De op een waargebeurd verhaal gebaseerde film Woman of the Hour werd vorige week gereleased op Netflix. Anna Kendrick speelt hierin niet alleen de hoofdrol, maar maakt ook haar debuut als regisseur.
Dat deze film gemaakt is door een vrouw, voel je aan alles.
Spoiler alert: deze tekst bevat spoilers over de film. Lees dus niet verder als je die niet wil lezen.
Woman of the Hour is een anderhalf uur durende film die – als je het je hart vraagt – aanvoelt alsof-ie binnen het horrorgenre hoort. Het script is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van seriemoordenaar Rodney Alcala en zijn ontmoeting met actrice Cheryl Bradshaw – in de film Sheryl genoemd – en een aantal van zijn andere slachtoffers.
En hoewel Anna Kendrick op een aantal punten creatieve vrijheid heeft genomen, komt het verhaal dat zich eind jaren zeventig afspeelt voor een heel groot gedeelte naar voren zoals het in werkelijkheid is gegaan.
De film begint meteen met een bloedstollende scène waarin Rodney zijn, voor de kijker, eerste slachtoffer maakt. Het is niet de manier waarop hij haar vermoord waar je nekharen van overeind gaan staan. Nee, het is de manier waarop de makers het voor elkaar hebben gekregen – en dit geldt denk ik vooral voor vrouwen en queer-mensen – de angst van het slachtoffer vóór de moord zo weer te geven dat je precies kunt indenken hoe zij zich moet hebben gevoeld. De dreiging wanneer de stemming ineens compleet omslaat en je je onveilig begint te voelen.
Het bijzondere aan de scène – die bijna niet in de film was gekomen – is dat deze zich heel langzaam opbouwt. We zien hoe Rodney een vrouw, Sarah – gebaseerd op zijn real life slachtoffer Christine Thornton, fotografeert op een afgelegen plek. Hij lijkt oprecht geïnteresseerd in haar antwoorden op zijn vragen. Hij stelt haar op haar gemak en Sarah lijkt zich veilig te voelen bij hem. Je kunt als kijker haast niet geloven dat deze man kwaad in de zin heeft.
Tot hij plotseling een andere blik in zijn ogen krijgt. Door het verschil in lengte en kracht maakt Sarah geen schijn van kans tegen Rodney. Als kijker voel je de machteloosheid door het scherm als ze zich toch probeert te verzetten. En al helemaal als hij haar met mond-op-mond beademing weer tot leven wekt, om haar vervolgens nog een keer aan te vallen. Het weergeeft de universele realisatie dat iedere man die je tegenkomt een monster zou kunnen zijn.
Even later in de film leren we Sheryl Bradshaw kennen; een jonge vrouw die graag actrice wil worden. Om meer bekendheid te krijgen, schrijft haar agent haar in voor The Dating Game: en datingprogramma waarin ze op ‘blind date’ gaat met drie mannen waarvan Rodney er één is.
Hij wint uiteindelijk en gaat na de show iets met Sheryl drinken. Tijdens die date merkt Sheryl al snel dat Rodney niet de attente man die ze in de show leerde kennen blijkt te zijn. Ze kapt de date zo netjes mogelijk, vroegtijdig af en loopt samen met Rodney naar de parkeerplaats van de studio waar hun auto’s staan.
Er volgt een scène waarbij mijn hartslag minutenlang bovengemiddeld hoog is geweest. Alles wat daarin gebeurt is zó herkenbaar. Hoe Sheryl hem haar nummer geeft, omdat ze zich niet veilig genoeg voelt om ‘nee’ te zeggen. Dat hij er vervolgens achterkomt dat ze niet haar echte nummer heeft gegeven en hoe daardoor de dreiging met de seconde groter lijkt te worden.
De steeds sneller wordende wandeling naar haar auto lijkt uren te duren als je ziet hoe Rodney steeds dichter bij haar komt. Het enige wat je denkt is: dit had ik kunnen zijn. En daaraan merk je dat deze film door een vrouw is gemaakt.
Een laatste moment dat dat perfect weergeeft, vindt wederom plaats op een afgelegen plek. De jonge vrouw die hij heeft weten mee te lokken om foto’s van haar te maken wordt gekneveld wakker nadat Rodney haar plotseling heeft geduwd. Wat hij nog meer met haar heeft gedaan wordt in het midden gelaten, maar ze ziet er gehavend uit.
Ze weet dat ze tegen de dader die naast haar ligt geen kans heeft om zich te verzetten, dus besluit ze een andere route te nemen. Ze vraagt hem wat er is gebeurd niet door te vertellen en stelt Rodney zelfs gerust. Op TikTok zag ik hierover dat vriendjes van meiden die die scène keken niets van die actie snapten. Want waarom zou je in hemelsnaam zo aardig doen tegen een man die je dit heeft aangedaan?
Maar door mee te gaan in Rodneys verhaallijn, redt ze haar eigen leven. Een tactiek die veel slachtoffers toepassen, omdat ze weten dat ze fysiek niet in staat zijn een dader aan te kunnen. Door mee te gaan in wat diegene wil, hopen ze zichzelf te redden van ergere gevolgen.
Dit laat weer zien dat het brein achter de film een vrouw is die deze gevoelens ook echt begrijpt. En hopelijk laat het de mannen die de film kijken ook inzien dat veel vrouwen zich uit pure zelfbescherming overgeven tijdens een aanval. Vooral als je terugkijkt naar zijn eerdere slachtoffers in de film die wel overleden zijn. Zij probeerden zich wel te verzetten.
Vrouwen op TikTok zijn lyrisch over de film, omdat de focus een keer niet op het misbruik en de moorden ligt. Het gaat over alles wat daar toe leidt en weergeeft de angsten en wanhoop die heel veel vrouwen herkennen. Er zijn nog zoveel meer details die Anna meesterlijk heeft vastgelegd, maar daarvoor kun je de film beter zelf bekijken. Wat mij betreft is dit niet de laatste film die Anna regisseert, want als dit haar debuut is, dan wil ik meer zien.
Dit is waarom iedereen het heeft over 'Nobody Wants This'
