Tweeënhalf jaar geleden vertrok Maud Wessels. Met dromen groter dan angsten zwaaide ze haar waanzinnige Amsterdamse leven gedag. Geen idee van wat haar te wachten stond, waarheen en voor hoelang.
Dit keer schrijft Maud over hoe je soms vanuit iemand anders’ oogpunt naar de wereld moet kijken.
Hoe we door de ogen van een ander opnieuw verwonderd raken door iets waarvan we ons geheel onbewust waren. India was een aaneenschakeling van een heleboel, maar ook van ‘Hoe noemen ze de kleur van jouw haar?’ Dat vroeg de yoga-leraar verwonderd nadat hij mij en Bel minutenlang, met vriendelijk gelaat, van top tot teen had bekeken en in zich had opgenomen.
‘Hebben ze in jullie land allemaal verschillende kleuren ogen?’ ‘Ja, iedereen heeft een andere kleur ogen. Sommige mensen hebben zelfs twee verschillende kleuren ogen.’ Hij wist niet wat hij hoorde, maar even goed wisten we niet wat hij vroeg. Pas na die vraag viel het ons op dat alle ogen hier inderdaad hetzelfde kleuren, geen uitzondering nagelaten.
Kleine verschillen die grote verwonderingen worden door de ogen van een ander. Observaties die je op een andere manier naar identiek hetzelfde laten kijken. Zo sprak onze Indiase vriend, Geet (die een jaar in Arnhem heeft gestudeerd en gewerkt), uit dol te zijn op de stoplichten in Nederland. Het geluid, de orde, de verspringing van oranje naar groen en de euforie die daarbij komt kijken. De gereguleerde snelheden en de rust op de weg. Zalig vond hij het.
Hij begreep niet dat onze bevolking massaal door rood raasde. Het voelde als een momentje van rust, orde en regelmaat te wachten op het stoplicht. Als ik denk aan het verkeer in Nederland zie ik mijzelf vooral op de fiets met haast. Met opgetrokken schouders, gebogen over het stuur, fietsend achter de feiten aan, van afspraak naar afspraak en dus de hele tijd en overal te laat. Buiten adem en bedremmeld in het zweet.
Het voelt voor mij allesbehalve cool, calm and collected. Toen we later die middag een ‘scootie’ huurde en de toeters, koeien en kinderen ons letterlijk om de oren vlogen begreep ik een beetje beter waarom het verkeer in Nederland bijna meditatief aanvoelde voor onze Indiase vriend.
Het zijn de observaties vanuit andere ogen, culturen en gewoontes die jouw blik doen veranderen of verbreden. Die avond zat ik op Bel te wachten in het Indiase ziekenhuis toen een vader en zoon zich verwonderde over de grote gaten in de broek van de man die binnenkwam. Ze kwamen niet meer bij van de lol, want waar haalde hij het gore lef vandaan gaten in zijn broek te knippen? Dacht ik te vertalen zonder één woord te verstaan.
Na Bel was het mijn beurt met de dokter in gesprek te gaan: ‘Ik voel mij al weken zwak, heb geen energie en….’ Ik werd onderbroken. Zijn bruine ogen gefocust op iets boven mij. Er hing een televisiescherm: ‘Can you wait for 2 minutes?’ Bel en ik kruisten elkaars blikken en begonnen te lachen. Uit absurdisme, van ongemak en verwondering. Het belangrijke punt van de cricketwedstrijd werd gescoord en ik mocht met hem meelopen. Hij had tijd nu. Misschien waren die 30 seconden voor dat rode stoplicht zo gek nog niet, besloot ik terwijl ik hem volgde naar zijn behandelkamer.
Joe,
Maud Wessels
Maud: 'Wat nou als ik besluit dat de rest van mijn leven dit avontuur is?'
De afgelopen tweeënhalfjaar heb ik geskied, gehiked, gesurft, gekickbokst, viel ik van mijn scooter en zat ik twee maanden vast op een Thais eiland, zat ik in retraite, heb ik rondgereisd in een busje, gewoond in Nieuw-Zeeland en Australië, gedanst van zonsop,- tot ondergang (in de jungle en op een actieve vulkaan), in hospitality gewerkt, als cowgirl te paard en al motor besturend koeien gevangen in de Outback, een yoga teacher course behaald in India, oog in oog gestaan met het Kartel in Colombia, salmonella opgelopen in Vietnam, de helft van m’n backpack kwijtgeraakt in Mexico en ziekenhuizen bezocht in India en Sri Lanka. Maar bovenal ben ik een rondje om de wereld aan het reizen en voorlopig nog niet klaar met verwonderen.
