Vlak voor haar tweede verjaardag werd Nieloefaar Bahadori (21) door haar vader meegenomen naar Iran. Ze werd gered door haar moeder, maar wordt nog steeds geconfronteerd met de angst om weer ontvoerd te worden.
Zo stond ze vorige week ineens oog in oog met de broer van haar vader, die haar ov-kaart controleerde – en daarmee haar woonplaats zou kunnen achterhalen.
Als Nieloefaar nog geen twee jaar oud is, wordt ze ontvoerd door haar vader. “Mijn moeder kwam op een dag thuis in een leeg huis. Mijn vader had me meegenomen naar Iran. Drie jaar lang heeft mijn moeder geprobeerd me via via terug te halen, maar dat lukte niet. Ze besloot de touwtjes in eigen handen te nemen en me zelf op te gaan halen.”
“Met heel veel moeite kon ze regelen dat ze me één keer per week via een bezoekregeling kon zien. Tijdens één van die bezoeken heeft ze me meegenomen. Het programma Vermist heeft haar geholpen om mij vanuit Turkije weer mee naar Nederland te kunnen nemen.”
Nieloefaar heeft daarna jarenlang geen contact meer met haar vader. Als hij als ze acht is ineens weer in Nederland is, beginnen bij haar moeder de alarmbellen te rinkelen. “In Iran heeft de vader vanaf het achtste levensjaar de volledige voogdij over zijn kinderen. We hebben toen gelukkig een contactverbod kunnen regelen, want als hij me toen had meegenomen zou mijn moeder er niets meer tegen kunnen doen.”
Nu ze 21 is, kan ze nog steeds niet zomaar naar Iran om haar familie te bezoeken. “Als ik zou gaan, gedwongen of vrijwillig, dan heb ik de toestemming van mijn vader nodig om het land weer uit te kunnen. Ik ben daar niet geboren, dus ik weet niet beter dan dat ik hier woon. Maar ik had het wel leuk gevonden als ik mijn familie kon bezoeken en kon zien waar mijn moeder is opgegroeid.”
Toch blijft de angst om ooit weer ontvoerd te worden aanwezig. Vorige week werd ze nog benaderd door een man die zei de broer van haar vader te zijn. “Ik zag al dat hij me in de gaten hield, maar kon niet bedenken waarom. Hij liep een paar keer langs en kwam uiteindelijk naar me toe om mijn ov-kaart te checken. In een bepaald accent, dat ik herkende als Iraans, zei hij: ‘Dankjewel, mevrouw’.”
“Ik vroeg hem of hij Iraans was. Eerst zei hij niets, keek me een tijdje aan en staarde naar het apparaat waarmee hij net mijn ov-kaart had gecheckt. Toen zei hij dat hij me kende. Ik ben actrice en zangeres, dus ging er vanuit dat hij dat bedoelde. Maar toen ik vroeg waarvan, zei hij me dat hij dat niet ging vertellen.”
“Hij is toen weggelopen, maar kwam later terug en vroeg of ik met hem wilde knuffelen. Ik had op dat moment nog geen idee dat hij mijn oom was. Ergens kan ik nog begrijpen dat hij zijn nichtje na jaren ziet en haar heeft gemist, maar ik snap niet hoe hij er vanuit kon gaan dat ik met een vijftigjarige, voor mij vreemde man, zou willen knuffelen.”
“Toen ik hem zei dat ik hem niet kende, vertelde hij uiteindelijk dat hij de broer van mijn vader is. Daar schrok ik heel erg van, maar ik voelde me niet meteen in gevaar. Pas later, toen ik een andere conducteur had gevraagd wat hij bij het scannen van mijn ov-kaart voor informatie kon zien, werd ik bang. Hij heeft mijn reisgeschiedenis kunnen bekijken en weet nu waar ik ben ingestapt. Ik weet niet wat hij met die informatie gaat doen.”
“Het kan natuurlijk zijn dat hij niets van plan is met die info – ik wil ook niets over mezelf afroepen – maar ik hou er rekening mee dat er van alles kan gebeuren. Ik merk wel dat ik voorzichtiger ben als ik met de trein ga en bang ben om hem weer tegen te komen. Toch kan het ook dat hij een hele andere insteek had en er niets mee bedoelde. Hij zei dat hij het leuk vond om me te zien, dus misschien had hij me echt gemist.”
De vreemde gebeurtenis deelt Nieloefaar direct daarna op TikTok. “De mensen die me daar al langer volgen weten over de geschiedenis met mijn vader. Ik was compleet in paniek en wist niet wat er ging gebeuren. Daarom wilde ik het voor de zekerheid op het internet zetten, zodat mensen uit mijn mond weten wat er gaande is.”
Wat veel mensen volgens Nieloefaar onderschatten is dat een ontvoering een grote impact blijft hebben op het leven van een slachtoffer. “Je hoort al niet vaak dat het goedkomt, dus ik ben zeker heel erg blij dat ik één van de gelukkigen ben. Maar er zit ook een schaduwkant aan, want zodra je veilig terug in Nederland bent, begint het pas. Je verhaal is nog niet afgerond en je moet je verleden gaan verwerken.”
Contact met haar vader heeft Nieloefaar niet. De herinneringen aan hem zijn dan ook heel vaag, maar – ondanks de ontvoering – haat ze hem niet. “Dat denken mensen vaak, maar ergens weet ik dat hij dit ook heeft gedaan uit een vorm van bescherming. Dat praat niets goed, maar ik weet dat hij hier niet kon aarden en me mee heeft genomen naar Iran om me te bescheren tegen de vrijheid die we hier hebben. Hij wilde liever dat ik daar zou opgroeien.”
“Dat betekent niet dat ik het hem niet kwalijk neem. Hij heeft vanuit eigen overtuiging gehandeld en daarbij niet nagedacht over de consequenties voor het kind. Wat hij heeft gedaan heeft mij beschadigd.”
Om haar verleden een plekje te geven, schrijft Nieloefaar nu nummers. “In 2014 schreef ik er één met mijn moeder, genaamd My Stolen Child. Dat mocht ik toen bij een aantal televisieprogramma’s laten horen. Mijn moeder is alles voor me geweest in mijn leven. Ze heeft alles gedaan wat ze kon om mij zo’n goed mogelijk leven te geven en daar ben ik haar heel dankbaar voor. Dit jaar schreef ik voor haar het nummer Mama. ”
Nathalie (29) werd ontvoerd door haar vader: 'Ik werd alleen achtergelaten in Irak, tijdens de oorlog'
