Zeven jaar geleden verloor de Belgische Nona haar vader aan kanker. Na een lange rouwtijd kan ze het een ‘plek’ geven, maar ze merkte dat rouwen zonder lotgenoten lastig is.
In de podcast Na de Rouwstoet spreekt Nona meerdere mensen die ook een ouder hebben verloren, omdat het haar zo heeft geholpen met rouwen.
Nona’s vader overleed in 2017 aan kanker. Hij was al een tijdje ziek, maar toch kwam het als een verrassing voor Nona en haar familie. “Mijn vader werd ziek, maar niemand wist wat het was. Vervolgens ging hij naar meerdere artsen, die uiteindelijk de diagnose kanker stelden. Wij hadden niet door hoe ernstig het was, maar mijn vader wel. Hij heeft twee maanden lang chemo gekregen. Op de dag dat de artsen zeiden dat de behandeling niet aansloeg, overleed hij. Ik was toen vijftien jaar.”
“Het was een heel intense periode. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Opeens was ik mijn vader kwijt. In het begin hebben veel mensen aandacht voor je en bieden ze veel steun. Maar na een tijdje ebt dat weg en val je in een zwart gat. Ik wist niet goed wat rouwen was, daarom schoof ik mijn gevoel maar opzij. Ik ging veel te snel weer naar school. Eigenlijk was ik bang om te rouwen.”
Line (23) verloor beide ouders: 'M'n vader verzweeg dat hij was opgenomen'
“Een van de ergste momenten na zijn overlijden was de eerste jaarwisseling. Ik vond het moeilijk om te zeggen dat ik ‘vorig jaar’ mijn vader was verloren. De eerste mijlpalen zonder hem kwamen eraan: mijn verjaardag, kerst en afstuderen. Na een jaar begon het beter te gaan. Ik accepteerde dat hij niet meer terugkwam, hoe graag ik het ook wilde. Ik denk nog elke dag aan hem. Het is een ander soort verdriet dan liefdesverdriet; daar kom je overheen. Maar als je een ouder verliest, blijft je verdriet.”
Het is volgens Nona belangrijk dat je niet wegloopt van het onderwerp. “Ook met vrienden merkte ik vaak dat ze er niet naar vroegen omdat ze bang waren iets verkeerds te zeggen of dat ik zou gaan huilen. Ze willen het niet naar boven halen, maar ik vind het juist fijn om mijn vader nog ‘in leven te houden’. Ik vond dat soms een moeilijk gevoel. Ik begon er zelf wel eens over, maar dan werd er van onderwerp geswitcht. Eigenlijk uit angst voor verdriet.”
“Die angst zie ik ook bij m’n oma, de moeder van m’n vader. Ze praat er nooit over. We gaan het onderwerp uit de weg. Dat is niet slecht bedoeld, het is gewoon makkelijker om je emotie aan de kant te schuiven.”
Hoewel Nona met het verlies van haar vader probeerde te leren leven, hielp het haar juist om erover te praten. “Ik had op de middelbare school vooral vriendinnen die gelukkige ouders hadden. Ik ben toen naar de jongerenorganisatie ‘Missing you’ gegaan, waar jongeren elkaar ontmoeten die hetzelfde hebben meegemaakt. Daar heb ik iemand ontmoet die haar vader en moeder was verloren. Dat heeft me geholpen.”
Kim (16) krijgt haatberichten na overlijden vader: 'Ik mag van hen niet klagen, omdat ik geld heb'
“Ik heb het uiteindelijk een plek kunnen geven. Wat lastig is; er is namelijk geen ‘blauwdruk’ voor. Ik vertelde mijn verhaal op YouTube en door de reacties besefte ik pas hoeveel mensen dit meemaken. Nu doe ik dat nog steeds. Als ik zelf het verhaal weer keer op keer vertel, komt er toch altijd emotie naar boven; vooral bij specifieke herinneringen – bijvoorbeeld dat mijn vader me ophaalde van school. Maar ik ben eraan gewend dat er maar drie borden op tafel staan. Wanneer ik er weer om huil, komt het hard naar boven.”
Ook zanger Joost Klein heeft Nona erg geholpen met rouwen. “Ik was al fan van hem voordat ik mijn vader verloor. Hij benoemde het feit dat er ook kinderen zijn zonder ouders, zoals hij. Ik kon mezelf in hem herkennen en had het gevoel dat hij me begreep; dat dit allemaal zo oneerlijk voelt. Zijn muziek stond vijf jaar lang op mijn nummer 1 op Spotify Wrapped. Hij voelde voor mij als ‘lotgenoot’.”
Door de gesprekken met lotgenoten kreeg Nona nieuwe inzichten. “Jonas, een man van veertig, vertelde bijvoorbeeld over de impact van kinderen krijgen nadat hij zijn vader verloor. Hij kon me daarin wat geruststellen en ik werd minder bang voor de toekomst. De verhalen hebben me echt geraakt. Ik dacht altijd dat ik pech had dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, maar pech kan ook zijn dat je iemand door een ongeluk verliest. Ik heb tenminste nog tijd met mijn vader kunnen doorbrengen.”
“Ik merkte dat veel gasten hun verhaal nog nooit hadden verteld. Een meisje dat ik sprak, heeft haar verdriet compleet weggestopt nadat ze haar vader verloor. Ze moest enorm huilen, voor haar ging het rouwdeurtje weer open. Ook mijn beste vriendin Fien zit in de podcast: de enige die echt doorvroeg over mijn vader”, zegt Nona.
“Het grote doel was dan ook om het bespreekbaar te maken en lotgenoten een hand toe te reiken. Maar ook wil ik mensen die het niet hebben meegemaakt een blik in ons hoofd geven. Op straat kwam laatst iemand naar me toe en zei: ‘Door jouw podcast is het in onze vriendengroep veranderd hoe we over de dood van mijn vader praten; dat heb jij ze geleerd.’ Zo mooi.”
Udo verloor zijn ouders op jonge leeftijd: 'Ik durfde niet naar de begrafenis'
