Tweeënhalf jaar geleden vertrok Maud Wessels. Met dromen groter dan angsten zwaaide ze haar waanzinnige Amsterdamse leven gedag. Geen idee van wat haar te wachten stond, waarheen en voor hoelang.
Mijn positieve houding en optimisme hebben mij vaak heel ver gebracht, maar voorlopig verplaatsen ze zich niet buiten de landsgrenzen van de Chinese volksrepubliek.
Gebogen over een portie dumplings live vanuit Hong Kong blijk ik niet as lucky als gedacht. Goh. Het moest een keertje mis gaan, het ging eigenlijk al veel te lang goed. Stiekem al bijna 26 jaar lang gaat het met de hakken over de sloot nét goed. Toen ik gisteren overtuigd van mijn eigen waarheid landde, maar nog geen e-mail had van de Indiase ambassade, mocht dat de pret niet drukken. Ik had nog twee uur op de klok en het zou helemaal bij mij passen als de goedkeuring van het visum één minuut voor het sluiten van de gate binnen zou komen (toch weer dat filmische).
Ik had een Indiase man ontmoet in het vliegtuig die mensen kende bij de ambassade en ik gooide al mijn charmes in de strijd om de security ervan te overtuigen dat mijn visum er echt bijna aankwam… Niet ik, maar mijn tas wist langs de douane te glippen en bleek naar New Delhi afgereisd. Zonder tas, zonder visum en zonder slaap stond ik mijzelf te verbijten over de domme keuze die ik had gemaakt. Waarom kan het nooit normaal gaan en waarom sla ik altijd het advies van anderen in de wind?
In plaats daarvan was ik bezweet en werd ik voor het kopen van voor ons ‘normaal’ ondergoed doorverwezen naar de Chinese seksshop om de hoek. Waar ik verwilderd, emotioneel en een beetje radeloos strandde. Maar ook rustig, zoveel rustiger dan meer dan twee jaar geleden: ‘It is, what it is’ hoorde ik mijzelf aan de telefoon tegen papa zeggen (nadat de tranen over mijn wangen hadden gebiggeld hoor, van misère, maar vooral door vermoeidheid). Ik had slaap nodig en dan zou de wereld er morgen weer heel anders uitzien.
Het voelt een beetje alsof ik in een twilight zone zit: nog steeds gestrand en nog steeds geen enkel gehoor van de ambassade, maar gek genoeg voel ik mij alive. Dit soort zenuwslopende situaties geven mij het gevoel dat ik leef, ontdek, mijn hoofd stoot en daar dan hopelijk van leer, maar ook dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden en dat niet alles gebeurt met, maar niets zonder reden.
Er moet iets heel goeds en moois op mij staan te wachten achter het ongemak. Zoals de gouden pot aan het einde van de regenboog zeg maar. Vroeger kon ik balen van dingen of situaties die ‘fout’ gingen, het mezelf verwijten en proberen de situatie eindeloos te veranderen, maar ik denk dat de kunst zit in het roeien met de riemen die je hebt, fasten your seatbelts and enjoy(!) the ride. Het had niet zo moeten zijn. Er staat iets goeds, iets beters te wachten. Tijd voor een tweede ronde dumplings.
Maud Wessels neemt je mee op reis: 'Kijkend naar mijn satisfyer, zei de Indiase security guard: 'What is this, miss?''
De afgelopen tweeënhalfjaar heb ik geskied, gehiked, gesurft, gekickbokst, viel ik van mijn scooter en zat ik twee maanden vast op een Thais eiland, zat ik in retraite, heb ik rondgereisd in een busje, gewoond in Nieuw-Zeeland en Australië, gedanst van zonsop,- tot ondergang (in de jungle en op een actieve vulkaan), in hospitality gewerkt, als cowgirl te paard en al motor besturend koeien gevangen in de Outback, een yoga teacher course behaald in India, oog in oog gestaan met het Kartel in Colombia, salmonella opgelopen in Vietnam, de helft van m’n backpack kwijtgeraakt in Mexico en ziekenhuizen bezocht in India en Sri Lanka. Maar bovenal ben ik een rondje om de wereld aan het reizen en voorlopig nog niet klaar met verwonderen.
