Je loopt rustig door een pretpark als er opeens een zombie uit de bosjes springt. Dit gebeurt in oktober tijdens Walibi Fright Nights. ’s Avonds lopen acteurs door het park om bezoekers de stuipen op het lijf te jagen.
LINDA.meiden praat met Walibi Fright Nights-acteur Nikki over haar werk.
Niet iedereen heeft de interesse om acteur te worden bij Walibi Fright Nights, maar Nikki wel. “Vroeger deed ik aan dansen. Mijn vereniging had af en toe shows bij Walibi en als klein meisje vond ik dat al interessant.
Toen ik achttien was kwam ik erachter dat mijn vrienden acteurs waren bij Fright Nights. Ze vroegen mij: ‘Het is onwijs leuk om te doen. Wil jij ook acteur worden?’ Ik luisterde naar hun verhalen en kon niet wachten om te beginnen. Inmiddels doe ik dit al zeven jaar, maar mijn vrienden zitten in hun tiende of vijftiende jaar.”
Tekst gaat door onder foto.
Hoe de sollicitatie precies ging. mag Nikki niet wereldkundig maken. “Mijn sollicitatieprocedure begon met het inschrijven voor de baan”, kan ze wel verklappen.
“Ik moest mijn gegevens doorgeven en vanuit daar werd er een selectie gemaakt. Een paar weken later kreeg ik een uitnodiging voor een auditie. Tijdens deze dag onderging ik een transformatie en kreeg ik een acteeroefening. Hoe die oefening precies ging mag ik niet vertellen, want het moet een verassing blijven.”
“In april kreeg ik een mailtje met: ‘Gefeliciteerd, je bent aangenomen.’ In oktober kon ik beginnen. Ik begon als bushman in het gebied Campsite. Dit was onwijs leuk en hier ben ik voor lange tijd gebleven. Vorig jaar kreeg ik een rol in het Pirates-gebied en nu sta ik in het spookhuis Jefferson Manor.
In het spookhuis ben ik een geest. Van tevoren werd deze rol mij toegewezen. Je krijgt een rollenlijst waardoor je weet wat je te wachten staat. Eén of twee weekenden van tevoren ga je het kostuum doorpassen en krijg je uitleg over wat je moet doen op jouw plek. Vervolgens krijg je schrik-training om zo perfect mogelijk je rol uit te kunnen voeren.”
Laat je inspireren: de 20 beste (& slechtste) Halloween-kostuums
Hoeveel acteurs er bij de Walibi Fright Nights zijn, is niet bekend, maar wel is zeker dat ze allemaal in de make-up moeten. “Binnen vijfenveertig minuten proberen ze iemand klaar te maken. Dit is onwijs snel als je naar sommige looks kijkt. Mijn dag begint om één uur, maar er zijn ook mensen die eerder of later beginnen. Tussendoor ben je aan het chillen met z’n allen. Overal om je heen zie je griezelige mensen.”
Nikki kan tijdens haar werkdagen niet afgeleid raken en al helemaal niet in de lach schieten. “Ik blijf redelijk goed in mijn rol. Je hoort de muziek van het huis en iedereen is in thema. Als je eenmaal op je plekje staat, blend je helemaal in met de omgeving. Je wordt wel aangenomen om je acteerervaring, maar dat heeft niet iedereen.
Natuurlijk schiet ik wel eens in de lach als ik iemand laat schrikken, maar dan kijk ik een andere collega aan of loop ik snel weg. Vaak zien mensen het ook niet door alle make-up. Die maakt het makkelijker om het te verbergen.”
“Het gekste wat ik meemaak, is dat je iemand laat schrikken die vervolgens in zijn of haar broek plast. Je hebt genoeg van dit soort types rondlopen, maar ik maak ook mee dat mensen vallen, iets heel grappigs zeggen of je juist helemaal verrot schelden. Ik krijg heel vaak te horen: ‘Je lijkt op mijn schoonmoeder’ of ‘Ik plas in mijn broek.’
De leukste bezoekers vind ik vaak de groepen met wat stoerdere jongens. Die komen binnen en zeggen tegen elkaar: ‘Ik ga niet schrikken.’ Maar uiteindelijk doen ze dat allemaal. Ze proberen dan alsnog machogedrag te vertonen, maar dat lukt dan niet.”
Cultural appropriation tijdens Halloween: 'Een cultuur is geen kostuum'
