Op haar veertiende rookt Valerie haar eerste jointje, jaren later kampt ze met een verslaving aan opiaten. “De dealer vroeg of ik heroïne wilde proberen”, vertelt ze in een openhartig interview met LINDA.meiden.
Trigger warning: dit artikel gaat over drugsgebruik. Op de website van Jellinek vind je meer informatie hierover en kun je terecht voor hulp.
Al op jonge leeftijd begeeft Valerie de Ruiter (31) zich in kringen waar drank- en drugsgebruik normaal is. “Als tienjarige pakte ik een keer een willekeurig glas op, denkend dat er water in zat. Het bleek alcohol te zijn. Dit was een onschuldige en ongeplande actie, maar ik merkte al snel dat het drankje een bepaald effect gaf. Dat vond ik interessant.” Vanaf dat moment mag ze van haar ouders met speciale gelegenheden een Breezer drinken of een keer wat proeven.
Op haar veertiende gaat het niet lekker met Valerie. “Ik ging van vwo naar vmbo, vond moeilijk aansluiting bij mijn leeftijdsgenoten en kreeg veel te maken met pesterijen en vechtpartijen. Ook thuis ging het niet goed en ik werd depressief. Mijn toenmalige vriend blowde dagelijks. Ik had daar nooit interesse in, maar hij zei dat ik me er beter door zou voelen.”
De eerste keer ging niet zoals verwacht. “Ik werd angstig en zag dingen die er niet waren. Desondanks probeerde ik het opnieuw, ik wilde dat effect dat anderen ook kregen. En zo begon het. Ik ging van af en toe blowen in mijn vrije tijd naar blowen onder schooltijd. Ik kon me beter concentreren, mijn schoolprestaties schoten omhoog en ik vond meer aansluiting.”
Valerie’s drankgebruik begint extreme vormen aan te nemen. “Ik voelde me nooit op mijn gemak in groepen en om de tijd door te komen ging ik veel drinken. Ik had het idee dat ik er wel goed tegen kon en verantwoordelijk was in vergelijking met mijn vriendinnen. Maar ondertussen stapte ik na tien glazen wel weer op de scooter – niet echt verantwoordelijk. Ik dacht op dat moment dat ik juist door het drinken en blowen normaal functioneerde en werd steeds afhankelijker van de middelen.”
Dan beginnen de obsessieve gedachten. “Ik rekende uit hoeveel ik van tevoren nodig had om op een goed level te komen. Had ik er wel genoeg geld voor? Ik haalde altijd de rondjes, zodat ik aan de bar nog twee shotjes kon doen voor ik terugging naar mijn vrienden. Ik had niet door dat dit een probleem was, want ik had een goedbetaalde baan, sportte op hoog niveau, had hobby’s. Ik had mijn leven op orde: dat strookte niet met mijn idee van een verslaving.”
Het drinken van alcohol is gevaarlijker dan we denken: 'Er bestaat geen veilige hoeveelheid'
Op haar twintigste begint haar fysiek veeleisende werk voor lichamelijke klachten te zorgen Als Valerie in december 2012 staat te werken, krijgt ze een pijnscheut door haar rechterbeen, en al snel lukt het haar niet meer om erop te staan. “De huisarts constateerde een hernia. Na de eerste afspraak kreeg ik meteen zware pijnstillers mee. Die werkten niet en drie dagen later kreeg ik oxycodon voorgeschreven.
Oxycodon wordt ook wel synthetische heroïne genoemd, omdat het is gemaakt uit dezelfde bouwstoffen. Dat werd mij niet verteld. Ook zeiden ze niet dat dit een verslavende pijnstiller is. Al moet ik bekennen dat als ze dat wél hadden gedaan, ik het ook niet had geweigerd. Op dat moment wilde ik alleen maar van de pijn af.”
Die avond neemt Valerie voor het eerst haar nieuwe pijnstillers. “Ik stond onder de douche en voelde me meteen euforisch en pijnloos. Na mijn eerste goede nachtrust in dagen werd ik wakker met de gedachte: dit wil ik nog een keer. Ik nam de pijnstiller op een lege maag, waardoor het effect nog sterker was. Na twee dagen dacht ik dat het een wondermiddel was.”
Artsen beperken het uitschrijven van oxycodon vaak tot maximaal twee maanden, maar Valerie gebruikt het middel ruim vier jaar. “In het begin nam ik twee keer per dag een pil, maar ik bouwde een tolerantie op. Ik werd zwetend, trillend en met pijn aan mijn botten wakker en nam dan meteen een pil om van mijn klachten af te komen.”
“Na mijn eerste maand begonnen de pillen steeds minder goed te werken. Dus begon ik mijn medicatie te combineren met drinken en blowen. In de ochtend nam ik de pijnstiller in met een slok wijn en dan werkte het weer als vanouds. Ik deed van alles om het ‘oude’ effect steeds opnieuw te beleven.”
Op een gegeven moment gaat Valerie’s dosering naar drie keer per dag. “Het riedeltje begon van voren af aan. Ik kreeg ook steeds meer cravings en was constant bezig met wanneer ik mijn volgende pil mocht nemen. Na een half jaar gebruik ging ik naar de huisarts om mijn zorgen te bespreken. Hij zei: ‘Jij bent een slimme meid en niet het type dat verslaafd raakt.’ Het was een conflicterende constatering. Ergens dacht ik hem voor de gek te hebben gehouden, maar ik was langsgegaan omdat ik me zorgen maakte.”
Dit moet je doen als jij of een vriend(in) slecht gaat op drugs: 'Better safe than sorry'
Lange tijd weet Valerie haar verslaving uit het vizier van medici te houden. Ze krijgt het zelfs voor elkaar dat twee artsen haar een recept voorschrijven. Haar afhankelijkheid van de pijnstillers wordt steeds erger. “Wederom ging ik naar de huisarts om de ontwenningsverschijnselen te bespreken, maar weer werden mijn zorgen weggewuifd.”
Op een gegeven moment valt het de apotheek op dat Valerie vaak langskomt. “Rond dezelfde tijd stuitte ik op een documentaire over de opioïdencrisis in Amerika en herkende de symptomen van opiaatverslaafden. Maar daardoor kon ik bijna niet geloven dat de oxycodon in Amerika hetzelfde zou zijn als onze pillen in Nederland. Ik was in ontkenning.”
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Als Valerie na jaren moet reïntegreren op haar werk, komt ze onder ogen dat ze een probleem heeft. “Ik kon niet meer functioneren. Ik leefde al zolang in een bubbel.”
Het afbouwen van de pijnstillers geeft ontwenningsverschijnselen. “Dat was ook het moment dat mijn nieuwe huisarts doorkreeg wat er speelde. Ze belde me op alsof ik een crimineel was en zei dat ik moest stoppen. Ik voelde me aangevallen en betrapt. Toen ze vroeg hoeveel pillen ik dagelijks slikte, loog ik. Ik zat inmiddels op ongeveer tien pillen per dag, maar zei dat het er vier waren. Ze legde me een afbouwschema op en reguleerde mijn inname door per week pillen uit te schrijven.”
Het recept waarmee Valerie een week moest overbruggen, was slechts genoeg voor drie dagen. Wanneer je plots stopt of mindert met opiaten krijg je afkickverschijnselen. “Als je ziek wordt, dan ga je het op straat halen bij de dealer. Maar dat is erg duur. Op dagen dat ik niets had, verging de wereld voor mijn gevoel. Toen ik een keer bij de dealer kwam en geen geld had, zei hij: ‘Waarom gebruik je geen heroïne? Dat is hetzelfde, maar goedkoper.'”
Ze wil geen spuit in haar arm. “Maar hij lachte me uit en vertelde dat ik het ook kon roken. Toen viel de drempel weg.” Valerie haalt alleen heroïne bij als ze geen pillen meer heeft. “Ik wilde het niet dagelijks doen, want dan was het hek van de dam.”
Tes (22) is allergisch voor wiet: 'Ik moest dertig keer per dag overgeven'
In februari 2016 heeft ze er schoon genoeg van en probeert ze af te kicken. “Het lukte om drie dagen clean te blijven. Daarna viel ik terug en kreeg een overdosis.” Dat moment is een wake-up call. “Ik kon dit niet alleen en ben gaan zoeken naar hulp. Ik kwam terecht bij een zelfhulpgroep waar ik wekelijks ging praten. Het was een mooie periode waarin ik uit mijn isolement kwam en gelijkgestemden leerde kennen. Elke dag dat het mislukte om te stoppen met de pillen baalde ik van mezelf.”
Uiteindelijk heeft Valerie drie pogingen nodig om haar verslaving de baas te worden. “Tijdens mijn kliniekopname kickte ik cold turkey af. Het was een hel, maar ik bleef 74 dagen clean. Toen ik terugviel, werd ik opnieuw opgenomen. Ik kreeg Suboxone (een ontwenningsmiddel, red.) en dat werkte heel goed. Ik voelde me normaal en had geen cravings.”
Carli's (24) ex kampte met cokeverslaving: 'Hij had een terugval tijdens het stappen'
Inmiddels in Valerie 6,5 jaar clean. “Mijn herstel begon echt toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Ik wilde er alles aan doen om beter te worden en het beste leven voor mij en mijn kind creëren.”
Sinds de geboorte van haar zoon heeft ze zich laten omscholen tot therapeut. Nu helpt ze verslaafden en ervaringsdeskundigen die hulp bieden. “Het is niet per se lastig om dagelijks met verslavingen mee bezig te zijn. Er zijn zo veel dingen die ik herken en waarbij ik cliënten kan helpen. Het zorgt er ook voor dat ik extra let op mijn eigen valkuilen. Mijn verslaving draag ik mijn hele leven mee.”
Als je iemand bent of kent die kampt met verslaving, zijn er verschillende dingen die je kunt doen. “Ga op zoek naar een meeting, bijvoorbeeld van de zelfhulpgroepen van de NA (Narcotics Anonymous). Dat haalt je uit het isolement en brengt je in contact met gelijkgestemden. Probeer niet af te kicken op eigen houtje: ondersteuning van lotgenoten en professionals is belangrijk. En schaam je niet voor je verslaving”, zegt Valerie.
“Weet dat er meer manieren zijn om van je verslaving af te komen dan alleen via de GGZ. Er zijn instanties die samenwerken met zorgverzekeraars waarbij je niet op een lange wachtlijst kom te staan.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Jennifer was jarenlang verslaafd en deed aan bingedrinken: 'Ik was die vriendin die nooit naar huis wilde'
