“Als kind was ik creatief en nieuwsgierig. Ik had overgewicht en was heel erg
met muziek bezig. Daardoor vond ik niet altijd aansluiting bij de rest, en werd ik af en toe gepest. Een van mijn eerste echte vriendinnen maakte ik op de middelbare school, zij was alles voor me. Via haar leerde ik een nieuwe vriendengroep kennen, waarmee ik steeds vaker afsprak. Omdat mijn nieuwe vriendin into drugs was, werd ik er ook nieuwsgierig naar. Het begon met blowen, daarna probeerde ik af en toe xtc. Mijn ouders gingen in die tijd uit elkaar, dus ik zocht de randjes op voor wat afleiding. Op school gebruikten wel meer mensen drugs, maar met mijn veertien jaar was ik veruit de jongste. Ik liep altijd al een stapje voor op de rest, dus ook hiermee. We hadden het af en toe wel over de risico’s, maar het had ook iets spannends. Toen ik vijftien was, gebruikte ik voor het eerst ketamine. Iemand uit mijn vriendengroep vroeg: ‘Kennen jullie dat paardenverdovingsmiddel al? Moet je eens proberen, super-grappig.’ Het werd via via geregeld, en ik besloot het bij iemand thuis te proberen. Ik vond het heel leuk, het was inderdaad grappig. De wereld kreeg een soort zacht wolkje. Ik kon mijn zorgen even loslaten, alsof mijn primaire gedachtestroom was uitgeschakeld.

Het gebruik escaleerde niet direct. Pas toen ik na de middelbare school in de horeca ging werken, belde ik vaak zelf een dealer. Hij was vanaf tien uur ’s ochtends al beschikbaar, dat maakte de drempel laag. Studeren deed ik niet, daar was ik na een halfjaar mee gestopt. Ik had alle ruimte om meerdere keren per week op stap te gaan, waarbij ik veel alcohol dronk. Drank verslapt je lijf, maar zet je gedachten niet uit. Daarom dacht ik: waarom gebruik ik hier geen ketamine bij, zodat de stress wél verdwijnt? Dat bleek het begin van het eind, al had ik dat zelf nog niet meteen door. Ik voelde wel dat er iets niet klopte, maar dacht ook: hier word ik tenminste blij van, waarom niet?

Toen ik negentien was, begon ik echt in de problemen te raken. Ik snoof meerdere keren per week, op mijn twintigste wel drie gram per dag. Zodra ik wakker werd, was ik meteen bezig met ketamine: als ik nog een zakje in mijn kamer zag liggen, was ik zo gelukkig. Ik gebruikte het niet alleen meer tijdens het uitgaan, maar ook voor en tijdens mijn werk in de horeca – ik dacht het nodig te hebben, die verdovende rust. Ik was er eigenlijk altijd mee bezig, wist precies welke dealer het vroegst wakker was.

Toen ik na een avond stappen naar huis besloot te rijden,kreeg ik een black-out op een rotonde. Ik werd aangehouden en verloor mijn rijbewijs. Mijn ouders zaten er vanaf dat moment bovenop, ik ben toen voor het eerst naar een kliniek geweest. Daar kreeg ik juist stress van, ik had het gevoel dat iedereen me in de gaten hield. Nadat ik uit de kliniek kwam, viel ik bijna meteen weer terug in mijn oude patroon. Mijn ouders waren heel boos op me, we hadden continu ruzie. Om aan de ruzie te ontsnappen, woonde ik eerst een tijdje bij mijn opa en oma. Uiteindelijk zei een oude vriend: kom maar bij mij wonen. Hij had niet echt door hoe erg het met me gesteld was, dus liet hij het drugsgebruik gewoon toe. Ik lag alleen maar op mijn bed of de bank, te netflixen of gebruiken – op mijn 21ste snoof ik soms wel tien gram per dag. Ik ging af en toe nog wel naar een gesprek met een behandelaar, maar ik zag er niet uit. Soms zat er nog wit onder mijn neus, zo erg was het.

Normale dingen, zoals mijn baantje, lukten niet meer. Dat kwam door de fysieke klachten, die met de dag erger werden. Als je veel ketamine gebruikt, krijg je last van je blaas. De blaaswand raakt chronisch ontstoken, waardoor de blaaselasticiteit en het blaasvolume afnemen. Ik moest wel veertig keer per dag naar de wc, plaste altijd kleine beetjes. Ik heb zó vaak wild geplast, dat wil je niet weten. Ga dan maar eens gewoon naar de supermarkt. Op een gegeven moment zat ik de hele dag op een emmer; naar de wc lopen lukte niet meer, daar was de afstand te groot voor. In de nacht droeg ik weleens luiers, zó oncomfortabel. Er zaten vaak bloedstolsels in mijn urine, lopen lukte bijna niet meer door de pijn. Ik sliep zo weinig dat ik af en toe hallucineerde. En de ketamine sloeg ook op andere delen van mijn lichaam. Net onder mijn longen, bijvoorbeeld, bij mijn maagstreek. Daar had ik continu intense kramp, alsof alle stress die ik met de drugs verdoofde zich daar verzamelde. En moe, moe, moe, ik was alleen maar moe. Ik zorgde dat ik twee keer per dag at, brood met beleg en een magnetronmaaltijd, maar dat was het wel. Met trillende handen, want dat was nog zo’n bijwerking. Ik had met vrijwel niemand meer contact, het was een geïsoleerde tijd.

In april 2023 bereikte ik de bodem. Ik trok het niet meer: het verdriet, de machteloosheid. Ik kon niet zonder drugs, maar ook zeker niet meer mét. Met mijn laatste restje energie ging ik radeloos naar de ketaminepoli in Den Bosch. De arts zei: je zal lichamelijk nooit helemaal kunnen herstellen, maar wél functioneren. Hij legde alles heel duidelijk uit, dat was superfijn. Hij dacht in eerste instantie dat mijn blaas operatief verwijderd moest worden, maar dat hoefde uiteindelijk niet. Gelukkig maar, want anders had ik nu een stoma gehad.

De eerste drie weken afkicken waren een hel, ik zakte telkens in elkaar van de pijn. Het stoppen gebeurt cold turkey, je bouwt niet langzaam af. Je krijgt wel pijnstillers en blaasontspanners, maar geen ketamine. Toen ik net in de kliniek aankwam, plaste ik meteen een dikke, grote bloedklont uit. Dat was zo confronterend en pijnlijk, je voelt het gewoon door je urineleider glijden. Heel simpele rituelen waren in die tijd al lastig, zoals douchen en tandenpoetsen. Het scheelde dat ik eindelijk een interne noodzaak voelde – ik had zo veel zin om gewoon weer clean te worden. In het begin was mijn lijf enorm van slag; ik was eigenlijk alleen maar bezig met plassen en in mijn hoofd zitten. Ik werd gelukkig dag en nacht begeleid, thuis had ik het nooit gekund. Zo’n afkickproces is heel emotioneel: het klinkt raar, maar je moet toch afscheid nemen van je beste vriend. Daar kreeg ik tijdens het afkicken ook therapie voor.