Als Sara (29) tijdens een huisfeestje honger krijgt, bieden vrienden haar een koekje aan. Er wordt lachend toegekeken hoe ze het opeet. Pas als de laatste kruimel weg is, vertellen ze haar dat ze gedrogeerd is.
“Zij vonden het grappig, ik was in paniek”, vertelt ze.
Tijdens de coronaperiode gaat Sara met wat vrienden naar een huisfeestje. “Je mocht toen met maximaal vier personen bij elkaar komen, daar zaten wij wel dubbel en dwars overheen. De avond was hartstikke gezellig; we dronken wijn, speelden spelletjes en rolden over de grond van het lachen. Na drie uurtjes begon iedereen hongerig te worden, maar er was niks te eten in huis. De avondklok was ingegaan, de avondwinkels waren gesloten en iets bestellen was ook geen optie meer.”
De bewoner van het huis, een kennis van Sara, herinnert zich dat er zelfgebakken koekjes in de kast liggen. “Double chocolate, mijn favoriet. Aangeschoten strompel ik naar de keuken en haal de koekjes uit de kast. Het waren er genoeg zodat iedereen er één kon krijgen. Al bij de eerste hap vond ik dat het een beetje vreemd smaakte, alsof het iets te lang in de kast had gelegen. Het smaakte niet zó vreemd dat ik het weglegde. Lachend keken mijn vrienden toe hoe ik het koekje tot de laatste kruimel opat. Toen werd me verteld dat er ongeveer zes verschillende soorten drugs in zaten.”
“‘Eh, pardon?’, zei ik. Ik kon niet geloven dat mijn vrienden me een koekje met drugs lieten eten terwijl ze weten hoe fel ik tegen drugsgebruik ben. Dat zij er regelmatig voor kozen, boeide me niet. Ik wilde er gewoon niks mee te maken hebben; ik wilde het niet zien en zeker niet gebruiken. Toen ik vroeg waarom ze dit hadden gedaan, werd er gezegd dat ze het grappig vonden en wilden weten hoe ik zou reageren. Ik was meteen in paniek.”
“Dat ik dit doodeng vond, werd mijn vrienden pas duidelijk toen ik keihard begon te huilen. Het was al te laat, ik moest het maar ervaren en hopen op het beste. Een half uur en een paar paniekaanvallen later, lukte het me om te kalmeren. Een vriendin zei dat het echt belangrijk was dat ik goed de trip in ging, want anders zou ik er misschien in blijven hangen. Niet heel geruststellend, maar goed. Ik sloot me weer bij de groep, vastberaden om er nog een semi-gezellige avond van te maken.”
In de uren die volgen voelt Sara de effecten van de verdovende middelen. “Alles leek tegelijkertijd in slow motion en op hoge snelheid te gaan. Mijn emoties voelden heel groot en ik had het mega-warm. Toen het tijd was om naar huis te gaan, stapte ik op de fiets. In mijn hoofd fietsten mijn vrienden achter me, maar in werkelijkheid was ik er in mijn eentje vandoor gegaan. Toen ik eenmaal thuis kwam, sloeg de paniek opnieuw toe. Ik had het gevoel dat ik onveilig was en checkte elke paar minuten of mijn ramen en deuren op slot waren. Daarnaast fantaseerde ik over op de weg liggen, want ‘daar was het wel veilig’. Ook hallucineerde ik gesprekken met mensen die er niet waren.”
Nils doet aan microdosering: 'Met elke dag een beetje paddo's kan ik me beter concentreren'
Uit pure wanhoop belt Sara een vriend op om haar gezelschap te houden. “Hij nam slaperig op, het was tenslotte 4 uur ’s nachts. Doordat ik een onsamenhangend verhaal vertelde, merkte hij dat er wat aan de hand was. Volgens mij heeft hij vijftien keer gevraagd wat ik had gebruikt en toen ik over het koekje vertelde, werd hij woest. Niet op mij, maar op de vrienden die me gedrogeerd hadden. Over de telefoon wist hij me te kalmeren. Toen ik in bed lag, hing ik op. De rest van de nacht was ik zo intens bang – bang dat ik iets onverantwoordelijks zou doen en bang om dood te gaan. Elke keer als ik in slaap viel, schrok ik na een paar seconden wakker met hartkloppingen.”
Zo’n zes uur later beginnen de effecten van de drugs uit te werken. “Toen kwam de boosheid. Hoe konden deze mensen die ik mijn vrienden noemden me dit aandoen? Een paar dagen later confronteerde ik een van deze zogenaamde vrienden met deze actie. Hij zag er het kwaad niet van in. ‘Je hebt het toch overleefd?’, zei hij. Ik kon het niet geloven. Dit was voor mij de druppel. Ik heb per direct met al die mensen gebroken.”
Dit incident is een aantal jaar geleden gebeurd, maar Sara voelt nog altijd een mix aan emoties als ze eraan denkt. “Angst, boosheid, maar vooral schaamte. Ik wéét hoe die mensen zijn, waarom was ik zo naïef om te geloven dat ze mijn grenzen zouden respecteren? Tegelijkertijd heb ik ook een gebroken hart, want dit zijn mensen met wie ik jarenlang veel tijd heb doorgebracht. Het is moeilijk om in één keer een vriendengroep kwijt te raken. Toch weet ik dat dit het beste was. Als ze me niet respecteerden als het op drugs aankwam, welke grens zouden ze dan nog meer overschrijden? Ik wilde het niet weten.”
*Sara’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Cynthia (18) werd gedrogeerd tijdens carnaval: 'Ik was 3,5 uur buiten bewustzijn'
