Dit jaar is het vijftig jaar geleden dat je als vrouw voor het eerst zelfstandig een creditcard mocht aanschaffen. En zo zijn er nog heel veel andere dingen die vrouwen pas veel te laat mochten doen.
It has always been a man’s world and the girlies were just living in it, dat blijkt maar weer.
Wat ik moeilijk vind, is dat ik online zo vaak de vraag zie: ‘Girls, wat doe je als een man de eerste date niet betaalt?’ en dat vrouwen daarop massaal reageren dat het meteen de laatste date zou zijn. ‘Ziek rode vlag’, omdat een man moet providen en duidelijk niet voor jou kan zorgen als hij de eerste date al niet kan betalen. Vaak gevolgd door: ‘Sorry, maar ik ben van de oude stempel. Een man moet gewoon voor een vrouw zorgen, net als vroeger.’
Alsof we vergeten zijn dat het feit dat een man alles voor een vrouw betaalde niet voortkwam uit liefde of omdat hij een gentleman was, maar omdat je als vrouw vrijwel niks mocht. Zonder hem als provider redde je het gewoonweg niet, want er kwam niks meer binnen zodra je een ring om je vinger kreeg. Je carrière kwam ten einde. Je moest je man toestemming vragen om te gaan winkelen. En je eigen geld op een bankrekening zetten was niet eens een optie. Hoe erg wil je vrouwenonderdrukking en ongelijkheid romantiseren?
Om je een beeld te geven van hoe krankzinnig kortgeleden wij vrouwen pas bepaalde rechten hebben verworven, hier een lijstje:
💃 Vanwege een wet uit 1924 werden vrouwen op de dag van hun huwelijk ontslagen uit overheidsfuncties. Het overkwam mijn oma toen ze met mijn opa trouwde. Carrière maken was volgens de kerkelijke partijen op dat moment het minst belangrijke dat een vrouw kon doen. Zij moest namelijk een toegewijde moeder en huisvrouw zijn. Deze wet werd op 14 juni 1956 gelukkig afgeschaft met de hulp van PvdA-kamerlid Corry Tendeloo.
💃 In 1957 werd de ‘Wet tot opheffing van de handelingsonbekwaamheid van de gehuwde vrouw’ in werking gesteld. Tot die tijd werden vrouwen nog gezien als ‘handelsonbekwaam’ – gelijk aan kinderen en mensen met een geestelijke beperking – en moesten getrouwde vrouwen toestemming vragen aan hun man om spullen en kleding te kopen. Vanaf dat moment mochten ze ook pas een eigen bankrekening openen en een verzekering afsluiten. Ook dit met de hulp van Tendeloo.
💃 Tijdens de Olympische Spelen van 1928 in Amsterdam deden er voor het eerst vrouwen mee op de atletiekbaan. Maar door gemanipuleerde filmbeelden leek het alsof er een deelneemster uitgeput over de finish kwam. Het gevolg? Een verbod van 32 fucking jaar waarbij vrouwen niet mee mochten doen aan races die langer waren dan 200 meter. Er werd een beeld geschetst dat vrouwen zwak waren en tegen zichzelf in bescherming genomen moesten worden.
💃 Tot 1972 mochten vrouwen officieel niet meedoen aan de Boston marathon. Er werd namelijk gedacht dat een afstand van 42,195 kilometer veel te zwaar zou zijn voor vrouwen. In 1966 bewees Roberta ‘Bobbi’ Gibb dat dat nergens op sloeg, toen zij uit de bosjes in het startvak sprong en de marathon in 3:21:40 uitliep. Ze was daarmee de eerste vrouw die – onofficieel – meedeed.
In 1967 wist de 20-jarige Katherine Switzer een startnummer te bemachtigen onder de naam K.V. Switzer. Maar niet zonder tegenslag, want toen wedstrijdleider Jock Semple haar zag hardlopen, heeft hij geprobeerd haar startnummer van haar lijf te scheuren. Dat is hem niet gelukt door de hulp van de mannen om haar heen (met de startnummers op de foto) en Katherine liep die dag als eerste officieel deelnemende vrouw de marathon uit. Toch bewees dat nog niet genoeg dat vrouwen prima in staat waren een marathon te lopen, want pas vijf jaar later mochten vrouwen officieel meedoen.
Tekst gaat verder onder de foto.
💃 Vanaf 1974, dit jaar vijftig jaar geleden, mochten vrouwen eindelijk zelf een creditcard aanschaffen. Banken weigerden er tot die tijd eentje aan single vrouwen te geven en getrouwde vrouwen konden er alleen een krijgen met toestemming van hun man.
💃 Tot 1975 mochten vrouwen in Amerika geen plaats nemen in de rechtbankjury. Zij zouden namelijk te zwak zijn om alle details die in de rechtbank besproken werden aan te kunnen.
Waarom mansplaining een probleem is in de maatschappij: 'De kennis van vrouwen wordt ondergewaardeerd'
Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik heb nu genoeg woede verzameld om mijn punt te maken. Het is denk ik wel duidelijk dat de rechten die vrouwen hebben echt nog niet zo lang vanzelfsprekend zijn. En dan heb ik het nog niet eens gehad over belangrijke mijlpalen als het kies- (1917) en stemrecht (1919). Als ik dit lijstje doorlees, ben ik naast verdrietig vooral heel blij met hoe ver we gekomen zijn. We zijn er nog lang niet, verre van, maar langzaam maar zeker vechten we ons een weg naar gelijkheid.
Als je je nu focust op het huishouden en de kinderen is dat een keuze die je zelf mag maken, geen gegeven. Als je daarvoor kiest en het is financieel mogelijk, of door de hoge kosten van kinderopvang noodzakelijk, all the power to you. Maar streven naar een leven zonder carrière, omdat je denkt dat ‘de man als provider’ de ultieme vorm van liefde is? Dan sla je de plank compleet mis.
Vooral in deze economie, waar je met één salaris steeds moeilijker rondkomt, laat staan genoeg geld hebt om een huis te kopen, vaste lasten te betalen, boodschappen voor twee (of meer, afhankelijk van eventuele kinderen) te doen, voor vakanties te sparen, etcetera. De wereld is veranderd, thank God, maar ook op een manier dat het bijna niet meer realistisch is om van een man te verwachten. Al helemaal als je kijkt naar de mentale gezondheid van mannen, waar nu gelukkig steeds meer aandacht voor komt. Ook zij zouden zich niet over de kop moeten hoeven werken om voor iemand te zorgen die zelf het recht heeft om haar eigen geld te verdienen.
Want dat is hoe ik het zie: hoe fucking blij mogen we zijn dat we als vrouwen het recht hebben om helemaal zelfstandig te zijn en mee te kunnen betalen aan het leven dat we opbouwen. Om onze eigen centen op een bankrekening te kunnen zetten. Nooit een seconde hoeven na te denken over een handtekening van onze partner om nieuwe spullen te kunnen kopen. (Ik ben me er trouwens van bewust dat vrouwen nog altijd minder betaald krijgen dan mannen. Dat is een discussie voor een andere keer.)
Nogmaals, als jij streeft naar een leven waarin een man alles voor je betaalt, dan moet je dat zelf weten. Maar doe dat niet omdat ‘je van de oude stempel bent’. Doe het omdat je die keuze in 2024 zelf mag en kan maken. En juich het ook toe als andere vrouwen op de eerste date de rekening juist wél willen betalen of splitten. Want holy shit, wat is het mooi dat we zo ver zijn gekomen dat we niet meer afhankelijk hoeven te zijn van de portemonnee van een man.
In gesprek met 2 Dolle Mina's: 'Ook nu moeten we ons beseffen dat onze rechten écht bedreigd kunnen worden'
