Symptomen

Maar eind juni worden haar ogen en huid ineens geel en krijgt ze vreemde blauwe plekjes over heel haar lichaam. “Ik kon praktisch niets meer. Een trap oplopen was teveel. Mijn vriend besloot het eerste vliegtuig naar Nederland te pakken. Na elkaar vijf maanden niet gezien te hebben, twijfelde ik nog of ik hem op het vliegveld moest ophalen. Zo beroerd voelde ik me.”

Als Myrthe naar de huisarts gaat, wordt ze meteen doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. “Na bloedonderzoek bleek dat er bepaalde cellen in mijn bloed zaten die alleen voorkomen bij leukemiepatiënten. Het bleef allemaal wat vaag en het was in mijn beleving nog niet bevestigd. Daarom bleef ik hoop houden dat ze het allemaal bij het foute eind hadden.”

Onderzoeken

In het LUMC in Leiden krijgt Myrthe plotseling slechts een paar minuten om te kiezen of ze mee wil doen aan bepaalde immunotherapie-onderzoeken. Dan krijgt ze door dat er toch iets heel erg mis is. “Ik raakte in een emotionele shock. Ik heb dagen niet gehuild. Ik bevat het soms nog steeds niet. Ik heb het gevoel dat het helemaal niet over mij gaat.”

De tekst gaat verder onder de foto.

Inmiddels is het drie maanden later en heeft Myrthe er al flink wat chemo’s opzitten. Daarnaast krijgt ze immunotherapie. Deze therapie wordt normaliter gegeven aan mensen bij wie de kanker is teruggekomen, maar Myrthe krijgt hem als test tijdens haar chemo’s – in de hoop dat bij haar de ziekte wegblijft nadat ze schoon verklaard wordt.

Stamceldonor

Wat ook bijzonder is, is dat haar broertje (25) een match is om stamceldonor te zijn. “Er wordt altijd gekeken of een familielid kan doneren en dat kunnen alleen broers of zussen zijn. De kans was 25% dat hij een match zou zijn, dus ik ging er eigenlijk niet vanuit dat het zou lukken. Gelukkig is hij dat wel. Toch is het nog steeds zijn goed recht om te zeggen dat hij het niet wil doen, maar hij wil het heel graag. En dat terwijl hij onwijs bang is voor naalden.”

De tekst gaat verder onder de foto.

Helaas krijgt Myrthe vorige week te horen dat ze in een bepaalde hoge risicogroep valt, waardoor de kans dat de ziekte terugkeert als ze genezen is heel hoog is. “Normaliter is er niet altijd een stamceltransplantatie nodig, maar hierdoor is het eigenlijk wel zeker dat mijn broertje moet gaan doneren.”

Positief

Ondanks de heftige periode, staat Myrthe positief in het leven. “Toen ik te horen kreeg dat ik ziek was, dacht ik echt: ik ga dood. Toen ze begonnen over behandelingen, heb ik me zelfs afgevraagd of dat wel is wat ik wilde. Het is zo’n zwaar traject. Wil ik niet liever dat het gewoon meteen afgelopen is? Ik heb jarenlang iemand op Instagram gevolgd die leukemie had en het was mijn grootste angst om dat te krijgen.”

“Inmiddels is mijn glas niet meer half leeg, maar half vol. Ik ben super positief. De kans dat ik het niet haal is in mijn hoofd 0 procent. Het traject wordt zwaar, maar ik ga het gewoon doorstaan. Gelukkig reikt mijn toekomst verder dan deze periode, maar we krijgen daarna wel te maken met het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk onvruchtbaar word door de chemo. Ik heb een grote kinderwens, maar er was helaas geen tijd meer om eitjes in te vriezen.”

Eitjes invriezen

Myrthe had daarvoor voor haar chemo’s nog twee weken lang hormonen moeten injecteren, maar de ziekte was op dat moment al zo vergevorderd dat andere mogelijkheden, zoals het verwijderen van de eierstokken om deze in te vriezen, ook geen optie meer waren.

“Omdat leukemie een bloedziekte is, zou de kanker nog in de eierstokken kunnen zitten en dat zou bij terugplaatsing gevaarlijk kunnen zijn. Er is een kleine kans dat er nog eitjes overblijven, maar dat weten we pas een halfjaar na de behandeling. Ik duim er nog steeds voor, maar hoop er niet al teveel op.”