Ongelooflijk. Het lijkt alsof hij geen jaar ouder geworden is. Ik werp nog een blik zijn kant op, maar hij móét het zijn: dezelfde ijsblauwe ogen die zo’n groot contrast vormen met zijn donkere haar, dat – nog steeds – in hetzelfde sluike model over zijn voorhoofd valt. Als ik de kleine moedervlek vlak boven zijn lippen zie, weet ik het zeker: de man voor me inde rij van de supermarkt is Milan. Mijn allereerste vriendje, van eh … vijftien jaar geleden. Hij legt een trosje biologische bananen, een halfje zuurdesem en een hele berg diepvrieslolly’s op de band. Ik probeer ongemerkt een stap dichterbij te komen om zijn geur op te snuiven – ja, precies dezelfde wasverzachter als zijn ouders toen gebruikten. Hij reikt naar achter om een beurtbalkje op de band te leggen en kijkt me kort aan. Ik zie dat hij me niet herkent, hij draait zich weer om en betaalt.

Mijn gedachten dwalen af naar onze zomer samen. We hadden het allemaal met elkaar ontdekt: wie waar aangeraakt wilde worden en in welk tempo. We kenden elke spiertrilling, elke verandering in elkaars gezicht, elk geluid – alles stond in dienst van elkaar zo snel mogelijk naar het volgende orgasme leiden. We waren klaar met school, er hing een toekomst in de lucht waar we beiden niet over na wilden denken. Het enige wat zeker was, was hier, nu, een zomer lang in een te klein bed. Onze lichamen leken aan elkaar vast gesmolten. Zijn vingers die de lijnen van mijn borsten volgden, rond mijn schaamhaar cirkelden, en ikhad zijn pik alweer fier overeind gekregen, likte trots elke druppel voorvocht op – van mij, van mij, van mij.

Ik móét iets zeggen. Hij stopt de berg ijslolly’s – nu nog nat en vloeibaar in hun plastic verpakking – in een linnen tasje. Ik schaam me als ik een plastic tas afreken, ik vergeet altijd een tas van thuis mee te nemen. Luidruchtig schud ik de boodschappentas open om zijn aandacht te trekken en doe een wanhopige poging tot een grap: “Ga je die allemaal alleen opeten?” Hij kijkt op en lacht, goddank.
“Ha, nee, spontaan kinderfeestje”, zegt hij. Hij wil weglopen, draait zich dan plots om naar me en vraagt: “Linde?”
Ik lach, schuldbewust: “Inderdaad.”
“Wat toevallig”, zegt hij. “Ben je weer terug in het dorp?”
“Alleen voor het weekend”, zeg ik.
We keuvelen wat, onderweg naar buiten. De hitte slaatme tegemoet als we de schuifdeuren van de supermarkt uitkomen. O ja, zomer. Hij loopt naar zijn auto, een ­elektrische, en ik naar mijn fiets, waar ik erachter kom dat mijn achterband lek is. Ik hoor het gezoem van zijn elektrische auto dichterbij komen, hij stopt haast geruisloos naast me.
“Pech?”, vraagt hij door het raampje, dat zoevend naar beneden zakt.
“Lekke band”, zeg ik. Ik schop halfslachtig tegen mijnachterwiel aan.
“Ik zet je wel even af”, zegt hij.

Ik stap in, onwennig. Hier in de auto is het aangenaam koel. Ik durf hem niet recht aan te kijken, bekijk stiekem zijngezicht in de achteruitkijkspiegel. Nu zie ik wel de lijntjes, rond zijn ogen, naast zijn mond, en een paar prachtige denk­rimpels in zijn voorhoofd, verder lijkt hij precies op toen. Ik bekijk zijn handen, die losjes op het stuur rusten en voel mezelf weer wegzakken in een herinnering …

Hoe hij me het liefst op openbare plekken aanraakte. We parkeerden de auto van zijn moeder ergens in een woonwijk, amper beschut, en hij trok mijn skinny jeans ver genoeg open om net mijn broek in te kunnen glijden en me klaar te vingeren. Ons spel breidde zich uit, we werden er steeds beter in. We konden het gesprek gaande houden terwijl hij zachtjes zijn hand in mijn broek of onder mijn rokje liet glijden. We werden er zelfs zo goed in, de blik op onze gezichten neutraal, mijn hijgen tot een minimale ademhaling gereduceerd, dat we steeds moediger werden. Hij raakte me aan in een donkere bioscoop, waar we omringd door vrienden een slashermovie keken, en hij betastte me in dat restaurant, waar we – mijn herinnering wordt onderbroken als hij plots mijn blik vangt in de achteruitkijkspiegel. We hebben lang oogcontact. Zou hij …?

Plots lijkt het benauwd en plakkerig in de auto, zelfs met de airco op de hoogste stand. Ik zie Milans grip op het stuur verstevigen, ik voel mezelf heen en weer wiebelen op mijn stoel. Het bekende branden, vlak voordat je iets doet wat verboden is, begint langzaam in mijn onderlijf. Een heerlijk tintelend gevoel schiet door mijn lichaam omhoog, zo snel dat ik bang ben dat hij mijn wangen rood ziet worden. Ik merk dat de ruimte tussen ons in de auto steeds kleiner wordt, alsof ik zijn kant opgezogen word.

“Ik …”, begin ik.
Ik zie hem knikken. “Ja, ik eh …”
We schieten allebei in de lach.
Als hij de Dorpsstraat uit rijdt en links afslaat, weet ik ­opeens waar hij heengaat. We stoppen in de berm, naast de schapenwei, onder de grote kastanje, waar we …
“Ik kan op dit moment aan niets anders denken”, zegt hij.
“Ik ben alle keren dat je me hebt aangeraakt al langsgegaan in mijn gedachten”, antwoord ik.
Hij opent zijn portier en stapt uit. Ik zie dat hij nonchalant, of gespeeld nonchalant, tegen de kastanjeboom leunt en over de schapenwei uitkijkt. Ik stap uit en ga naast hem staan. We kijken elkaar aan. Overdonderende stilte. Hij streelt met zijn hand over mijn gezicht, zijdezacht, volgt de vorm van mijn wenkbrauw en plots raakt me dat, die kleine beweging, omdat alleen hij dat zo doet en ik het vergeten was.

“Weet je nog …”, begint hij, en ik voel dat zijn hand van mijn wang, langs mijn kin naar mijn hals glijdt en daar blijft rusten. Hij blijft me aankijken en praat verder: “… dat we die keer uit eten gingen en jij nerveus was, omdat het veel chiquer was dan we gewend waren? ‘Een écht restaurant’, zei je steeds. En ik kwam naast je zitten, in plaats van tegenover je …”
Zijn hand glijdt mijn bloesje in, wipt handig mijn beha opzij en cirkelt om mijn tepel, knijpt zachtjes, harder. Ik hoormezelf naar adem happen, terwijl ik hem blijf aankijken.
“Hé”, zegt hij, terwijl hij nog een keer hard in mijn tepel knijpt, “waar is je pokerface? Dit hebben we geoefend.”
Ik lach. Dan adem ik langzaam in door mijn neus en ­geruisloos uit door mijn mond, precies op de manier waarop ik mezelf dat geleerd heb, destijds, toen hij me overal aanraakte. Zijn hand glijdt nu naar mijn andere borst, wrijft ook daar mijn tepel stijf en verdwijnt daarna over mijn blouse naar de zoom van mijn rok. Hij trekt die omhoog en ik hap opnieuw zachtjes naar adem als hij mijn onderbuik streelt, de naden van mijn slipje volgt. Ik herpak mezelf, vertraag mijn ademhaling opnieuw, maar voel ook hoe mijn vagina zich samenknijpt, ontspant en heel erg nat wordt. Ik wil niets liever dan dat hij me daar aanraakt, maar hij beweegt héél langzaam, zoals hij me vroeger ook plaagde.

“En hoe ik daar … openlijk in het restaurant, maar ­tegelijkertijd netjes onder je servet, mijn hand onder je rokje liet glijden …?”, gaat hij verder.
“Zoals nu?”, vraag ik.
“Precies zoals nu”, zegt hij.
Zijn vingers glijden over de stugge haartjes van mijn schaamstreek, rusten op mijn venusheuvel, peilen. Met het topje van zijn middelvinger wrijft hij een aantal keer zacht over mijn clitoris, totdat ik die onder zijn vingertop voel zwellen en mezelf voel openen.
“Mmmm”, zegt hij. “Nog net zo nat …”
Ik hoor hoe ook bij hem de opwinding zijn tol begint te eisen, zijn stem is heser dan net. We kijken elkaar nog steeds aan, kussen niet, praten zachtjes, fluisterend, terwijl hij me aanraakt. Hij wrijft mijn vocht over mijn buitenste schaamlippen. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo nat ben geweest. Ik denk opeens aan vroeger: alle keren dat hij me in stilte, stiekem, of juist schreeuwend van overgave, naar een hoogtepunt bracht. Altijd mij als eerste liet komen, voordat ik hem mocht aanraken.
Zijn middelvinger glijdt van mijn clitoris tot diep in mijnvagina, terwijl hij z’n andere vingers als een kommetje om mijn vulva heen vouwt. Hij komt iets dichter bij me staan. Ik voel zijn adem op mijn lippen, adem terug in zijn mond, maar kus hem niet. Hij kromt zijn vinger, neukt me nu zachtjes ­tegen mijn g-spot aan en het is alsof hij het na al die jaren nog weet: precies waar, hoe snel, hoe hard, hoe traag. Ik voel het trillen in mijn benen beginnen, het ­overweldigende tintelen; de energie schokt door mijn lichaam, breidt zich als een heerlijk smeulend vuurtje uit vanaf mijn vagina naar mijn clitoris, tot mijn bekkengebied en dan plots mijn hele lichaam, in vlammen opgaat. Ik adem zachtjes in, en dan uit door mijn mond, en kom schokkend, trillend, maar geruisloos, klaar. We leunen tegen de kastanje tot ik weer kan lopen. “Stap in”, zegt hij. “Nu breng ik je echt naar huis.” •