van een burn-out, was dat het niet in de mate waarin ik dat deed. Ik ging er met de verkeerde mindset in, omdat ik nog niet had geaccepteerd dat ik niets moest doen.”
In de tussentijd bouwt ze haar werkweek weer op. “Ik heb het een jaar volgehouden, maar was altijd doodop. Waar ik vooral tegenaan liep, was dat ik geen rust kon nemen. Ik had mezelf ervan overtuigd dat ik discipline nodig had en moest doorpakken. Als ik maar een strak ritme aanhield, zou het vanzelf goed komen. Maar ik deed te veel. En toen ik daar naast werken en sporten ook een nieuwe studie bovenop gooide, kreeg ik last van spanningshoofdpijn. Mijn huisarts schreef daar uiteindelijk medicijnen voor voor.” Iets waar ze op aanraden van een neuroloog, die ze om ongerelateerde klachten bezocht, mee is gestopt.
Psycholoog werpt kritische blik op 75 hard challenge: 'Alles wat te extreem is, is niet vol te houden'
Onlangs deelde Puck een video op TikTok over haar (langdurige) herstel. En dat zorgde voor een stortvloed aan negatieve reacties en kritiek. “Mensen die eenzaam zijn plaatsen dit soort dingen”, zegt ze. “Als je blij bent, dan voel je geen behoefte om dit te plaatsen. Ik kan er wel om lachen, het boeit me niet. De nare reacties hebben mij juist op ideeën gebracht.”
Zo plaatste de 21-jarige laatst een satirische video over wat mensen met een burn-out doen, namelijk werkende mensen ’s ochtends uitzwaaien met klapperende pannendeksels en scheldwoorden, slapen tot halverwege de middag en wegrotten op de bank. “Ik wil mensen aan het lachen maken.”
Tekst loopt door onder de video.
Hoewel Puck al twee jaar aan het herstellen is van haar burn-out, voelt ze zich nu mentaal een stuk beter. “Ik voel me best happy en oké. Al kamp ik nu wel met ontwenningsverschijnselen van mijn medicatie. Hierdoor voelt het alsof ik nooit uit de lockdown ben gekomen, omdat ik buiten de deur snel last krijg van klachten. Naar omstandigheden gaat het dus best oké.”
Inmiddels pakt ze ook langzaam de draad weer op. “Ik ga mijn opleiding afronden en wil volgend jaar in het buitenland stage lopen. Het liefst wil ik terug naar Amsterdam, maar daarvoor moet ik eerst beter worden. De aankomende maanden worden kak, maar ik neem mijn rust. Het vooruitzicht is in ieder geval positief. Waar ik eerst mijn stressklachten negeerde, zal ik ze nu altijd serieus nemen. Ook staat slaap op de eerste plek. En wat het feesten betreft: dat beperk ik tot één keer per maand. Uiteindelijk is het belangrijkste dat ik mijn grenzen bewaak.”
Dit klinkt ambitieus, maar geen zorgen want de 21-jarige heeft haar lesje geleerd. “Als ik weer beter ben, ga ik genieten van elke gezonde minuut die ik heb. Ik weet hoe het is om je niet gezond te voelen en dat zal ik nooit meer voor lief nemen.”
Sharon (24) lag ruim twee jaar in bed door burn-out: 'Niemand snapte wat ik meemaakte'
