Sharon de Brabander is pas 6 jaar oud als ze haar eerste paniekaanval krijgt. Op haar twintigste belandt ze in een burn-out: “Ik kon mijn lichaam niet bewegen en was bang dat ik ook de controle over mijn geest zou verliezen”, vertelt ze.
In een openhartig interview met LINDA.meiden deelt de 24-jarige hoe het nu met haar gaat.
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
Al op jonge leeftijd lijdt Sharon de Brabander onder diverse trauma’s uit haar leven, waardoor ze zich onveilig voelt in haar lichaam en op de wereld. Over de gebeurtenissen wenst ze niet uit te wijden. “Ik was als kind altijd bezig met het observeren van mijn omgeving en wist precies wat er om mij heen gebeurde. Ik stond altijd aan. Op zesjarige leeftijd kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Het was onbewust, ik stond in de overlevingsstand dus had niet door dat er iets was waar ik aan moest werken.”
Haar eerste paniekaanval vindt plaats op een verjaardagsfeest van de buren. “Ik was aan het buitenspelen met mijn buurtgenoten. Op een gegeven moment wist ik niet meer hoe ik moest ademen. Ik vroeg vriendinnen hoe zij ademden. Achteraf bleek dat ik aan het hyperventileren was. De gebeurtenis zorgde ervoor dat ik in paniek raakte en naar de keuken rende voor een glas water, om me af te leiden, om mezelf te kalmeren. Ik dacht dat ik doodging.”
Ferry Doedens had last van onzekerheid en paniekaanvallen, maar is nu gelukkig: 'Alles op een rijtje'
Door de jaren heen krijgt Sharon vaker te maken met angst- en paniekaanvallen, maar op haar twintigste is het zo ernstig dat ze het noodnummer belt. “Ik ging ’s middags een dutje doen, ik had veel aan school gewerkt en was moe. Toen ik wakker werd, kon ik niet meer opstaan. Mijn armen en benen wilden niet meer bewegen. Ik snapte niet wat er gebeurde en kreeg een paniekaanval. Op een gegeven moment lukte het om mijn arm te bewegen en heb ik 112 gebeld. De centralist heeft me toen telefonisch gekalmeerd.”
Dat haar ledenmaten niet meewerken zit Sharon niet lekker en ze zoekt medische hulp. “Na een bezoek aan de huisarts werden er echo’s en scans gemaakt en bloedonderzoeken gedaan. Ik leefde al zo lang gedistantieerd van mijn lichaam dat ik ervan overtuigd was dat de aanval een medische oorzaak had. Het is toen nooit door me heen gegaan dat het misschien psychisch was.”
Het wachten op de uitslagen vindt Sharon het heftigst. “Ik kon niet goed bewegen. Als ik vijf minuten wandelde, had ik het gevoel dat ik ging flauwvallen of moest ik overgeven. Dus ik lag hele dagen in bed en kon weinig – het was erg eenzaam. Ik had veel angst over wat er met mijn lichaam gebeurde, ik was er de controle over kwijt. Ik was bang dat hetzelfde met mijn geest zou gebeuren en ik wellicht dingen ging doen die ik niet wilde. Dat was een donker moment in mijn leven.”
Uit de bloedonderzoeken komt naar voren dat Sharon verschillende ontstekingen in haar lichaam heeft. Deze verklaren de uitval van haar armen en benen echter niet. De arts merkt op dat de toen 20-jarige mogelijk een burn-out heeft. “Ik wilde het niet geloven. Ik studeerde, had hobby’s, was actief, hoe kan ik dat nou weer hebben?”
De twintiger kampt ruim drie jaar met de burn-outklachten, waardoor haar leven volledig tot stilstand kwam. “Ik lag constant in bed. Twee jaar lang zag ik bijna niemand tenzij er iemand langskwam. Ik kon niets meer, maar anderen gingen door met hun leven.” Omdat Sharon ook op zichzelf woont, wordt ze ondersteunt door haar toenmalige vriend en familieleden. “Ik voelde me machteloos, omdat ik niet wist wat er gebeurde of wat ik nodig had. Zij wisten het ook niet. Ik kreeg liefde en tijd, maar was erg eenzaam. Niemand snapte wat ik meemaakte. Ik kon ook niet verwachten dat zij het begrepen als ik het zelf niet begreep.”
Om haar helingsproces te starten neemt Sharon een psycholoog in de arm. “Die heeft me geholpen de angsten van de symptomen los te koppelen. Ik heb traumaverwerking gedaan en vond het fijn om iets te doen aan het psychische vlak.”
“Op een gegeven moment was ik uitbehandeld; ik kreeg geen aanvallen meer en ervaarde ook minder angst over wat er met mijn lichaam aan de hand was. Desondanks had ik nog veel andere klachten, zo kon ik prikkels slecht verdragen. Mijn doel was om mijn leven te herpakken: weer te beginnen met sporten, school, werken. Maar ik mocht op dat moment blij zijn als ik even uit huis kon of kon koken of rustig wat kon eten. Dit was niet hoe ik wilde leven.”
Hoe merk je dat je tegen een burn-out aanzit? 'Tips op internet zullen weinig helpen'
Om te voorkomen dat Sharon geen vooruitgang meer boekt, klopt ze aan bij een coach. “Ik wilde mijn oude leven weer leiden, maar de coach zei: ‘Als je straks weer beter bent en je gaat hetzelfde doen, kom je weer in een burn-out terecht.’ De psycholoog had mijn symptomen behandeld, maar niet de kern van het trauma aangepakt. Dat deed ik met haar door bewust te worden van wat er was gebeurd, mijn patronen en gedachten.”
Door middel van trauma- en hypnotherapie werkt ze aan haar angsten. “Ik was me niet bewust waar bepaalde dingen vandaan kwamen. Tijdens hypnotherapie ging ik terug naar de gebeurtenis. Door daar iets te veranderen, veranderde er ook in het nu wat. Het was nieuw, maar het werkte. In de tussentijd werkte ik ook aan het oplossen van mijn ontstekingen.”
Na aan haar mentale gezondheid gewerkt te hebben, richt Sharon zich op het trauma dat in haar lichaam verscholen zit. “Tijdens de eerste sessie holistisch lichaamswerk ervaarde ik zo veel emoties die ik lange tijd niet had gevoeld. Ik was jarenlang gedistantieerd van mijn lichaam en dat kwam eruit tijdens de sessie. Huilen, schreeuwen, overgeven; dit was de eerste keer dat ik contact maakte met mijn lichaam en me veilige genoeg voelde om trauma’s en emoties los te laten.”
Sharon kan nu met zekerheid zeggen dat haar burn-out in het verleden ligt. “Het blijft een doorlopend proces om mezelf beter te leren kennen. Vroeger ging ik makkelijk over mijn lichamelijke en mentale grens heen omdat ik er zo van gedistantieerd was. Nu voel ik beter aan wat ik nodig heb en wanneer. Natuurlijk lukt het me niet altijd om die grenzen te bewaken, maar ik ben me bewust van mezelf en mijn lichaam. Ik heb mijn leven weer opgepakt, al ben ik wel permanent gestopt met school en het werk dat ik voorheen deed. Het waren dingen die mij niet gelukkig maakten.” Waar ze wel gelukkig van wordt is dansen en sporten, iets wat Sharon nu ook actief doet.
De nu 24-jarige deelt haar verhaal zodat anderen herkenning kunnen vinden. “Toen ik de diagnose kreeg, las ik online verhalen van mensen die na drie tot zes maanden weer alles konden doen. Bij mij heeft het langer geduurd, maar dat las ik nergens terug.”
Hill (33) herstelt van een burn-out: 'Televisie kon ik niet verdragen, laat staan sociaal contact'
