Een doodnormale pauzewandeling verandert voor Steph (34) al snel in een traumatische ervaring. Twee jongens vallen hem aan in een Gronings park, waarbij hij zelfs met een mes wordt verwond.
Aan LINDA.meiden vertelt hij zijn verhaal.
De worsteling
Steph is werkzaam als docent. Iedere donderdagochtend maakt hij tussen de vergaderingen door graag een wandeling. Zo ook vorige week. “Ik ging rond elf uur een stukje lopen in het park dicht bij de school waar ik lesgeef. Het was eigenlijk een doodnormale dag.” Maar alles verandert als hij uit het niets wordt vastgegrepen. “Toen begon de worsteling,” vertelt hij.
Twee jongens vallen Steph aan. “Het ging allemaal heel erg snel. Ik had de jongens niet zien staan of het idee gehad dat ik gevolgd werd. Daar ben ik ook niet bedachtzaam op. Totdat ik in ene bij mijn arm gegrepen werd. Ik kon niet wegrennen.” Eén van de jongens is zelfs gewapend met een mes. “Ik trok mijn arm snel terug en op dat moment voelde ik iets scherps. Toen ik opzij keek, zag ik dat ik een snijwond had.”
De andere jongen schopt Steph hard tegen zijn benen. “Hij probeerde mij op de grond te krijgen. Ik wilde dat koste wat het kost vermijden. Ik dacht als dat mes er is en ik lig op de grond, hebben ze vrij spel. Er ging bij mij meteen een vechtrespons aan.” Steph haalt uit naar de jongen zonder het mes. “Ik heb hem heel hard op zijn kaak geraakt. In reactie daarop riep hij: “Steek hem neer”.
“Toen begon de paniek. Ik weet op dat moment ook niet meer zo goed wat er is gebeurd. Ik weet alleen nog dat ik de ene jongen een harde duw heb kunnen geven, zodat hij verderop terechtkwam. De jongen met het mes heb ik heel hard op zijn mond geraakt, waarna hij nog een poging deed om mij neer te steken.” Steph weet het mes te ontwijken en de jongens rennen weg.
Steph blijft alleen achter. “Ik voelde paniek en angst, maar had op dat moment ook geen energie meer. Ik wilde eigenlijk alleen maar zitten. Ik had heel graag gewild dat iemand me had gezien, zodat ze me konden helpen.”
Hij verzamelt de kracht om terug te lopen. “Ik was vooral heel angstig om me heen aan het kijken of ze me niet zouden volgen. Ik was bang om ze weer tegen te komen.” Eenmaal bij zijn werk teruggekeerd stapt hij snel in de auto. “Ik wilde wegrijden, maar ik was te veel aan het trillen. Ik durfde ook niet zomaar de school in te lopen. Er liepen allemaal studenten en ik wist niet hoe ik eruitzag. Ook was ik bang dat de daders daar zouden zijn.”
Steph blijft in de auto zitten, totdat een collega naar hem toe komt. “Nadat ik een beetje gekalmeerd was ben ik mee naar binnen gegaan. Ik geef les aan verpleegkundigen en die hebben me heel goed opgevangen. Uiteindelijk hebben we mijn vrouw en de politie gebeld.”
Politie
Steph doet aangifte van poging tot doodslag en misschien zelfs moord als het met voorbedachten rade gepleegd is. “Omdat ik een transman ben, is de kans aanwezig dat het geweld trans gerelateerd was. De politie is daarom een onderzoek gestart.”
Samen met de politie gaat Steph ook terug naar het park. “We hebben opgelet of er ergens camera’s hingen. En we zijn op de plek geweest waar het is gebeurd om te zoeken naar sporen. Het was heel raar om daar weer te zijn. Je zag de sporen van het gevecht nog zichtbaar in de aarde staan. Dat was voor mij erg confronterend om te zien.”
Schaamte
Ook nu, een aantal dagen na het incident, is Steph onrustig. “Het ene moment ben ik heel boos, het andere moment verdrietig. Ik heb een ruimte aan huis waar ik sport. Dat is al uit nood geboren, omdat ik als transman werd gediscrimineerd in de sportschool. Met sporten komt er heel veel boosheid en verdriet uit. Ergens is dat fijn, maar tegelijkertijd is dat ook heel zwaar.”
Ook ervaart Steph een gevoel van schaamte. “Dat komt omdat ik niet vreselijk in elkaar ben geslagen of echt ben gestoken. Mijn gevoel zei dat ik het groter maakte in mijn hoofd dan dat het eigenlijk was. Rationeel gezien weet ik dat dat natuurlijk belachelijk is.”
Steph besluit zijn verhaal over de aanval op Instagram te delen, ook om de politie een handje te helpen in het onderzoek. Zijn post wordt massaal gedeeld en hij krijgt veel positieve reacties. “Niets ten nadele van de politie, maar omdat ik er relatief goed vanaf ben gekomen, was de kans aanwezig dat er geen onderzoek werd gestart. Dat begrijp ik, maar het doet wel wat met mijn gevoel. Ik ken de kracht van social media, dus ik hoop op deze manier getuigen op te kunnen roepen.”
“Door alle support krijg ik weer een beetje vertrouwen in mensen. Ik was bang voor alles en iedereen en ik voelde me zo alleen en onzeker. Al die lieve berichten op Instagram werken helend.”