Toen ik laatst op een zomerse dag met mijn vriendinnen van een cocktail aan het nippen was op het terras, raakten we in gesprek met een leuk groepje meiden aan het tafeltje naast ons. Als je vanaf een afstandje zou kijken, zou je denken dat je dubbel zag. Het was alsof een groep verloren zussen elkaar na jaren weer had teruggevonden. Na een aantal belangrijke levenskwesties met elkaar te hebben besproken (bij wie wordt er vanavond geslapen?) vroegen we de meiden hoe oud ze waren. “21!” zeiden ze opgewekt. “Wat toevallig!” klonk het vanaf onze kant van de tafel. “Wij ook!”

Het duurde even voordat het kwartje viel en een van ons terecht opmerkte dat díé informatie niet helemaal up-to-date was. De oudste aan onze tafel was dertig en ikzelf ben 27. Dit was­ trouwens niet de enige keer dat ik in de war was over hoe oud ik ben. Het is alsof ik bij 21 ben gestopt met tellen. Andere meiden tegenkomen van die leeftijd is daarom ook superverwarrend. “Hoe bedoel je dat je geboren bent in 2003? Dan ben je nu toch een jaar of zeven?” Mijn wiskunde-skills zijn niet van hoog niveau, maar die rekensom klopt van geen kanten als ik uit 1997 kom en we toch écht allebei even oud zijn.

 

Wanneer ik om me heen kijk, lijkt het alsof iedereen het wél snapt. Bereid je maar vast voor: vanaf een bepaalde leeftijd vliegen de huwelijken, huizen en baby’s je om de oren. Dat zet je ook wel echt aan het denken over je eigen toekomst. Maar eerlijk, als ik nú zwanger zou zijn, dan was mijn eerste gedachte: help, mijn ouders gaan me vermoorden omdat ik tienermoeder word. Meld mij maar aan voor 16 and pregnant hoor, dát wordt leuke tv. Mijn moeder was dertig toen ze mij kreeg. Ik ben nu zelf bijna die leeftijd en heb eigenlijk wel mijn handen vol aan voor mezelf zorgen.

Tegelijkertijd voelt mijn lijf al dat ik geen 21 meer ben. Tien jaar geleden fietste ik nog stad en land af, maar van mijn Rocycle-bike afstappen gaat niet meer zo soepel. En katers, die zijn inmiddels zó’n aanslag op mijn lijf dat ik er een halve week van moet bijkomen. Maar ik hou ervan om ouder te worden. Als ik bijvoorbeeld naar Over mijn lijk kijk, weet ik dat het niet iedereen gegeven is en ben ik dankbaar dat ik het allemaal maar mag mee-maken. Je zal me op mijn sterfbed alsnog voor één laatste keer moeten uitleggen dat ik geen 21 meer ben. Maar goed, dat zien we dan wel weer.•