Een jaar na het plotselinge verlies van haar broer Sam besluit Soesja van Grondelle (27) haar rouwproces op TikTok en Instagram te delen. Zo krijgt ze haar angsten en gedachten op een rij – die voelden eerst als een bodemloze put.
Langzaam gaat het steeds beter met Soesja. “Het voelt nu voor het eerst alsof ik op het juiste pad zit.”
Als LINDA.meiden Soesja belt, vertelt ze dat ze blij is dat ze haar verhaal deelt online. “Ik merk dat mijn gedachten georganiseerder aanvoelen, omdat ik ze als teksten voor de video’s uitschrijf. Het is fijn om mijn eigen rouwproces op een creatieve manier te uiten. Zo leer ik mezelf opnieuw kennen na alles wat er is gebeurd.”
Stil op de bank zitten en haar gedachten de vrije loop laten, werkt voor Soesja niet. “Daar werd ik te angstig van. In plaats daarvan schreef ik alles van me af. En toen ik samen met mijn vader een huisje ging bouwen voor op het graf van Sam, legde ik dat vast. Ik wilde dat sowieso delen met familie en vrienden. Na een tijdje begon ik ook mezelf te filmen, omdat ik merkte dat het hielp.”
Op een willekeurige zondagochtend, een jaar na Sams overlijden, zet Soesja een van haar video’s online. “Ik heb er lang over getwijfeld, omdat het zo’n persoonlijk onderwerp is. Mensen op social media kunnen best hard zijn. Tegelijkertijd is dit een onderwerp waar niemand vervelend over gaat doen. En ik zag voor de rest weinig voorbijkomen over rouw. Misschien konden we – de kijkers en ik – er met elkaar iets mee.”
Meteen krijgt ze veel lieve reacties. “Iemand op straat sprak me aan en vertelde hoe mooi ze de video vond. Online zeiden mensen dat ze al jaren op zoek waren naar de woorden die ik gebruikte. Mijn ervaring was herkenbaar – soms zelfs zo erg dat kijkers mijn video doorstuurden naar familie en vrienden.”
Dat anderen zich online naar haar openstellen, vindt Soesja heel bijzonder. “Je bent opeens met elkaar aan het rouwen. Ook al is rouw voor iedereen anders en vaak heel eenzaam. De reacties van anderen motiveren me om video’s te blijven maken.”
Tekst gaat verder na de reel.
Dit bericht op Instagram bekijken
In oktober 2023 krijgt Soesja te horen dat Sam vermist is. “De eerste dagen voelden als een grote waas. Ik sliep bijna niet en stond iedere ochtend vroeg op om Sam te zoeken. Toen hij werd gevonden stonden we met familie aan de Veemkade, de plek waar hij is verdronken. We zouden naar mijn vaders huis gaan, maar ik kon niet bewegen. Het voelde alsof ik zweefde, terwijl mijn vriend me op de fiets vooruit duwde.”
Die avond belt Soesja een uitvaartonderneming. “De volgende ochtend zat ik daar met mijn ouders. Tot de dag van de uitvaart was ik druk met alles regelen. Het was intens. We hadden nooit met Sam besproken wat hij wilde voor zijn afscheid. Pas toen de uitvaart voorbij was, had ik de ruimte om na te denken over wat er was gebeurd. Toen viel ik in een gat.”
Het verliezen van haar broer is volgens Soesja met geen woorden te beschrijven. “Het voelde op het begin nog niet alsof het zo was. Ik zag hem wel vaker een tijdje niet, hij had net zo goed op vakantie kunnen zijn. Pas toen mijn vader en stiefmoeder twee maanden na Sams overlijden allebei kanker kregen, merkte ik dat hij echt ontbrak.”
Als haar vader op de ic belandt, is Soesja bang ook hem te verliezen. “Het klinkt misschien egoïstisch, maar ik voelde me ontzettend eenzaam, omdat ik graag Sam als steun had gehad. De onzekerheid rondom mijn vader naast het overlijden van Sam maakten me angstig. Ik was ontzettend bang dat er iets met iemand zou gebeuren.”
Tekst gaat verder na de reel.
Dit bericht op Instagram bekijken
Hoe help je iemand met een eetstoornis? 'Vooral niet pushen, luister en zeg dat je je zorgen maakt'
Soesja vindt het eng als haar vriend naar werk gaat en durft zelf nauwelijks nog naar buiten te gaan. “Ik leefde in een paniekaanval, mijn hartslag was hoog, ik was continu bezweet en voelde geen rust meer. Mijn vader werd ontslagen uit het ziekenhuis, maar is chronisch ziek. Zijn leven blijft onzeker… maar dat is eigenlijk voor iedereen zo.”
Je hebt geen controle over het leven, beseft Soesja. “Ik was een angsthaas geworden, maar je kunt niet constant met angst voor de dood leven. Vanaf het moment dat mijn vader werd opgenomen, ben ik daarom in therapie gegaan. Ik focuste me volledig op mezelf en mijn familie. Sporten was voor mij altijd al een uitlaatklep geweest, dus dat gaf structuur aan mijn dag. Voor de rest heb ik een jaar lang heel rustig aan gedaan.”
Langzaam begint ze zich beter te voelen. Ze durft haar angsten meer uit te dagen. Zo gaat ze bijvoorbeeld weer uit eten met haar moeder en doet ze alleen een koffietje. “Mijn video’s helpen me daarbij. Ze pushen me op een fijne manier uit mijn comfortzone. Zo ben ik laatst voor het eerst sinds Sams overlijden weer naar de Veemkade gegaan. Als ik geen video’s maakte zou ik dat nooit doen, maar tijdens het schrijven bedacht ik me dat Amsterdam geen stad mocht worden waar ik plekken vermeed.”
Soesja is nog steeds bang om dierbaren te verliezen, maar leert beter met haar angst om te gaan. “Ik weet dat ik die controle toch nooit ga krijgen. Angst vasthouden heeft geen zin. In mijn omgeving krijgt iedereen iets meer grip op zichzelf. Daardoor krijgen ook mijn angsten minder de overhand.”
Tekst gaat verder na de reel.
Dit bericht op Instagram bekijken
Eerste hulp bij paniekaanval: zo help je jezelf én een ander
Voor nu gaat het goed met Soesja. “Ik ga door met waar ik mee bezig ben, omdat ik weet dat het werkt. Het afgelopen jaar zocht ik naar rust, maar ik wist dat ik dat niet ging vinden. Nu heb ik iets ontdekt dat mijn angsten vermindert en waar ik energie uit haal. Voor het eerst voelt het alsof ik op het juiste pad zit. Dat is nieuw voor mij, alsof dit voor mij gemaakt is. Eerst deed ik veel impulsief, maar dit voelt als een hele juiste beslissing.”
Soesja is vastberaden om alles uit haar leven te halen. “Omdat ik weet dat het opeens voorbij kan zijn. Ik wil niet te lang dubben over onbelangrijke keuzes. Je moet dingen gewoon doen, dan kom je er wel achter. Ik zit mezelf nog weleens in de weg, maar ik wil mezelf aanleren om optimistisch te zijn. Met kleine beetjes zorg ik ervoor dat het beter gaat.
Het verdriet wordt niet minder, maar je ontdekt jezelf opnieuw en vindt een draai in het leven. Sam vergeten wil ik niet. Ik geloof niet dat hij meekijkt, maar hij zit wel altijd in mijn gedachten. Ik weet hoe hij was en ik draag Sam in mij mee. Dat helpt me.”
Nina's (22) moeder overleed onverwachts: 'Elke dag een zwaar gevoel, maar heb er ook van geleerd'
