Tien jaar geleden vluchtten zussen Gloria (26) en Maura (24) uit Angola omdat zij daar, na de politieke moord op hun vader, niet langer veilig waren. Nu dreigen ze uitgezet te worden.
LINDA.meiden sprak hen over de afgelopen tien jaar en hoe hun leven zal veranderen als ze hier niet mogen blijven.
“Ik en mijn zus komen uit Angola, uit de stad Buco-Zau in de provincie Cabinda,” vertelt Maura. In 2012 wordt hun vader daar vermoord, omdat hij politiek actief was tegen de regering van Angola. De zussen worden vlak na de moord door vrienden van hun vader naar Nederland gebracht, waar ze politiek asiel aanvragen.
“Toen we hier aankwamen zijn we door de IND (Immigratie en Naturalisatiedienst, red.) gehoord,” vertelt Gloria. De jonge meiden – Gloria was toen vijftien en Maura dertien jaar oud – moeten apart met de dienst praten, zonder dat daarbij een voogd of advocaat aanwezig is om hen te helpen. “De verhoren duurden heel lang. Eentje was wel zes uur lang, waarbij ze veel vragen stelden. Zoveel vragen dat het moeilijk was om goed te antwoorden.”
Emma werkte als vrijwilliger in het vluchtelingenkamp bij Calais: 'Ben meerdere keren ten huwelijk gevraagd'
“Er was daarbij ook verwarring met de tolk, waardoor we het gevoel hadden dat ze ons niet geloofden. Ze bleven zeggen: ‘Maar je zus zegt iets heel anders’.” Tijdens het verhoor worden de vragen keer op keer gesteld. “We voelden ons daardoor behandeld als criminelen. waardoor het heel moeilijk was om ons verhaal goed te vertellen,’ vertelt Gloria.
“Omdat de IND ons verhaal niet geloofde, hebben ze ons een taalanalyse laten doen. Ze wilden onderzoeken of we de stamtalen van de provincie Cabinda kenden; de stad waar we vandaan komen. We hadden al tijdens de verhoren gezegd dat we alleen Portugees spreken, omdat onze vader ons dat heeft geleerd. Portugees is in Angola namelijk veel belangrijker om te kennen dan de stamtalen.
Uit het onderzoek bleek dus dat we geen van de stamtalen goed spraken, waardoor de IND stelt dat we niet uit Cabinda kunnen komen en dat ons verhaal niet klopt. Onze asielaanvraag werd daardoor afgewezen.”
Door de stress die de zussen daardoor hebben gehad in de afgelopen tien jaar, hebben ze lichamelijke- en mentale klachten. “Ik heb PTSS omdat ik er bij was toen mijn vader werd vermoord,” vertelt Gloria. “Toen ik naar Nederland kwam liep ik met een stok, omdat mijn benen niet meer goed werkten. Dat werd steeds erger en nu zit ik in een rolstoel en kan ik bijna niet meer lopen. Het is veel erger geworden, omdat we al tien jaar heel veel stress hebben vanwege de asielprocedure en omdat we geen toekomst hebben.”
Maura probeert haar zus zo goed mogelijk te helpen, maar is zelf ook niet sterk genoeg om alles voor haar te doen. “Gloria heeft daardoor hulp nodig van een maatschappelijk werker, die haar helpt met aankleden en douchen. Daarnaast is ze onder behandeling bij een fysiotherapeut, een psycholoog en de huisarts. Zij zeggen allemaal dat Gloria niet beter kan worden zolang ze zoveel stress heeft.”
Alejandra (39) vluchtte als trans vrouw uit Mexico: 'Kocht hormonen noodgedwongen op de zwarte markt'
“Omdat het lichamelijk zo slecht gaat, is onze advocaat een medische procedure gestart om te vragen of we vanwege mijn slechte gezondheid in Nederland mogen blijven,” gaat Gloria verder. “Maar de IND zegt dat er een psycholoog is in Luanda, de hoofdstad van Angola. en dat ik dus daar hulp zou kunnen krijgen. Maar Luanda is zevenhonderd kilometer van Buco-Zau vandaan en heb ik daar geen geld voor. Helaas vindt de IND dat niet belangrijk en zeggen ze dat zij alleen hoeven uit te zoeken of er een dokter is en niet of ik daar dan ook daadwerkelijk heen kan.”
“We hebben geen familie meer in Cabinda, geen huis, geen geld en geen werk,” laat Maura weten. “Wat moeten we daar? We zijn al tien jaar in Nederland en willen hier blijven. Eerst ging het goed in Nederland: we mochten naar school, konden de taal leren en hadden vrienden.”
Wel moeten de zussen steeds naar een ander AZC verhuizen en mogen ze niet meer naar school, waardoor ze uiteindelijk geen opleiding hebben kunnen doen. “We wachten al sinds 2012 op het verlossende antwoord of we toch in Nederland mogen blijven, maar de IND zegt telkens hetzelfde: dat het verhaal uit de verhoren niet waar is en dat we volgens de taalanalyse niet uit Cabinda komen en dat we daarom terug moeten.”
“Voor ons voelt het alsof we geen toekomst meer hebben,” zegt Gloria. “We kunnen niet terug naar Angola en we mogen niet in Nederland blijven. Ik weet niet wat we nog moeten doen om te kunnen blijven. Zelfs mijn medische behandelaars zeggen tegen de IND dat ik echt niet terug kan, maar toch verandert de IND niet van gedachten.”
Maar teruggaan is gevaarlijk. “De kans is groot dat we naar de gevangenis moeten als we teruggaan, omdat de regering weet dat we gevlucht zijn en politiek asiel hebben aangevraagd. En ze weten dat onze vader lid was van rebellenbeweging Flec, die zich tegen de regering verzet. Ze willen dan weten waarom we zijn gevlucht en wat we hier hebben gezegd over de president of de regering.”
“We hopen dat het helpt als we ons verhaal hier doen en vertellen wat er de afgelopen tien jaar met ons is gebeurd. We zijn daarom een petitie gestart en willen de LINDA.meiden-lezeressen vragen die alsjeblieft te ondertekenen zodat we toch mogen blijven.” De petitie is inmiddels 2.860 keer ondertekend. Het doel is om de 3000 te halen.
Met het gezin op de vlucht in 'Verloren Kinderen': 'Had het zo graag anders gewild'
