Verhuizen staat op nummer drie in de lijst van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven. Paul* (26) weet dat als geen ander. Hij pakte maar liefst zes keer zijn biezen in het afgelopen anderhalf jaar en dat eist zijn tol.
“Ik begin me de laatste tijd steeds meer te realiseren dat het aan mijn eisen ligt”, vertelt hij LINDA.meiden in een telefonisch interview.
Na vier jaar in een studentenflat gewoond te hebben, verhuist Paul eind 2020 naar Utrecht. “Daar heb ik ongeveer een jaar gewoond voor ik verkaste naar Amsterdam. Mijn eerste woning was met drie huisgenoten. In het begin was het gezellig, maar al snel werd duidelijk dat we niet op een lijn zaten. Ik wist dat ik er niet lang moest blijven. Toen er ook nog ruzie ontstond tussen twee huisgenoten, was het niet meer leuk om thuis te komen. In oktober ging ik weg. Dit viel in dezelfde week dat ik mijn scriptie moest inleveren. Wat een stress.”
Sinds november 2022 heeft hij geen vaste stek meer en gaat onderhuren. “Het eerste huis was voor drie maanden. Daarna kreeg ik via een oud-huisgenoot een andere woning aangeboden voor anderhalve maand. In het volgende huis zou ik drie maanden kunnen blijven. Na de bezichtiging zei ik meteen ja. Al had ik dat beter niet kunnen doen.
Er was eerlijk bij gezegd dat het huis niet zo schoon was en er schimmel zat. Twee weken later trok ik er toch in, maar toen ik ’s avonds thuiskwam werd ik misselijk van de schimmelgeur in de badkamer. Ik keek nog eens goed om me heen en zag hoe vies het was; naast schimmel was er stof, kalk en zaten er gaten in de muur. Het leek alsof er al een half jaar niet was schoongemaakt. De paniek sloeg toe. Waar had ik ja op gezegd en waarom was ik zo dom geweest? Ik crashte die avond bij een vriendin op de bank en heb de volgende dag doorgegeven dat ik daar niet kon wonen.”
Nu zit Paul voor anderhalve maand in de extra kamer van een vriend. “Over drie weken moet ik hier weer uit. Ik vind het heel fijn dat ik hier mag zitten, maar merk dat ik bij vrienden altijd de druk voel om gezellig te zijn. Ik wil niet ondankbaar overkomen door te zeggen dat ik wil slapen of met rust gelaten wil worden. Met de vriend waar ik nu zit heb ik dit besproken en hij begrijpt het wel.”
Na de studentenflat stalt Paul een hoop verhuisdozen bij zijn ouders thuis. “De spullen die ik het minst nodig had, staan nu daar. Uiteindelijk bleven er twaalf verhuisdozen over. Het vele verhuizen leert mij met het minimale te leven. Inmiddels zijn er nog maar acht dozen én een tas met bordspellen over.”
Van uitpakken is bij de meeste woningen geen sprake. “Ik leef uit mijn dozen. Ik pak uit wat ik nodig heb en laat de rest zitten. Overal waar ik kom beschouw ik als een tijdelijke plek. In de eerste twee weken gaat het altijd goed en heb ik de tijd om een beetje bij te komen. Maar dan begint de stress (on)bewust op te spelen. Ik weet dat ik verder moet zoeken, maar heb er steeds minder energie voor. Wéér een oproep plaatsen, wéér Facebook afstruinen, wéér die websites bekijken. Het is doodvermoeiend.”
Waar ligt het aan dat Paul geen vaste woning kan vinden? “Ik begin me de laatste tijd steeds meer te realiseren dat het aan mijn eisen ligt”, vertelt hij. “Ik wil een plekje voor mezelf in Amsterdam dat ook nog binnen mijn budget – 700 euro maximaal – past. Dat is niet te vinden zonder ergens op in te leveren; vierkante meters, huisgenoten, locatie.
Ik wil geen huisgenoten meer, die tijd heb ik gehad. Er zijn een aantal situaties geweest waardoor ik me niet chill of veilig voelde in mijn eigen huis, dat wil ik nooit meer meemaken. Geen rekening hoeven houden met anderen lijkt me fijn. Maar misschien ben ik te veeleisend geworden.”
De stress die bij het verhuizen komt kijken eist inmiddels zijn tol. “Laatst raakte ik mijn dieptepunt. De afgelopen maanden ben ik niet mezelf geweest en dat komt onder andere door het verhuizen en depressie.”
Hij praat hierover met vrienden, maar sinds kort ook met een psycholoog. “Dat gaat over diepere zaken en niet zo zeer de stress van verhuizen. Al wordt het ook besproken.”
Pauls huidige gemoedstoestand heeft ook invloed op zijn werk. “Ik kom vaak te laat, gelukkig is daar begrip voor. Mijn creativiteit is minder en ik loop tegen blokkades aan, maar ik merk dat het soms ook fijn is op werk te storten en de knop om te zetten.”
Op dit moment werkt hij parttime, maar het doel is om vol aan de bak te gaan binnen het werkveld. “Ik merk dat ik niet echt durf te solliciteren op fulltime banen nu ik nog geen vaste woning heb. Het is onduidelijk wat ik in de toekomst ga verdienen, dus ook of ik de woning kan betalen. Het is een vicieuze cirkel.”
Om echt tot rust te komen, gaat Paul soms naar zijn ouders. “Dat is een veilige haven en een plekje weg van de stress. Op dit moment is dat het enige ’thuis’ waar ik los kan laten.”
Gelukkig ziet de toekomst er rooskleuriger uit, want hij heeft mogelijk een plekje in Amsterdam Zuid-Oost. “Ik zou daar per mei in kunnen en vijf jaar kunnen wonen. Het is kleiner dan ik wilde en best ver weg. Maar door het minimale woningaanbod en mijn eisen, moest ik ergens op inleveren. Ik weet nu al dat ik daar niet de volledige vijf jaar ga zitten. Maar het geeft wel de ruimte zonder deadline verder te zoeken naar iets anders.”
*Pauls naam is gefingeerd. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
Lieke (22) spaart voor een huis: 'Als we straks verhuizen, willen we meteen een gezin'
