Het leed dat daten heet. Columnist Tessel ten Zweege biecht op hoe ze zelf de nonchalante fuckboy werd waar ze zelf zo voor vreesde.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op het gebied van flirts, seks en relaties.
‘Ik heb genoeg van dat nonchalante gedoe’, spreek ik mezelf toe. Ik hou van mensen die bewust met romantiek omgaan, die assertief plannen maken en moeite doen om mij te versieren. Vanaf nu loop ik met een grote boog om players heen en ga ik alleen nog maar naar bed met communicatieve, eerlijke mensen.
Mensen die me mee uit vragen en dan tot op de dag van de date niets meer laten horen, om vervolgens om 18.00 uur te appen: ‘Wou je nog wat drinken ofzo?’, die zijn afgeschreven. Als je vóór de eerste date al een luiwammes in de liefde bent, dan kan dat naarmate het spannende eraf is alleen maar verergeren. Zoals relatiecoaches op Instagram me steeds inprenten: ‘Don’t settle for the bare minimum.’
In maart app ik met een cute jonge vrouw wier mooie gezicht me resoluut naar rechts deed swipen. Dat we regelmatig appen is uitzonderlijk, want ik ben een ADHD’er met permanent 23 ongelezen gesprekken. Ze komt na een paar keer heen en weer appen meteen met een datum, tijdstip en restaurant waar we elkaar voor het eerst kunnen ontmoeten. Assertiviteit! Wat heerlijk.
De date is heel gezellig en ik vind haar knap. De sexual chemistry spat er niet meteen vanaf, maar we hebben goede gesprekken en ik giechel veel. Dat is altijd een goed teken. Na het eten wandelen we samen door een nabijgelegen park om uit te buiken. We beklagen ons over onze exen en praten over hoe belangrijk het is om open met een partner te communiceren over wat je van elkaar verwacht en hoe je je voelt. Wat een verademing, een date die er ook zo over denkt. Na een prima tongzoen nemen we afscheid van elkaar: ‘Tot de volgende keer!’
Gaby: 'Ik vroeg een superster me te helpen uit de kast te komen'
Met de lente in mijn bol en een drukke agenda heb ik geen tijd om constant over onze date te dagdromen, maar ik vind het wel leuk om haar nog een keertje te zien. ‘Wanneer is onze tweede date?’, appt ze me met een knipoog. Ik snap de hint: zij nam de eerste keer het voortouw, nu is het mijn beurt. Ik duik mijn agenda in en hoest een paar vrije data op. ‘Kan jij dan ook?’ We prikken een dag over anderhalve week en ik zeg dat ik zin heb om haar weer te zien.
Met de aanvangende werkweek begint ook mijn WhatsApp-wangedrag en zo spreken we elkaar een paar dagen niet. Ze stuurt me een paar memes op Instagram die ik per ongeluk over het hoofd zie. Of nou ja, ik zie ze wel, maar ‘ik reageer later wel’, denk ik, terwijl ik de Instagram-app afsluit. Later vergeet ik het.
Op woensdagochtend word ik wakker, sla ik met een kop koffie mijn agenda open en breek de to do-lijst voor die dag aan. Rond een uur of drie ben ik door mijn mailbox heen. Ik zou toch zweren dat ik vandaag nog iets op de planning heb… Als ik mijn iPhone-agenda raadpleeg staat er: ‘Date Olivia’. Geen tijdstip, geen locatie, shit. ‘Hey’, app ik mijn date zo snel als mijn vingers kunnen typen. ‘Sorry voor de radiostilte, ik ben echt een slechte apper…’
Beschaamd zie ik mezelf alle smoesjes gebruiken uit het fuckboy-arsenaal, alleen bij mij zijn ze waar! ‘Kun je vanavond nog wat drinken? 20.00 uur bij Café Lennep?’, probeer ik nog. ‘Sorry schat’, appt ze een uur later terug. ‘Ik heb geen zin in dit vage gedoe.’ Ik begrijp het en verontschuldig me nog een paar keer. Blijkbaar is ook voor mij the bare minimum al een te grote opgave. Fuckboys, I feel you.
Tessel ten Zweege is auteur van ‘Dat Zou Jij Nooit Toelaten’ en ‘Voorbij de Verbijstering’, vers afgestudeerd als kunstenares en maakt met liefde het stereotype van de verwarde bisexual waar.
Misha: 'Ik heb het zó vaak gefaket, dit is waarom ik ermee moet stoppen (en jij ook)'
