Van vakantiedagen niet mogen opnemen tot intimidatie: alles kan een invloed hebben op de werksfeer. Daarom komt het steeds vaker voor dat mensen met ruzie uit dienst stappen.
LINDA.meiden spreekt met drie meiden die met ruzie uit dienst zijn gegaan.
Met ruzie uit dienst gaan, oftewel hard quitting, komt steeds vaker voor. Uit onderzoek van Acties.nl blijkt dat één op de vijf mensen weleens met ruzie uit dienst is gegaan. Één tiende van de respondenten op dit onderzoek heeft verteld op een andere plek gesolliciteerd te hebben uit wraak naar hun vorige werkgever.
Van 'quiet quitting' tot harder werken: dít is wat Gen Z'ers en millennials van elkaar willen leren
Nadat Tess* is afgestudeerd, neemt ze een bijbaan als bartender bij een club in de buurt. “Op dagen dat de manager vrij was, sprong de eigenaar, een man rond de vijftig, in als leidinggevende. Hij had de pik op mij en dat was vanaf het begin duidelijk.”
Als hij op een vrijdagavond last minute de dienst van de manager moet overnemen, blijft hij op Tess vitten. Zo heeft ze volgens hem de koelkasten niet voldoende aangevuld en was er een klein plasje water nog niet weggeveegd. “Ik moest alles die avond zelf doen, maar bleef professioneel op zijn commentaar reageren. Toen de clubeigenaar op een gegeven moment ging zeiken over een leeg glas wat op de hoek van de bar stond, pakte ik het op en zette het op het wasrek. Een ijzeren rek wat geluid maakte als je er iets op neerzette. Naar zijn idee zette ik het glas té hard neer en had ik het kunnen breken.”
De eigenaar beweert dat Tess er expres op uit was om zijn spullen te slopen. “Dat was nooit de intentie, plus het glas was niet zó hard neergezet als hij beweerde. Ik negeerde zijn opmerking om de vrede te bewaren, maar toen ik naar de andere kant van de bar liep, greep hij mij bij mijn arm. Hij zei dat ik zijn werknemer was en naar hem hoorde te luisteren als hij wat zei. Ik liet weten dat ik hem gehoord had, maar verder niet wilde reageren.”
Dat is het moment waarop de man flipt en op zijn tenen staat, zodat hij over Tess heen kan komen. Ook vertelt hij haar dat ze kan vertrekken als het haar niet aanstaat. “Ik deed een stap achteruit, want: personal space. Maar hij bleef steeds met mij meebewegen. Ondertussen wachtten veertig man tot iemand ze zou helpen. Toen ik hem vroeg of hij hiermee wilde stoppen en zei dat hij zichzelf voor schut zette, begon hij nog harder te schreeuwen. Dat was voor mij de druppel. Ik heb mijn schort afgedaan, spullen gepakt en liep weg met de woorden dat ik ontslag nam. Aan de bar keek iedereen met open mond naar het tafereel en kreeg ik onderweg naar buiten nog high-fives.”
'Quiet quitting' of ruzie met je baas: Een op de vijf jongeren zou niet meer solliciteren op hun huidige baan
Eenmaal op de fiets naar huis krijgt Tess een belletje van de co-clubeigenaar en de vrouw van de vervelende man. Zij vraagt Tess of ze terug kan komen, omdat het een drukke avond is. “Ik zei: ‘Alleen als hij zijn excuses aanbiedt.’ Dat was hij niet bereid te doen, dus ik ben doorgefietst naar huis.”
Wel komt Tess de volgende dag op gesprek. “Daar sprak ik alleen met de vrouwelijke eigenaar, haar man was nergens te bekennen. Zij bood meermaals haar excuses aan namens haar man en bood mij meer uurloon aan, maar ik was er al klaar mee. Ik bedankte haar vriendelijk, maar liet weten dat ik niet zo met me laat omgaan. Of hij nu mijn baas is of niet, dit pik ik niet.”
Ook Caitlin* (20) is met ruzie uit dienst gegaan bij haar werkgever. “Ik was vijftien op het moment dat dit zich afspeelde en ik werkte bij een Italiaans restaurant. We waren best goed met de eigenaar van de zaak: daar werkte ook mijn broer namelijk. In eerste instantie werkte ik daar twee dagen in de week. Op een gegeven moment werd dat één dag in de week en dat vond ik geen enkel probleem. Na zes maanden kreeg ik een belletje van mijn werkgever dat ze een gesprek met me wilde.”
Plotseling krijgt Caitlin voor het eerst in zes maanden te horen dat ze haar werkzaamheden nog niet genoeg onder de knie heeft. “Ik werkte daar maar één keer per week voor zes uurtjes en was vijftien. Tuurlijk wist ik nog niet hoe je 29 verschillende pizza’s moest maken. Ook kreeg ik te horen dat mijn collega’s bij mijn werkgever had geklaagd dat ik maar één dag in de week werkte. Dat vond ik heel raar: het was helemaal mijn keuze niet om zo weinig te werken. Daarom besloot ik na het belletje om zelf ontslag te nemen. Ik voelde me niet meer comfortabel bij mijn bijbaan. Mijn leidinggevende was verbaasd: ze had toch niet aan zien komen dat ik weg zou gaan.”
Jong horecapersoneel over ongewenst gedrag: 'Iemand bood 50 euro om mee te gaan naar wc'
Wanneer Bianca’s* vader plotseling komt te overlijden, heeft ze het zwaar. Door haar rouwproces lukt het haar niet om nog te blijven werken. Als ze dit aangeeft bij haar werkgever, wordt hier zonder compassie op gereageerd. “Mijn werkgever zei dat rouwen geen ziekte is en dat ik dat maar van mijn verlofuren moest doen. Dat vond ik al heel raar, maar heb ik toch gedaan. Ik kon het niet opbrengen om te werken.”
Maar wanneer Bianca geen verlofuren meer heeft, raakt ze in paniek. Ze weet dat ze nog niet in staat is om weer fulltime aan de slag te gaan. Hoewel ze graag naar de bedrijfsarts wil, wordt dit niet getolereerd. “Ik mocht gelukkig wel thuisblijven, maar mocht geen bedrijfsarts zien. Twee keer per dag werd ik gebeld met de vraag wanneer ik weer zou komen. Daar raakte ik gestrest van. Mijn psycholoog vertelde mijn werkgever dat zo vaak bellen niet goed was voor mijn stressniveau, maar hier hadden ze geen boodschap aan. Ook gaf mijn werkgever vaak een tijd aan waarop ze zou bellen, maar uiteindelijk belde ze altijd op een moment wanneer ik het niet verwachtte. Dat zorgde ervoor dat ik de hele dag gestrest wachtte om het telefoontje”
Vier maanden lang zit Bianca dagenlang in de stress. Ze voelt zich niet gehoord en baalt ervan dat haar werkgever niet snapt hoe ze zich voelt. “Uiteindelijk is het me toch gelukt om een bedrijfsarts te bezoeken. Hij zei eigenlijk direct dat ik niet in staat was om te werken. Toen ben ik rond de tafel gaan zitten met mijn werkgever. Het voelde als een opluchting toen ik er eindelijk vanaf was.”
Inmiddels werkt Bianca weer en heeft ze het naar haar zin bij haar nieuwe baan. “Zo erg als bij dat baantje heb ik het nooit meer gehad, gelukkig.”
*De namen in dit stuk zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
Vrouwen uit de horeca delen grensoverschrijdende ervaringen: 'Hij wilde een kwartet'
