Na jaren van psychisch lijden kiest de 21-jarige Romy ervoor om op 15 december 2023 om 15:00 uur door middel van euthanasie dit leven te verlaten. In het bijzijn van haar familie, hand in hand met haar moeder.
Aan LINDA.meiden vertelt ze waarom het leven voor haar zo ondraaglijk is en hoeveel rust het einde ervan haar geeft.
Waarschuwing: dit artikel bevat referenties naar mutilatie en zelfmoord. Heb je behoefte aan een gesprek? Bel dan gratis met 113 via 0800-0113 of maak gebruik van de chat (kan beide anoniem).
Romy veranderde van een blij en vrolijk meisje in een meisje met woedeaanvallen, die ontstonden door de PTSS na een traumatische ervaring – waarover ze liever niet in detail treedt. Toen later ook nog ADHD werd gediagnosticeerd, werd het er niet makkelijker op. Ze slikt medicatie, maar voelt dat ze mentaal steeds verder achteruit blijft gaan. “Mijn hoofd begint steeds meer vast te lopen.”
Vanwege de mentale pijn begint Romy zichzelf lichamelijk pijn te doen. “Ik kon de mentale pijn niet verwerken. Dat heb ik nog een tijdje geheim kunnen houden, maar toen twee vriendinnen littekens op mijn armen zagen, kwam ook mijn moeder erachter. Thuis werd ik steeds minder goed handelbaar, dus besloot mijn moeder passende hulp voor mij te zoeken.”
Romy komt in verschillende behandelsettingen terecht, maar daar blijkt ze ’te complex’ te zijn om goed geholpen te kunnen worden. “Bij geen enkele behandelsetting waren geïntegreerde behandelingen mogelijk waar mijn problemen tegelijk konden worden aangepakt. Als er ergens weer een goede plek beschikbaar kwam waar ze met mij aan de slag wilden gaan voor mijn persoonlijkheidsproblematiek, gaven ze aan dat ik eerst ergens anders geholpen moest worden voor mijn eetstoornis. Toen we eindelijk aan de beurt waren voor een opname in een eetstoorniskliniek, gaven zij aan dat ik eerst mijn persoonlijkheidsproblematiek moest aanpakken. Zo werden wij van het kastje naar de muur en van plek naar plek gestuurd.”
“Mijn moeder trok alles uit de kast om de juiste hulp voor me te krijgen. Ze streed dag en nacht voor mij. Ook kreeg zij hulp van kamerleden en kwam het in de media. Wij liepen continu tegen ontzettend lange wachtlijsten aan.”
Celestes (29) laatste redding is een peperdure operatie: 'Anders is euthanasie de enige optie'
Haar trauma’s, borderline, steeds heftigere mentale problemen en het gebrek aan gepaste hulp zorgen ervoor dat Romy vanaf haar achttiende al een heel sterke doodswens heeft. “Ik wilde gewoon niet meer leven, omdat het monster in mijn buik – zoals ik dat als jong meisje al noemde – steeds sterker werd. In mijn dagboek schreef ik dat ik hoopte dat het niet van me zou winnen, maar dat heeft het voor mijn gevoel toch gedaan.”
De wens om het leven te verlaten is vanaf dat punt zo sterk, dat ze het op verschillende manieren probeert. “Het begon laagdrempelig, maar werd steeds heftiger. Zo erg dat ik op een gegeven moment twee dagen in coma heb gelegen. ”
Begin vorig jaar belandt Romy in kritieke toestand in het ziekenhuis. Ze weegt op dat moment extreem weinig en haar moeder is dan al elf maanden op zoek naar hulp voor haar dochter. Romy krijgt uiteindelijk hulp, maar de strijd die ze daar met zichzelf aangaat is zwaar. “Het ging een tijdje beter, maar ik kreeg toch weer een terugval. Ik ben wel aangekomen, maar heb nog steeds ondergewicht. Daar heb ik zo mee geworsteld, want het is een strijd die niet te beschrijven is. Ik dacht echt constant: wanneer houdt dit op? Het is een never ending story.”
Sinds afgelopen maart wordt ze nergens meer opgenomen, omdat ze suïcidaal is. “Ik heb een terugval gehad van de automutilatie en dat is eigenlijk niet meer gestopt. Het is nu zelfs zo erg dat ik meerdere keren per week in het ziekenhuis beland met honderden hechtingen. Mijn ouders wisten al wel dat ik mijn armen daarvoor gebruikte, maar kwamen er op de IC achter dat ook mijn benen al helemaal vol zitten.”
Omdat haar ouders zien hoe zwaar Romy het al die jaren al heeft, staan ze voor de allermoeilijkste beslissing die je als ouder kunt maken. “Mijn moeder kan zich geen leven zonder mij voorstellen en hoopt nog steeds dat ik een andere keuze zal maken. Toch staat zij naast mij en probeert het te accepteren, omdat zij bang is dat ik anders op een inhumane manier het leven verlaat en dan mijn hand niet vast kan houden als ik sterf.”
“Mijn vader zegt dat hij me heel erg gaat missen en heeft het er verschrikkelijk moeilijk mee, maar zegt dat hij ook geleerd heeft dat hij me uit liefde moet laten gaan. Ze hebben uiteindelijk gezegd dat ze achter me staan als ik voor euthanasie kies, zodat ik op een humane manier uit het leven kan stappen.”
“Vorig jaar december heb ik me daarom aangemeld bij de levenseinde kliniek. Helaas zijn de wachttijden daar ontzettend lang en ik voelde dat ik dat niet zou gaan overleven. Óf ik ga op een humane manier, of ik doe het zelf. Ik snap dat het zorgvuldig en volgens de wet moet, maar drie jaar is echt te lang voor zo’n lijdensweg. Zo’n keuze maak je echt niet zomaar, dus met zo’n wachttijd kiezen heel veel mensen uiteindelijk toch voor zelfdoding. Dat kan echt niet.”
Het lijkt uitzichtloos, tot ze in contact komt met psychiater Menno Oosterhoff, die haar wil helpen. “Mijn moeder zag hem op televisie, waar hij een man had geholpen met het krijgen van euthanasie. Ik heb contact met hem gezocht en hij vond het zo heftig hoe lang ik al lijd, dat hij wil helpen me te verlossen van die pijn. Gelukkig kreeg ik tegelijkertijd ook te horen dat mijn huisarts samen met de GGZ had besloten het proces te bespoedigen. Na een gesprek met drie second opinions heb ik vorige week eindelijk het verlossende antwoord gekregen: ik mag op 15 december om 15:00 uur op een humane manier gaan.”
Voordat het zover is wilde ze nog haar grote wens om naar Disneyland te gaan vervullen. “Daar ben ik samen met een vriendin naartoe gegaan om Stitch nog één keer een knuffel te kunnen geven.” Ook wil ze de verjaardag van haar zusje en een goede vriendin op 9 december nog meemaken.
Tekst gaat verder onder de foto.
Haar laatste dag wil ze er als volgt uit laten zien: “De dag voordat ik ga, slaap ik bij mijn moeder en mijn zusje. Overdag komt er een hele dierbare vriendin langs en komen er een paar mensen nog een laatste knuffel brengen. Ik heb niet heel veel energie meer doordat ik er lichamelijk niet goed aan toe ben, maar het maakt me niet eens heel veel uit als ik de hele dag binnen of in een rolstoel doorbreng. Mijn ouders zullen in ieder geval de hele dag bij me zijn. En dan gaat het plaatsvinden.”
Een opluchting voor de jonge vrouw. “Het is heel fijn dat het op deze manier eindelijk kan en dat ik niet meer de strijd hoef aan te gaan. Ik weet dat het steeds erger wordt en ik heb het na al die jaren nu wel gezien. Het leven is gewoon niet voor mij gemaakt. Aftellen doe ik zeker, maar tegelijkertijd heb ik ook heel veel stress omdat ik alles goed wil achterlaten voor iedereen. Ik haat het om mensen verdrietig te maken, maar dat ga ik natuurlijk wel doen.”
“Elke dag huil ik er wel om, maar dat is in deze periode niet gek. Ik ga rust vinden op mijn manier en dat is voor mij heel belangrijk. Natuurlijk weet ik dat ik heel veel mensen ga missen, maar blijf in m’n hoofd houden dat ik straks vanaf boven mee kan kijken. Ik geloof niet dat je ziel mee je graf in gaat, maar ik zie mezelf als een vlinder naar boven vliegen en daar een eigen plekje vinden. Zo kan ik toch nog zien wat iedereen hier beneden doet.”
