Tijdens een avond stappen in het Belgische Brugge, is het laatste wat Sam Coli (25) verwacht dat zijn hele leven zal veranderen. Met één klap van een bierglas in zijn gezicht, begint een jaar van verwerking.
LINDA.meiden belt hem over het verschrikkelijke incident en wat dat fysiek, maar vooral ook mentaal bij hem teweeg heeft gebracht.
Trigger warning: dit artikel bevat foto’s die door sommige mensen als schokkend kunnen worden ervaren.
Sam en zijn vrienden proberen elk jaar samen een weekendje weg te gaan. Na Antwerpen en Düsseldorf, is vorig jaar februari de Belgische stad Brugge aan de beurt. “Het begon als een onwijs leuk weekend waarin we de stad leerden kennen, gezellig wat gingen drinken en café’s in en uit liepen.” Ze eindigen tijdens hun laatste avond in een café waar ze al eerder zijn geweest. “De sfeer was helemaal goed.”
Halverwege de avond besluit de helft van de groep op tijd terug naar het hotel te gaan. Sam en drie anderen besluiten het weekend af te sluiten in de bar. “Op een gegeven moment kwam er een meisje naar ons toe dat vroeg of we haar konden helpen. Ze vertelde dat er een man was die haar lastigviel en aan haar zat op een manier waar zij niet van gediend was. Toen hij niet stopte toen ze hem dat vroeg, besloot ze hulp te zoeken bij ons.”
Sam stapt zonder er al teveel bij na te denken op de man af en laat hem weten dat wat hij doet echt niet kan. “Ik zei dat dit voor niemand leuk was en dat we er waren om een gezellige avond te hebben. In eerste instantie leek hij te luisteren en liep hij weg, maar vijf minuten later sloeg de hele avond om.”
Zonder enige aankondiging voelt Sam een hand op zijn schouder en krijgt hij, als hij zich omdraait, een harde tik. De man die hij eerder aansprak slaat een bierglas kapot in zijn gezicht. “Het volgende wat ik me herinner is dat ik voorovergebukt sta en naar m’n handen kijk. Het was alsof er een warme kraam opengedraaid werd; zó hard stroomde het bloed uit mijn nek.”
Sams vrienden handelen direct. “Ze hebben het echt heel goed gedaan. Het goot er van alle kanten uit, dus ze zijn zich meteen om mij gaan bekommeren. Gelukkig heb ik mezelf niet gezien toen, want als ik hen mag geloven zag het eruit alsof het helemaal mis was.” Ze hebben direct de barman ingeschakeld, om te zorgen dat de muziek uitging, de nummers van getuigen verzameld en theedoeken gehaald om de wonden dicht te drukken.
Sophie (23) werd tijdens Pride mishandeld door Uberchaffeur: 'Hij liet me voor dood achter'
“Binnen korte tijd werd de hele tent ontruimd. De dader was op dat moment al lang weg. Daar zijn mijn vrienden ook niet achteraan gegaan, want ik had hun hulp op dat moment harder nodig.” Zijn vrienden zijn er namelijk niet zeker van dat het goed met Sam gaat aflopen. De ambulance is – mede door het snelle handelen van de mensen om Sam heen – gelukkig snel ter plaatse. Sam wordt direct naar het ziekenhuis gebracht.
Tekst gaat verder onder de foto.
Met een gezicht, oor en nek vol hechtingen begint hij aan het revalidatieproces. Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal valt dat Sam zwaar. “De dag nadat het gebeurd was reden we weer terug; ik met mijn hele hoofd in het verband. In de dagen daarna begon ik langzaam te beseffen dat er iets gebeurd was wat nooit meer zou gaan veranderen. Toch had ik nog een hele tijd het idee dat ik wakker zou worden en het voorbij zou zijn. Maar dat gebeurde helaas niet.”
De wereld om Sam heen gaat door, en dat komt hard binnen. “Je wilt tijd hebben om het te gaan begrijpen, want je snapt het gewoon niet. Vooral het moment dat het verband eraf ging, toen ik zag hoe erg ik ben toegetakeld. Alles was toen nog helemaal dik, opgezwollen en rood.” Uiteindelijk begint het toch te landen, vertelt Sam. “De zenuw in één wenkbrauw was helemaal doorgesneden waardoor ik die niet meer kon bewegen en ik had een groot litteken op mijn wang. Ik herkende mezelf niet meer terug in de spiegel.”
Daardoor vindt hij het extra moeilijk om weer aan het werk te gaan. “Ik werk in de evenementen-sector en sta daardoor veel voor groepen mensen. In de tijd daarna was ik in m’n hoofd vooral bezig met dat andere mensen het zouden kunnen zien. De gedachte dat mijn gezicht verpest was, maakte het heel lastig. Ik vond het heel eng om mezelf te laten zien.”
Dat de dader uiteindelijk is opgespoord en opgepakt, is een schrale troost, al had Sam een jaar lang het idee dat hij niet meer gevonden zou worden. “De politie is meteen een onderzoek gestart en kwam er uiteindelijk via camerabeelden en het gebruik van zijn betaalpas achter wie hij was. In eerste instantie ontkende hij dat hij in België was op dat moment, maar door de beelden en getuigen wist de politie het zeker.” Een jaar na de aanval krijgt Sam toch nog de brief op de mat waarin staat dat er een rechtszaak wordt gestart.
Voor een afspraak met zijn advocaat en de schadearts, gaat hij voor het eerst na het incident weer naar Brugge. “Het was heel bijzonder om daar weer rond te lopen. Ik ben zelfs in het café geweest waar het gebeurd is, al durfde ik in eerste instantie niet naar binnen te gaan. Toch wilde ik het doen om een beeld te krijgen van wat er die avond was gebeurd. Wat bijzonder was, is dat de barman die ons toen geholpen heeft, nu weer achter de bar stond. Dit voelde echt als een stukje afsluiting.”
Inmiddels heeft de zitting plaatsgevonden en heeft Sam zijn recht om een slachtofferverklaring voor te lezen gebruikt. “De dader is nooit komen opdagen, maar ik heb toch voorgelezen wat deze gebeurtenis met mij gedaan heeft. Achteraf gezien vond ik het eigenlijk ook wel fijn dat hij er niet was, want ik had geen idee wat hij anders zou zeggen. Als hij zou ontkennen zou ik dat heel moeilijk gevonden hebben.” Er is veertig maanden tegen de dader geëist.
Het meisje dat Sam geholpen heeft, heeft hij nog één keer gesproken. “Omdat we iedereens nummer hadden verzameld, kon ik haar een tijdje later bellen over wat er gebeurd was. Zij was er ook van geschrokken en had nooit verwacht dat dit zou gebeuren nadat ze om onze hulp had gevraagd. Uit haar verhaal bleek ook dat de dader die avond al meerdere mensen had lastiggevallen, dus dat ze hulp vroeg is helemaal niet gek.”
Nu, ruim een jaar later, gaat het iets beter met Sam, maar helemaal de oude verwacht hij niet snel te worden. “Het allermoeilijkste vond ik om toe te geven dat er mentaal iets mis was. Ik had geen idee hoe lang het ging duren voordat ik me beter zou voelen, maar heb veel hulp gevonden bij een psycholoog. Gelukkig heb ik inmiddels over het algemeen meer goede dan slechte dagen. Dat is weleens anders geweest.”
“Ik ben nu op de goede weg. Dat merk ik omdat ik dagen heb waarop ik het oprecht naar m’n zin heb en weer plezier heb in dingen, zoals voor een groep staan. De meeste mensen kenden mij niet voor de aanval, dus dat ik littekens in mijn gezicht heb, zal hen waarschijnlijk niet eens heel erg opvallen.”
Deshny (27) en haar vriend werden mishandeld omdat ze voor Feyenoord zijn: 'Zaten helemaal onder het bloed'
