De real life Gone Girl: zo prees Netflix de docuserie American Nightmare aan. Dat ‘ie vol seksueel misbruik, victim blaming en corruptie zat kon je aan de trailer niet aflezen.
Na drie keer drie kwartier heb ik met tranen in m’n ogen naar de aftiteling zitten kijken.
Let op: dit artikel bevat spoilers.
Trigger warning: ontvoering en seksueel misbruik.
Toen ik de trailer van American Nightmare voorbij zag komen op Netflix, had ik voor het eerst in tijden het gevoel dat dit een docuserie was waar ik een hele avond voor wilde uittrekken om ‘m in één keer te bingen. De eerste beelden waren veelbelovend. Een verdwenen vrouw, haar verdachte vriend en de constante referentie naar de film Gone Girl – de film die een jaar voor de ontvoering in deze serie werd uitgebracht. Je móest je wel afvragen of Denise Huskins, de vrouw die in 2015 verdween, zelf niet in het complot zat.
Mocht je Gone Girl niet kennen (en het niet erg vinden om spoilers te lezen): in die film raakt een jonge vrouw vermist, waarna haar man in het onderzoek als enige verdachte wordt aangewezen. Wat blijkt? De vrouw leeft nog en is zélf de mastermind achter de ontvoering. Ze wil ervoor zorgen dat haar man achter de tralies verdwijnt voor moord, nadat ze erachter is gekomen dat hij een affaire heeft gehad.
Met deze ‘kennis’ stap je de rollercoaster van American Nightmare in. Ik had direct sympathie voor Aaron Quinn, de vriend van de verdwenen Denise. Aan alles was duidelijk dat hij de dader niet kon zijn, al werd hij wel meteen het focuspunt van de recherche. Precies zoals in Gone Girl wijst de politie Aaron, nadat die een – volgens agenten compleet ongeloofwaardig – statement heeft gegeven, aan als de enige potentiële dader.
Tekst gaat verder onder de foto.
Als Denise na twee dagen plotseling opduikt in de buurt van het huis van haar ouders, groeit de sympathie voor de dagenlang ondervraagde Aaron alleen maar meer. Maar het wantrouwen tegenover Denise groeit misschien nog wel sneller. Ik had in elk geval al mijn pijlen gericht op haar. In mijn hoofd was er geen twijfel over mogelijk dat zij de dader was die dit gehele spektakel in werking had gezet; vooral nadat de kijker te horen kreeg dat Denise erachter was gekomen dat Aaron nog met zijn ex appte.
Toen Denise ineens in beeld verscheen om haar kant van het verhaal te vertellen, was ik dan ook verbaasd. Want als zij de dader was, waarom zat ze dan niet achter slot en grendel? In de minuten die volgden, waarin Denise met tranen over haar wangen over de ontvoering, de verkrachtingen en de angst vertelt, heb ik meerdere keren tegen mijn vriend gezegd: “Ik geloof haar niet.” Daar ben ik later in de serie met het schaamrood op mijn kaken op teruggekomen.
Het is bizar hoe de makers van de serie iemand zoals ik, die zich actief probeert in te zetten tegen victim blaming, zo ver hebben gekregen om met haviksogen naar het verhaal van dit slachtoffer te kijken. Vrijwel alles wat ze zei trok ik in twijfel, omdat er vanaf de eerste seconde werd gesuggereerd dat ik deze vrouw niet kon vertrouwen.
En dat is denk ik precies waar de makers voor gingen: laten zien hoe makkelijk de media jouw mening kunnen kleuren. Zelfs als je zelf slachtoffer van seksueel misbruik bent en je andere slachtoffers te allen tijde wilt geloven.
Naomi (29) werd gedrogeerd en verkracht in Kaapverdië: 'Hij moest me daarna nog thuis brengen'
Maar er zijn echt – ook als het lijkt alsof het bijna niet kan – altijd meerdere kanten van een verhaal. Zo ook in dit bizarre, maar vooral verschrikkelijk pijnlijke verhaal. Want waar rechercheurs hun pijlen eerst alleen op Aaron richtten, verdenkt de politie – en iedereen die de zaak volgt – nu ook Denise ervan de ontvoering in scène te hebben gezet. Het gevolg? Ze trekken Denises hartverscheurende verklaring compleet in twijfel en zoeken geen moment naar de echte dader.
Pas op het moment dat er in een andere staat een man wordt opgepakt voor een inbraak, begint het balletje te rollen. In zijn vakantiehuis wordt een ook door Denise beschreven verduisterde zwembril gevonden, met daaraan een blonde haar. Misty Carausu, opvallend genoeg de enige vrouwelijke rechercheur in dit verhaal, is de enige die vanaf dat moment alles op alles zet om erachter te komen bij wie van zijn slachtoffers deze haar hoort. Zonder haar tomeloze inzet had het leven van Aaron en Denise er op dit moment heel anders uit kunnen zien.
Tekst gaat verder onder de foto.
Naar aanleiding van Carausu’s onderzoek leggen rechercheurs uiteindelijk de link tussen die dader en de ontvoering van Denise. De frustratie die je voelt als je erachterkomt hoe snel de politie de zaak had kunnen oplossen als ze daadwerkelijk moeite hadden gedaan, is gigantisch. Want als ze meteen naar Aaron hadden geluisterd, had de tweede verkrachting van Denise voorkomen kunnen worden.
Je zou verwachten dat deze rechercheurs direct op staande voet ontslagen zouden worden. Helaas is niets minder waar. Hoofdrechercheur Mut Mustard ondervroeg Aaron urenlang met opmerkingen als: “Ze is weg en dat weet je. Jij bent zo’n kille, brute seriemoordenaar, die het leven uit haar wurgde, haar doodde en haar lichaam ergens dumpte waar we het nooit zullen vinden.” Dit is de rechercheur die alle andere mogelijke scenario’s besloot te negeren en daardoor niet alleen levens verwoestte, maar ook nog een dader vrij rond liet lopen. De man werd datzelfde jaar nog uitgeroepen tot agent van het jaar.
Het moment dat ik volschoot, was toen Denise vertelde over de wanhoop die ze voelde toen haar slachtofferverklaring niet geloofd werd. De agenten in de kamer lieten niets over van een vrouw die zojuist 48 uur doodsangsten had uitgestaan en durfde te vertellen over de afgrijselijke momenten waarop ze verkracht werd door de dader.
Ik herkende mezelf in haar toen ze vertelde hoe ze zich voelde nadat ze voor het eerst misbruikt werd. De schaamte en de schuld die ze bij zichzelf neerlegde. De schuld die ze voelde toen ze erachter kwam dat die eerste dader ook nog een ander meisje had misbruikt. Het gevoel dat ze eerder aan de bel had moeten trekken. Dat ze de tweede keer dat het gebeurde wel de kracht vond om aangifte te doen, maar toen door nota bene een agent overgehaald werd om het niet te doen. Met de woorden ‘Het is jouw woord tegen het zijne. Er is geen bewijs’ reduceerde hij deze verschrikkelijke gebeurtenis in één klap tot niets.
Maar ik brak pas echt toen Denise zei: “Ik weet niet wat mij of andere vrouwen moet overkomen voordat we geloofd worden. Het lijkt hopeloos.” Dit is precies wat veel slachtoffers van seksueel misbruik voelen. Het gevoel van hopeloosheid, omdat onze trauma’s er zonder bewijs niet voldoende toe lijken te doen om er echt werk van te maken. Dat ons woord blijkbaar nog steeds minder waard is dan dat van de dader.
Dat ik dit en meer allemaal zou voelen tijdens het kijken van deze docuserie had ik nooit verwacht. Gelukkig zijn Aaron en Denise samen uit deze zwarte bladzijde uit hun leven gekomen. Ze zijn inmiddels getrouwd en hebben twee dochters. Maar de gedachte dat de nasleep van een al verschrikkelijke gebeurtenis hen bespaard had kunnen blijven, is ronduit pijnlijk. Evenals het besef dat er in de afgelopen acht jaar nog veel te weinig stappen gezet zijn als het gaat om de stem van het slachtoffer.
American Nightmare is een sterke documentaire die veel gevoelens bij je losmaakt; wat mij betreft zeker een aanrader.
Hoe date ik het: 'Ik vroeg hem weg te gaan, maar hij negeerde mijn 'nee' keer op keer'
