Het leed dat een ‘hoe phase’ heet. Wat redacteur Misha betreft heeft ze haar ‘hoe phase’ voorgoed achter zich gelaten. Het was hartstikke leuk, dat sloeren, maar het zorgde ervoor dat haar eigenwaarde nog verder zakte.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Uit angst om te generaliseren zal ik maar zeggen dat bijna iedereen een hoe phase heeft gehad. Een watte? De zogenaamde hoe phase wordt door Urban Dictionary (ja ja, een zeer betrouwbare bron) omschreven als de ‘fase in je leven waarin je het goed vindt om promiscue activiteiten te ontdekken en contact te maken met willekeurige mensen. Deze activiteiten eindigen niet altijd in seks, maar kunnen er wel toe leiden.’ Oftewel: het is de fase dat je besluit seksuele restricties overboord te gooien en jouw innerlijke ‘hoe’ vrijspel te geven.
Toen mijn relatie na vier jaar uit ging, lag ik eerst zeven maanden in bed. Ik moest helemaal niks weten van flirten, seks of andere mannen. Maar toen het grootste verdriet voorbij was, de tranen waren gedroogd en mijn behoefte aan intimiteit weer terugkeerde, besloot ik van God los te gaan. Het begon met één gesprek, waarin een man die ik aantrekkelijk vond met mij sprak over de ultieme vibrator (volgens hem een knalroze staaf met meerdere trilfuncties en een bunny voor de clitoris). Het gesprek diende als een vorm van voorspel, want een paar weken later lag ik naakt over zijn fauteuil gebogen. Dit was het startschot van mijn hoe phase.
Hoewel vibo-man en ik er een seksrelatie van vijf jaar uit wisten te slepen, waren we open over onze andere seksuele contacten. Hij praatte mij bij over met wie hij wat had gedaan – anoniem, uiteraard – en ik scharrelde erop los met anderen en deed af en toe bij hem verslag. Wat bleek uit onze gesprekken? Bij mij ging het niet alleen om penetratieseks. Soms was ik simpelweg op zoek naar wat spanning en dat kon worden voldaan met sexting – inclusief foto’s, filmpjes of geluidsopnames, wat gefriemel met een leuke gast of een stevige portie flirten.
Ik kan me nog herinneren dat mijn vriendinnen in die tijd niet konden bijhouden met wie ik wat deed. ‘Je hebt vijf mannen aan elke vinger’, zei een van mijn besties ooit. Op dat moment vond ik dat ze overdreef, maar als ik er nu op terugkijk was ik inderdaad druk in de weer met al die mannen. Noem de Misha van toen maar gerust boy crazy.
Hoe leuk ik het toen ook vond, of dacht te vinden, uiteindelijk was dit een andere uiting van verdriet. In mijn oude relatie was ik zo goed als onzichtbaar – mijn partner zag mij niet echt staan én hij erkende mijn bestaan niet naar anderen toe. Toen het uit ging, vond ik dat ik wél gezien mocht worden. En het liefst door zoveel mogelijk mensen, op zoveel mogelijk manieren.
Door het sloeren voelde ik me begeerlijker dan ooit, maar mijn eigenwaarde nam een duik. Mijn seksualiteit zette ik, achteraf gezien, op de verkeerde manier in. Namelijk om onzekerheden te verbloemen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb het enorm naar mijn zin gehad. Zo’n vijf jaar lang, ja echt, was het een parade van leuke mensen, spannende flirts, goede verhalen, verkennen van seksuele grenzen en wensen en gillende orgasmes. Ik heb er optimaal van genoten, maar als het aan mij ligt hoef ik daar nooit meer naar terug.
Sinds het einde van mijn ‘hoe phase’, wat toevallig met mijn dertigste verjaardag samenviel, heb ik meer respect voor mezelf gekregen. Door juist niet te seksen, flirten, zoenen, sexten et cetera ben ik me gaan concentreren op wat ik écht belangrijk vind. En het antwoord is intimiteit en geborgenheid. In mijn ervaringen waren die twee dingen nauwelijks tot niet bereikbaar met wisselende contacten en mensen die ik op een bepaalde manier op afstand hield.
Door mijn non-hoe jaren heen heb ik ook meer respect gekregen voor mijn lichaam. En dat betekent dat ik er niet iedereen toegang tot wil geven. Mijn mind, body and soul moeten gekoesterd en op waarde geschat worden. Dat kan ik simpelweg niet waarborgen met iemand die ik niet ken.
Laat je niet van je hoe-pad afwaaien door mijn woorden, als jouw hart daar ligt. Laten we eerlijk zijn, het is ook gewoon hartstikke leuk, mits je daar behoefte aan hebt. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Ik vind het prima om één vaste sekspartner te hebben. Oké, misschien twee. Maar constant maar aanstaan en scannen op potentiële lovers overal waar ik kom, who has that kind of time and energy? Ik in ieder geval niet (meer).
Misha: 'Als ik met hém aan het appen ben, voel ik me gegijzeld door mijn telefoon'
Misha is 34 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
