Lord, wat hebben wij een issues met commitment. Zillennials leggen zich niet graag vast. Aan niets niet. Hoe kán dat? Nou, het is een gigantisch cliché, maar de meeste clichés worden dat omdat ze nou eenmaal heel erg waar zijn: het gras lijkt altijd groener bij de buren. Dat geldt tegenwoordig misschien nog wel meer dan ooit, want via social media zien we continu de perfecte leventjes van anderen voorbijkomen – bewerkt met prachtige filters en Photoshop waardoor het gras nog feller groen lijkt. Probeer dan maar eens dik tevreden te zijn én te blijven met je eigen bestaan. Of met je lover, je baan, je huis … De keuze is ­reuze en kiezen is retespannend, want straks heb je je vastgelegd en komt er toch een leukere ­verkering, kamer, baan of leukers huis ­voorbij. En als je nu linksaf gaat, had er rechts misschien wel een veel mooiere toekomst op je gewacht.
Het zijn van die ‘wat als’ gedachtes waar we volgens mij allemaal weleens mee dealen. Geef toe: keuzes maken is ook gewoon best moeilijk. Zeker voor onze generatie, zo blijkt uit onderzoek. Nou is dat deels ook wel ‘de schuld’ van de maatschappij. Zo willen een hoop twintigers echt wel op zichzelf wonen, maar dat gaat best moeilijk met een woningmarkt die helemaal naar de ratten is. Dat veel zillennials jobhoppen heeft er natuurlijk ook mee te maken dat het superlastig is om ergens een vast contract te krijgen. En hoe romantisch is trouwen eigenlijk nog als je weet dat één op de drie huwelijken uiteindelijk op de klippen loopt?

Zelf ben ik inmiddels best wel wat serieuze commitments aangegaan. Maar ook ik ben soms onrustig en dan vooral op het gebied van werk. Ik zou zelfs als het kón niet snel een vast contract aannemen, want alleen al van het idee om meer dan tien jaar voor één werkgever te werken, krijg ik het spontaan benauwd. Het langste dat ik het ergens heb uitgehouden, is vijf jaar en dat vind ik nog steeds echt een prestatie. Je leest het al: ik ben 100% die millennialmeid. Wat trouwens niet betekent dat ik niet committed ben als ik ergens aan begin. Voor mij betekent commitment namelijk veel meer een belofte dan een afspraak voor de eeuwigheid. Een belofte om iets te doen of te geven, loyaal te zijn naar iets (werk) of iemand (mijn partner, of familie en vrienden) en mijn volle liefde en energie te geven omdat ik er het beste uit wil halen. En volgens mij geldt dat echt wel voor veel mensen uit onze generatie. Remote werken kan juist een perfect way of life zijn en gelukkig is onze generatie juist ruimdenkender als het gaat over het hebben van vrije en open relaties. Je kan je ook ergens voor een bepaalde tijd aan binden. Je bent dan net zo goed fully committed, alleen niet forever. Maar gewoon zolang die baan, lover of vriendschap je iets geeft en je gelukkig maakt.
Waarmee ik niet bedoel dat je er meteen vandoor moet gaan zodra iets eventjes niet leuk is. Niks in het leven is alleen maar geweldig. Ook niet met die ander. Het mag soms best wel even schuren, dat hoort er ook gewoon bij. Want zonder wrijving geen glans. •

Liefs, Mandy