Vanwege haar persoonlijke ervaring(en) wil ze kansenongelijkheid het liefst zo snel mogelijk de wereld uit helpen. Het leverde haar al een nominatie voor een Young Impact Award op.

Eerste schooljaren

De Marrokaans-Nederlandse Nour woont in de Utrechtse wijk Kanaleneiland, dat te boeken staat als een ‘kwetsbare’ buurt. Ze gaat daar eerst naar de basisschool, en belandt later op het gymnasium. “Daar viel ik behoorlijk uit de toon, omdat al mijn klasgenoten wit waren. Ik merkte al snel dat ik er niet helemaal bij paste, en op sommige vlakken een leerachterstand had.”

Na de brugklas wordt Nour vanwege een maagbacterie ernstig ziek, waardoor ze twee jaar lang amper naar school kan. “Vijf dagen voor de zomervakantie werd ik uit het niets van school gestuurd. Mijn ouders en ik wisten niet eens dat daarover na werd gedacht. Ik moest er maar mee dealen, terwijl ik hartstikke ziek was. Daarnaast waren mijn cijfers erg goed voor iemand die er nooit was. Vriendinnen gingen over met zes tekortpunten, terwijl ik er maar vier had.”

Nour hield er een wrang gevoel aan over. “Omdat ik uit een wijk kom die niet helemaal bij het plaatje van de school past, hebben ze naar mijn idee niet eens overwogen om me te houden. Ze konden mij en m’n ouders gewoon niet plaatsen, daar binnen de muren van het gymnasium. Tijdens informatieavonden vond iedereen het gek dat mijn moeder een hoofddoek draagt, maar wel Nederlands kan. ”

Lees ook
Docu over strijd voor gelijke kansen in het onderwijs: ‘Die zijn er niet’

Huiswerkscholen

Nour maakt een nieuwe start op een andere middelbare school, waar ze momenteel in vier vwo zit. “Hier behandelen ze me gewoon als mens, en hebben ze me de ruimte gegeven om beter te worden. Toen ik dat eenmaal was, ben ik veel gaan nadenken. Ik realiseerde me dat er meer kinderen uit achterstandswijken zijn die wel de capaciteiten voor een hogere opleiding hebben, maar niet de juiste hulp krijgen, of gewoonweg gehoord worden.”

De 17-jarige gaf af en toe al huiswerkbegeleiding bij haar oude basisschool, maar besloot voor haarzelf te beginnen. “Eerst aan huis, later op locatie. Ik heb er nu een in Kanaleneiland en Zeist. Inmiddels helpen een aantal studenten ook mee.” Voor Nour draait de begeleiding om meer dan huiswerk alleen. “Ik deel altijd eerst mijn eigen verhaal. Ik praat veel met de kinderen, en druk ze op het hart om sterk in hun schoenen te staan. Ze moeten weten dat je alles ter wereld kunt doen, zo lang je de capaciteiten er maar voor hebt. Ik wil ze zelfvertrouwen geven, en benadrukken dat afkomst niet uitmaakt.”

Lees ook
Lotte heeft een leerstoornis en kreeg te horen dat ze nooit een diploma zou halen

Motivatie

Haar contact met de kinderen levert soms ook moeilijke gesprekken op. “Ze zijn erg onzeker, en weten niet altijd hoe ze zich moeten redden na een tegenslag. Als Geert Wilders weer in het nieuws is, vragen ze me of ze écht het land uit moeten. Mijn antwoord is dan duidelijk: dat ze even Nederlands zijn als iedereen die hier woont, en zorgen niet nodig zijn.”

Nour is nu bezig met een online portaal omtrent rekenen en taal, dat nóg meer kinderen moet helpen. “Er zijn al heel veel dingen op de markt gebracht, maar het taalgebruik is vaak te lastig. Voor kinderen met een taalachterstand is dat amper te volgen. Ik wil iets soortgelijks ontwikkelen voor ouders die de taal nog niet goed beheersen, zodat er thuis meer Nederlands kan worden gesproken. Want daar ligt vaak de kern van het probleem: bij de ouders.”

Hoe het is om op 17-jarige leeftijd al zo’n bezige bij te zijn? Soms ook een beetje vermoeiend, zegt ze lachend. “Af en toe denk ik: Nour, take a break, dat mag óók! Maar dan krijg ik op vakantie een appje van een ouder over een cijfer, en wil ik er toch op reageren. Inmiddels heb ik twee telefoons, dat scheelt. En ik weet waar ik het voor doe, dus de motivatie komt als vanzelf.”