Nanda

“Mijn moeder werd voor het eerst ziek toen ik nog geen jaar oud was. Toen ze daarna beter werd, is het een hele tijd goed gegaan tot ik een jaar of twaalf was. Op mijn vijftiende werd ze weer ziek en op mijn zestiende of zeventiende weer. Mijn hele jeugd stond in het teken van mijn moeders ziekte, omdat er altijd een angst was dat ze weer ziek zou worden. Ook als de doktoren zeiden dat ze schoon was, bleven we bang voor de controle die zou volgen.”

“Toen mijn ouders net waren gescheiden, werd ze toch weer ziek. Ik woonde op dat moment samen met haar in Friesland. Ze heeft toen verschillende chemo’s gehad, want de kanker is vanuit haar lever gaan uitzaaien. Vlak voor haar vijftigste verjaardag kregen we te horen dat ze niet meer beter zou worden. Om haar toch nog iets langer bij ons te kunnen houden, heeft ze nog twee periodes chemo gekregen.”

Chemo

“Na de eerste ronde bleek het zo goed aan te slaan dat de doktoren ervan onder de indruk waren. Het is toen een hele tijd goed gegaan, maar de tweede ronde chemo’s had niet hetzelfde resultaat. Haar kwaliteit van leven ging te ver achteruit en ze werd erg ziek van de chemo’s. Ze zei me: ‘Nou Nan, ik ga hiermee stoppen. Ik wil liever nog een paar maanden leven en me oké voelen, dan dat ik nog drie of vier jaar mee ga en zo ziek ben.’ Toen ze stopte met de chemo heeft het nog een jaar geduurd voor ze overleed.”

Afscheid

“Op het moment dat ik wist dat ze ging overlijden ging ik al afscheid nemen. Dat is dan weer het fijne als iemand ziek is voor ze overlijden; je kunt ze nog van alles vragen. Ik vroeg haar bijvoorbeeld hoe zij ermee om is gegaan toen haar ouders overleden en vertelde haar hoe moeilijk ik het vond dat ze bij bepaalde momenten in mijn leven niet aanwezig zou zijn. Er kwamen nog zo veel gelegenheden aan waarbij ik haar nodig zou hebben.”

“Ze drukte me op dat moment op mijn hart dat ik moest blijven genieten van het leven als ze er niet meer zou zijn. ‘Wees niet voor eeuwig verdrietig om mij’, zei ze dan. Daardoor voelde ik me in het begin heel sterk. Pas na een paar maanden, toen iedereen om me heen weer verder ging met hun leven en er steeds minder vaak appjes en kaartjes binnenkwamen, merkte ik dat ik het zwaar kreeg. Ik dacht nog: ‘Dit is belachelijk. Jullie gaan allemaal gewoon door, maar mijn moeder is dood.’ Ik was boos, maar dat schijnt ook bij het rouwproces te horen.”

Oudere mensen

“In die periode sprak ik wel mensen die een ouder waren verloren, maar dit waren vaak oudere mensen. Dan vond ik het wel heel lief dat ze zeiden dat ze me begrepen, maar het stak me toch dat zij veel meer met hun moeder hadden kunnen delen en ik al op zo’n jonge leeftijd afscheid had moeten nemen. Zij hadden vaak een gezin om hun verdriet mee te delen. Ik moest ineens het huis uit en kon er met de mensen om me heen moeilijk over praten. Mijn vriendinnen begrepen het gevoel – gelukkig – ook niet, maar die wisten vaak ook niet wat ze tegen me moesten zeggen.”

Lees ook
Jong, weduwe en dan? Marieke (33) en Marieke (27) verloren twee weken na elkaar hun partner

Rouwrumoer

Omdat ik wel de behoefte had om met lotgenoten te praten, ging ik online op zoek, maar ik kon niet echt een platform vinden waar dit kon. Daarom besloot ik zelf een blog en Instagramaccount op te richten om andere jonge mensen die hetzelfde hebben meegemaakt te laten zien dat ze niet alleen zijn. En om jongeren die op het punt staan een ouder te verliezen te laten zien wat ze kunnen verwachten. Want hoe fijn is het om te weten dat je niet de enige bent die z’n overleden moeder af en toe een appje stuurt omdat je haar mist? Ik had geen idee, maar het schijnt dat veel mensen dat nog doen. Dat zijn de kleine dingetje die mensen op mijn platform kunnen bespreken.”

Rouw is niet eng

“Ik wil laten zien dat rouw niet eng is. Ik wist voor mijn moeder overleed niet wat het inhield. Ik keek er zo erg tegenop omdat het zo onbekend was. Als ik toen wist wat ik nu weet, was ik waarschijnlijk veel minder bang geweest voor wat er ging komen.”