Tes (22) werd tijdens de coronapandemie enorm ziek. Niet van het virus, maar van de wiet die ze rookte. Na maandenlang gissen kwam ze erachter dat haar eindeloze gespuug het gevolg was van een allergische reactie.
In een telefonisch interview met LINDA.meiden vertelt ze haar verhaal.
Tijdens de eerste lockdown wordt het voor Tes en haar vriend gewoonte om thuis te blowen. “Ik had wel eens eerder een jointje met iemand gedeeld, maar in die tijd rookte ik misschien er wel vier op een dag. In mijn eentje. Half mei kreeg ik last van de eerste symptomen. Na een avondje drinken (en blowen) werd ik wakker met een enorm heftige kater, althans dat dacht ik. Ik begon met overgeven en het hield niet op. Ik hing die dag zo’n dertig keer boven de pot, ik was doodop en had overal pijn. Zelfs een slokje water kwam er weer uit.
De daaropvolgende weken bleef het gebeuren. Dagelijks stond ik op en moest dan overgeven. Het stopte alleen als ik sliep. Soms ging het een paar dagen beter, dan at ik zo veel mogelijk omdat ik bang was dat het de volgende dag niet meer zou lukken. Er was geen moment waarop ik me goed voelde. Ik had het gevoel dat ik gek werd.”
Tes heeft dan nog niet door dat haar lichamelijk reactie wordt veroorzaakt door de wiet die ze dagelijks rookt. “Ik dacht dat het katers waren, maar het gebeurde ook op dagen dat ik geen druppel had gedronken. Mijn lichaam had het zwaar te verduren. Het lukte me niet om mijn temperatuur te reguleren; de ene minuut rilde ik onder een deken en de andere minuut stond het zweet op mijn voorhoofd.
Ik had door dat dit niet goed was en bezocht de dokter. Er gingen maanden overheen, maar geen enkele test wees uit wat mijn reactie veroorzaakte.”
“Toen ik twee weken niets hadden binnengehouden, werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik was ernstig ondervoed”, vertelt ze. “Via een infuus kreeg ik vocht en kalium toegediend. Maar het hielp niet. Sterker nog, het werd steeds erger. De artsen waren bang dat ik mijn organen stuk zou maken en mijn maagwand het zou begeven.”
Tes ondergaat een gastroscopie – een kijkoperatie van de binnenkant van de maag. “Omdat ik zo zwak was mochten ze me niet te veel van het roesje geven, omdat het gevaarlijk kon zijn. Daardoor kreeg ik mee wat er gebeurde en wat ze op de camera zagen. Het was traumatiserend.” Na vier dagen wordt ze ontslagen uit het ziekenhuis en hebben artsen goede hoop dat het beter met Tes zal gaan. Maar niets is minder waar. En ze wordt voor de tweede keer in korte tijd opgenomen.
Artsen zijn radeloos, maar een verpleegkundige in opleiding geeft Tes de verlossende diagnose. “Nadat ze mijn medisch dossier had bekeken, vroeg ze of ik wiet rookte. Ik zei ‘ja’ en gaf toe dat het meer dan de gemiddelde mens was. ‘Ik denk te weten wat je hebt’, zei ze.”
Tes heeft cannabinoïd-hyperemesis syndroom. Een ernstige allergische reactie op CBD en THC, de werkzame stoffen in cannabis het bekende effect veroorzaken. Dit zorgt ervoor dat Tes’ hersenstam wordt aangetast en het veroorzaakt haar symptomen.
“Ik heb heel hard liggen huilen toen ze me dit vertelde. Het was frustrerend dat het zo lang duurde en artsen niet geloofden dat ik geen eetstoornis had. Eindelijk was er een stip aan de horizon. Na drie dagen mocht ik naar huis. En ben ik direct gestopt met wiet roken.”
Maar het duurt nog even voor Tes zich weer de oude voelt. Om aan te sterken vertrekt ze naar haar ouders in het hoge noorden. “Ik wilde ook gewoon de stad uit. Het eerste dat ik te eten kreeg, was een prakje van avocado, noedels en ei. Het was zó smerig, maar ik hield het binnen. Als beloning kreeg ik een stukje kiwi. Kort daarna kon ik ook voor het eerst in weken poepen. Ik heb een uur gezeten en er kwam slechts een keutel uit, maar ik was er heel dankbaar voor.”
Maar het was niet allemaal feest. Want Tes was naast het aansterken ook aan het afkicken van de wiet. “Ik had intense nachtmerries, was heel emotioneel, maar tegelijkertijd blij dat het beter ging. Het was een heftige periode. Vooral het onder ogen komen dat ik een verslaving had, was zwaar. Het is niet iets wat je graag toegeeft. Mijn moeder vroeg zich af hoe het zo ver had kunnen komen.”
Na vier dagen vertrekt Tes naar huis. “Het was zo fijn om wakker te worden zonder naar de wc te rennen. In de tijd dat ik zo ziek was, viel ik zo’n veertien kilo af. Ik woog altijd rond de 52 kilo. Op mijn laagste punt was er nog 38,2 kg van me over. Als ik twee dagen later naar het ziekenhuis was gegaan, was het misschien verkeerd afgelopen.”
Inmiddels gaat het goed met Tes. Ze is weer op gewicht en heeft de fases van misselijkheid en overgeven achter zich gelaten. “Ik ben trots op het feit dat ik nooit meer heb geblowd. Een verslaving sluipt er snel weer in, maar ik heb het nooit meer aangeraakt en dat geeft me een sterk gevoel.
Qua katers ben ik zo’n vijftien jaar ouder geworden. Vroeger had ik er nooit last van, maar tegenwoordig word ik chagrijnig en met hoofdpijn wakker. Gelukkig hoef ik niet over te geven. De allergie heeft geen blijvend letsel achterlaten. Ik mag van geluk spreken.”
Lola (20) is allergisch voor alcohol: 'Soms schaam ik me voor de rode vlekken'
