‘Oh, dus jij vindt jezelf te dik?’ Die vraag krijgt Tamara (22) vaak te horen als ze over haar eetstoornis begint. En dat is volgens haar een groot probleem, omdat dit benadrukt dat mensen niet weten hoe deze ziekte werkt.
“Het zit ‘m niet in het lichaam, maar in de struggle”, zegt Tamara in gesprek met LINDA.meiden.
Trigger warning: verkrachting.
Het begint bij Tamara in haar vroege jeugd, als zij slachtoffer wordt van verkrachting. “Dat was het moment dat ik de controle over mijn eigen lichaam verloor. Ik bedacht onbewust een manier om die weer terug te pakken. Met weinig eten schakelde ik mijn gevoelens en emoties uit. Ik vond controle in de eetstoornis.”
Ook wilde ze haar eigen lichaam niet meer voelen. “Ik stopte met eten en zette de signalen van honger uit. Pas twee jaar geleden kwam ik erachter dat ik anorexia had. Ik was niet vermagerd, want was veel met sporten bezig. Niemand had ooit iets gemerkt.”
Dan wordt ze ook geconfronteerd met het beeld dat mensen hebben van een eetstoornis. “Die is niet realistisch. Daardoor twijfel je nog meer aan jezelf, omdat je geen ondergewicht hebt of niet braakt. Zo krijg je geen erkenning voor waar je mee dealt. Je bent er bijna van overtuigd dat je die dingen wél moet doen om serieus genomen te worden.”
Dat merkt ze ook als ze in behandeling is bij een kliniek. “Ik zat in een groep met verschillende meiden met verschillende eetstoornissen, en merkte dat we allemaal tegen dezelfde struggle aanliepen. Dat mensen geen idee hebben wat het nou is. Hoe iemands lichaam eruit ziet, zegt niks over de eetstoornis. Het is lastig als je daar continu op afgeschreven wordt en tegen jezelf én de vooroordelen moet vechten.”
Een eetstoornis draait om meer dan eten. “De focus op je lichaam leggen is vaak een afleiding van wat er onderliggend aan de hand is. Eten is vaak iets waar we wél controle op hebben, als het op een ander vlak compleet weg is. De eetstoornis die je aan de buitenkant ziet, is eigenlijk het topje van de ijsberg. Ik wil het graag hebben over waar een eetstoornis begint en niet waar deze eindigt.”
Tamara benadrukt dat een eetstoornis níet de manier is om te dealen met heftige situaties. “Het heeft ten alle tijden veel meer nare consequenties. Ik wil niet dat mensen denken dat het mij veel heeft gebracht, want dat is absoluut niet het geval.”
Op dit moment is ze herstellende. “Het is enorm lastig, want je moet jezelf binnenstebuiten keren en in jezelf graven waar het vandaan komt. Ik moet in de spiegel kijken en dan komt er veel naar boven. Het is eng wat je gaat voelen, want tijdens het herstel voelt het alsof jij de controle weer weggeeft.”
Heeft er iemand in je omgeving een eetstoornis? Dan kun je de vraag hoe je het kunt hebben beter weglaten, zegt Tamara. “Vraag bijvoorbeeld hoe het bij die persoon werkt, in plaats van ervan uit te gaan dat het bij iedereen hetzelfde werkt.”
Struggle jij met een eetstoornis en heb je hulp nodig? Neem dan contact op met je huisarts of kijk op deze website.
Iris (23) viel van de ene in de andere eetstoornis: 'Eten gaf me een veilig gevoel'
