Ze is pas negentien, maar Prislie Sanders heeft in haar korte leven al veel meegemaakt. Na een gewelddadige, traumatische jeugd zit ze nu in een gesloten instelling om met haar PTSS om te leren gaan.
Als we haar bellen, zit Prislie midden in één van de vele, dagelijkse herbelevingen van haar jeugd. Een medewerker van de instelling vraagt of we later terug kunnen bellen.
Trigger warning: zelfbeschadiging en suïcidale gedachten.
Twintig minuten later krijgen we Prislie zelf aan de telefoon. Het gaat inmiddels weer beter met haar. Ze kan ons vertellen ze waarom ze op dit moment op de gesloten afdeling van de instelling zit. “Toen ik jong was, kampte mijn moeder al met psychische problemen waardoor ze drugs ging gebruiken. Omdat ze daar psychotisch van werd, zijn er heel veel nare dingen met me gebeurd.”
Vanaf dat moment gaat Prislie bij haar vader wonen. “Maar hij dronk heel veel en tijdens zijn dronken buien gebeurde er vervolgens weer allerlei traumatische dingen. Het ging daardoor steeds slechter met me.” Ze ontwikkelt PTSS (post traumatische stress stoornis, red.) en begint zichzelf vanaf haar dertiende te beschadigen.
“Mijn thuissituatie zorgde ervoor dat ik elke dag veel spanning had. Om daarmee om te kunnen gaan, begon ik mezelf te beschadigen. Al weet ik eerlijk gezegd niet hoe ik erbij ben gekomen om mezelf te gaan snijden. Het begon ‘onschuldig’ – het is natuurlijk altijd erg als je jezelf beschadigt – maar het is steeds erger geworden.”
Prislies armen en benen zijn hierdoor inmiddels volledig bedekt met littekenweefsel. “In het begin droeg ik zelfs in de zomer truien, omdat ik op school gepest werd. Maar op een gegeven moment was ik het zat om het te verbergen. Het gaat niet meer weg, dus wat voor nut heeft het? Toch kijk ik soms naar mijn armen en benen en denk ik: wat heb ik mezelf aangedaan?”
Het snijden is veel minder geworden, maar gebeurt helaas soms nog steeds. “Af en toe krijg ik opmerkingen van mensen die zeggen: ‘Je weet dat je die littekens nog steeds gaat hebben als je gaat trouwen, hè?’ en ‘Wat nou als je kinderen krijgt?’. Dan heb ik er best spijt van. Op andere momenten denk ik: mijn armen zijn toch al verpest. Dan gaat het weer mis.”
Het contact met haar moeder is al een aantal jaar verbroken. “Ik heb haar al vijf jaar niet gezien, omdat ze heel lang met een psychose op straat heeft geleefd. Ik heb geen idee hoe het met haar gaat en dat vind ik best wel lastig.” De gevolgen van de PTSS zorgen er in de jaren daarna voor dat het ook niet meer veilig is om bij haar vader en stiefmoeder te blijven wonen.
Prislie is namelijk langere tijd suïcidaal geweest, waardoor ze al drie jaar op de gesloten afdeling van een instelling woont. “Hier volg ik dagelijks therapie, al doet dat tot nu toe nog niet echt wat ik zou willen. Binnenkort mag ik naar een open afdeling, die gefocust is op het uitstromen. Het idee om uiteindelijk op mezelf te gaan wonen vind ik best eng, vooral door de herbelevingen die ik dagelijks heb.”
Herbelevingen zijn episodes waarin Prislie door triggers, of zelfs vanuit het niets, beelden in haar hoofd terugziet van traumatische ervaringen uit haar jeugd. “Je wordt eigenlijk iedere dag herinnerd aan iets dat je niet had willen onthouden. Ik zie beelden terug van vroeger en zie, hoor en beleef opnieuw wat ik toen heb meegemaakt.”
Het verschilt per dag hoe vaak zo’n herbeleving plaatsvindt. “Soms is het één keer, soms ook tien keer. Het ligt eraan hoe vol mijn hoofd zit en wat er om me heen gebeurt. Soms wordt er iets besproken in de groep waar ik niet tegen kan. Een andere keer is gegil de trigger – iets dat me sterk doet denken aan momenten met mijn moeder. Voor knallen geldt hetzelfde. Maar het gebeurt af en toe ook uit het niets. Zoals net, toen ik onder de douche stond.”
Hierdoor is alleen naar buiten gaan haast niet te doen voor de negentienjarige. “Het komt weleens voor dat ik buiten op de grond val en een herbeleving heb. Dat trekt natuurlijk veel aandacht, maar dat wil ik helemaal niet. Het is superfijn dat mensen me willen helpen, maar ik zou zo graag willen dat het niet hoeft.”
Voor Prislie zou een hulphond een goede uitkomst zijn. “Die kan op tijd signaleren als het niet goed met me gaat en me hopelijk uit een herbeleving krijgen als deze toch plaatsvindt. Daarnaast heb ik last van verlatingsangst en vind ik het moeilijk om alleen te zijn. Om 24/7 een hond bij me te kunnen hebben, zou ontzettend veel schelen.”
“Hopelijk vind ik het dan ook minder spannend om na te denken over een leven buiten de instelling. Nu vind ik dat nog een eng idee, omdat ik bang ben dat ik straks een uur lang in m’n woonkamer op de grond lig zonder hulp.”
Helaas wordt het opleiden en aanschaffen van een hulphond niet vergoed voor Prislie. “En dat terwijl het heel veel mensen kan helpen om er één te hebben. Het leven van mijn beste vriendin is door het hebben van een hulphond bijvoorbeeld compleet veranderd. Zij heeft nu een eigen huis en een baan, omdat haar hulphond haar veel meer kracht en rust heeft gegeven.”
Omdat Prislie zelf ontzettend graag een hulphond zou willen, maar hier het geld niet voor heeft, is ze een fundraiser gestart. Om een hond te laten trainen en aanschaffen moet ze zo’n €15000 ophalen. Inmiddels staat de teller bijna op €5000. Wil je doneren? Dat kan hier.
'Lange lockdowns zorgen voor blijvende psychische schade bij studenten'
