LINDA.meiden-redacteur Misha heeft een studieschuld van 56.000 euro. Tja, met zo’n hoge schuld kun je ook een hoog maandbedrag verwachten, maar wat er nú is berekend werkt haar financieel de grond in.
Bij de DUO Infolijn hebben ze geen boodschap aan haar verzoek het maandbedrag te verlagen. “Dan moet u goedkoper gaan wonen, mevrouw”, vertelt men haar.
Laten we maar meteen over de roze olifant in de kamer praten: ik heb een studieschuld van 56.000 euro. En die heb ik al heel wat jaren op mijn naam staan. In 2007 begon ik aan mijn eerste studie, in 2014 had ik er van drie geproefd en eindelijk mijn diploma gehaald. Een snelle rekensom brengt je op zeven jaar studeren. Gooi daar bovenop dat ik altijd maximaal heb bijgeleend en het bedrag klimt schrikbarend snel naar deze hoogte. (Vind daarvan wat je wil, ik voel geen behoefte de reden erachter toe te lichten.) Doordat ik al jaren geleden mijn bachelor-diploma in ontvangst heb genomen, word ik geacht om maandelijks netjes een deel van mijn schuld in te lossen.
De eerste vijf jaar heb ik Ome DUO geen enkele cent gegeven. Van een kale kip kun je niet plukken, zeggen ze. Toen ik eindelijk genoeg verdiende om wél af te lossen, begon het met een schamele honderd euro per maand. Maar sinds de recente berekening, die gisteravond ongevraagd mijn mail binnendrong, moet ik maandelijks 476,62 euro betalen. Op papier kan het misschien wel kloppen, maar ik kan je vertellen dat mijn bankrekening dat niet toelaat. Zeker niet met de woonlasten die ik maandelijks – in mijn eentje – moet dekken.
Drie jaar geleden belde ik al eens met de DUO Infolijn over mijn maandelijkse aflossing. Ook toen was het bedrag aan de hoge kant (zo’n 350 euro) en iets wat ik eigenlijk niet elke dertig dagen kon missen. Ik belde op om te vragen of het bedrag verlaagd kon worden naar de helft. Ik was ervan overtuigd dat ik dat wél kon betalen en zo dus rustig naar de nul euro qua studieschuld kon werken. De enige reden dat ik wilde dat het maandbedrag omlaag ging, was dat ik anders financieel in de problemen zou komen. Mijn woning was niet goedkoop en een mens moet ook eten. Aan de andere kant van de telefoon zat een tiener die niet in zijn sas was. Een tiener die mij even ging vertellen dat ik mijn leven anders moest indelen, zodat ik alsnog kon betalen. Het boeit DUO niet of ik eet, zolang ik maar betaal.
Beeld je in dat ik aan de telefoon hang en netjes vraag om een verlaging van het maandbedrag, waarbij ik zelfs een voorstel doe voor een nieuw bedrag. Ik parafraseer wat ik te horen kreeg. “Mevrouw, bij DUO hebben wij geen boodschap aan uw woonplaats of overige kosten. U heeft er zelf voor gekozen om in die stad te wonen. De hoge maandlasten die u maandelijks moet dragen hebben niks met ons te maken. Dan moet u maar goedkoper gaan wonen, minder shoppen en uit eten gaan. Hoe dan ook, u bent verplicht uw maandelijkse betaling te voldoen.”
Ik was met stomheid geslagen. Doorgaans ben ik wel van een goede discussie, maar de tranen stonden in mijn ogen. Het feit dat er een aanname werd gedaan over hoe ik mijn salaris spendeerde, was te belachelijk voor woorden. Ik schuif niet dagelijks aan bij een chic restaurant, krijg niet aan de lopende band pakketjes bezorgd van online bestellingen en ga ook niet elke paar weken op vakantie. Ja, ik geef geld uit aan boodschappen – wat mij sinds een jaar ook een paar ribben kosten – maar een mens moet ook eten. Daarnaast maakt het niet uit waar ik woon. In de huidige woningmarkt is het bijna onmogelijk om voor een relatief normaal bedrag te huren. En breek me de bek niet open over kopen, want dat maakt die schuld ook onmogelijk.
De Infolijn-medewerker was vreselijk brutaal en dat is nog zacht uitgedrukt. Was het écht de bedoeling dat ik als toen dertiger met huisgenoten ging wonen en droge pasta ging eten om mijn studieschuld af te lossen? Sorry, maar zo werkt het niet.
Terwijl de moed in mijn schoenen zakte en ik me al inbeeldde dat ik een persoonlijk faillissement aanvroeg, liet ik een paar tranen. Toen ik mezelf weer bij elkaar had geraapt, onderzocht ik mijn opties. Aangezien een verlaging van mijn maandbedrag er niet in zat én ik geen halve ton onder mijn matras had liggen, was er nog een manier: een aflosvrije periode aanvragen. Als je een studieschuld hebt, kun je je aflossing tot maximaal zestig maanden (vijf jaar, dus) pauzeren.
Ik drukte op de pauzeknop en gaf mezelf zo wat ademruimte. Sindsdien is elk kalenderjaar mijn maandbedrag opnieuw berekend. Het ene jaar kon ik het wel betalen, het andere jaar niet. En als ik weet dat er financieel zware tijden aankomen – denk aan mijn recente verhuizing – dan druk ik op pauze. Het is geen ideale situatie, maar het zorgt er wel voor dat ik financieel niet kopje onder ga of zonder eten kom te zitten. Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat DUO geen rekening wil houden met vaste maandlasten. Toch lijkt het me niet de bedoeling dat aflossers zónder dak of eten komen te zitten alleen maar om een paar miezerige euro’s af te lossen waar ze nu ook nog extra rente over moeten betalen.
Emma (28) heeft een studieschuld van €73.000: 'We zijn verkeerd voorgelicht'
